Tegen alle verwachtingen in blijven de deuren naar de grote zaal van Het Depot vergrendeld, waardoor Cass & band aan de slag gaan in het bijzaaltje. De organisatie weet onderstaande nog mede te delen dat er net te weinig tickets verkocht werden om Cass’ vrije doorgang naar het hoofdpodium te verlenen.
De dorstigen moeten alvast niet te ver te lopen om verkoeling te zoeken in een volgepakte zaal. Ook het podium lijkt net voldoende groot om de 4 muzikanten hun plaatsje te gunnen. De drummer wordt hierdoor wat ongelukkig achter de leadzanger geplaatst en verdwijnt letterlijk (meermaals) uit ons gezichtsveld. De band bestaande uit een leadgitarist/zanger, bassist, toetsenist en drummer, laat het niet aan hun hart komen en opent krachtig. Vooral de bassist met een John Lennonbrilletje en de samengebonden haren doet het hippiegehalte van de band stijgen.
De gitaren nemen van meet af aan de bovenhand en de geluidsboxen worden een eerste maal op de proef gesteld. Subtieler wordt het wanneer enkele fans de akkoorden van de hit “Bum Bum Bum” herkennen en een melancholischere sound uit de speakers komt. De accenten die de toetsenist weet te leggen en de weemoedige stem van Cass McCombs, aangevuld met het gezapige tempo, vormen een mooi geheel. De tekst krijgt in deze song ook een duidelijke politieke lading. De rassenhaat die in de VS al eens kan escaleren in vuurgevechten tussen de politie en haar (gekleurde) bevolking (“Bum bum bum”), wordt aangeklaagd waarbij de regerende blanke elite een serieuze veeg uit de pan krijgt. Are you listening, Mr. President?
Cass vervolgt zijn muzikale roadtrip doorheen desolate Californische woestijnlandschappen naar “Opposite House”. Hier horen we meer funky akkoorden en een uitgesponnen zang “Oh why (does it rain inside?”). Het gitaarwerk en de zang doet denken aan muziek van folkrockband America. Ouder werk doet z’n intrede met “Morning Star” en ‘There Can Only Be One” en de rockmuziek krijgt zo een folky touch.
Later keren we met “Medusa’ s Outhouse” terug naar de nieuwste plaat en schakelt het tempo nog een versnelling lager. Meerdere koppeltjes achten de tijd rijp voor een innige omhelzing. De muziek krijgt een iets psychedelischere sound mee en de stem van Cass klimt naar ongekende hoogten. Al moeten we ook toegeven dat de stem zich hier soms wat lijkt te verliezen. In “Cry” hanteert Cass dan weer het spoken word. De muzikanten lijken zich op het einde muzikaal helemaal uit te leven met een minutenlange fade out als climax. Het hoogtepunt lijkt gezet en Cass bedankt het publiek voor de fijne ontvangst. Hierna lijken enkelen vroegtijdig de uitgang op te zoeken, wat het zuurstofgehalte dan weer ten goede komt.
Het publiek lijkt even verstomd als een vrouw vanuit het publiek het podium bestijgt en overgaat tot theatrale bewegingen. Tot ieders verbazing blijkt de artieste deel uit te maken van het geheel. Tijdens “Run Sister Run” slaat de performster letterlijk op hol(len) en moet zo de onderdrukte positie van de vrouw in de maatschappij onderstrepen. Al gauw verdwijnt de artieste van het podium en vervolgen de vier Amerikanen hun muzikale weg met het perfecte road trippin’ nummer en evergreen “County Line”. Ook hier geen snelle Ford Mustang, maar eerder een roestige pick-up die rustig de tijd neemt om het landschap te bewonderen. Afscheid (met de strofe “Goodbye good people”) wordt er van het publiek genomen met het trage nummer “I’m A Shoe”. De pick-up lijkt tot stilstand te komen, maar het publiek vraagt om meer. Het kwartet beslist even bij te tanken en het publiek wordt getrakteerd op nog twee nummers, waaronder de rockabilly song “I Cannot Lie’.
De heren krijgen een terecht applaus en bleken met hun bitterzoete teksten en wegdromende sound een perfect reisgezelschap door de county. Met Cass’ zalvende woorden Peace en het gebruikelijke V-teken worden we huiswaarts gestuurd en was dit wat ons betreft een aangename kennismaking. Cass for president!
