Met hun tweede album Lemon Memory heeft het Britse Menace Beach wederom een werk van zeer hoge kwaliteit gecreëerd. Uit een verklaring van zangeres Liza Violet en zanger Ryan Needham komen we te weten dat dit ook voor hen niet zomaar een album is. Ze hebben het, naar eigen zeggen, geschreven “omdat ze geloofden dat er een op citrusvruchten gebaseerde vloek op hun huis rustte en ze die wilden opheffen door de vloekverbrekende krachten van muziek erop los te laten.” Lemon Memory klinkt exact zoals de reden van haar ontstaan: als een lange psychedelische trip. Maar dan wel één met momenten van rust, gevolgd door chaos en een pandemonium van geluid.
Het eerste nummer “Give Blood” is een zeer energiek psychedelisch rocknummer dat doet wat een openingsnummer moet doen. Het is vrijwel onmogelijk om na deze song niet verder te luisteren naar de rest van het album, al moet er wel bij gezegd worden dat het lyrisch niet echt hoogstaand is. Eigenlijk is de rest van het album dit ook niet, maar bij deze song voelt het noodzakelijk aan. Het volgende liedje en tevens de eerste single die gereleased was, is “Maybe We’ll Drown”. Hoewel dit nummer hemelsbreed in contrast staat met “Give Blood”, mede omdat zangeres Liza Violet hier het voortouw neemt, is het zo mogelijk nog aanstekelijker. Het hemelse stemgeluid van Liza Violet, in combinatie met het eenvoudige, rustgevende gitaarspel, slaagt er in om je het volledige nummer met een gelukzalige grijns ontspannen achterover te laten leunen.
“Sentimental” is dan weer een stevige indie rock schijf die je wakker schudt en je het catchy refrein met plezier laat meezingen. In de titeltrack zit net iets te weinig leven om het interessant te maken maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door “Can’t Get a Haircut”. Dit nummer neemt je terug mee op dezelfde psychedelische trip die startte met “Give Blood”. Het instrumentele middenstuk van een 2 à 3 minuten klinkt geen seconde te lang en is een waardige inleiding voor het geschreeuw à la Cocaine Piss dat zangeres Liza Violet op het einde van het nummer uit haar longen perst.
De volgende vier nummers “Darlatoid”,”Suck it Out”, “Owl” en “Watch Me Boil”, verlengen het psychedelische avontuur waarop Menace Beach je meepakt met als absoluut hoogtepunt “Suck it Out.” Prachtige vocals, een catchy refrein, goed drum- en gitaarwerk laten dit nummer er veruit als het beste uitkomen. Het album kon natuurlijk niet eindigen zonder het verbreken van de vervloeking en dat doet het in stijl met “Hexbreaker II”. Al bij al is het een degelijk, solide album met schitterende hoogtepunten zoals “Maybe We’ll Drown” en “Suck it Out”, die de enkele vrij matige nummers ruimschoots compenseren.