“I’ll just keep playing songs until you tell me to fuck off,” met die woorden begon frontman Finn Andrews de bissen. Het was het laatste concert van hun tour en The Veils hadden er duidelijk nog zin in. Van vermoeidheid of gemakzucht was geen sprake. De Nieuw-Zeelandse band speelde met de grinta en bezetenheid van jonge wolven en was niet van plan om meteen naar huis te gaan.
Voorprogramma Marlin Waves was een echte jonge wolf. De Waalse zanger vertelde ons in gebroken maar charmant Engels dat het zijn eerste optreden ooit was in de Botanique onder zijn nieuwe naam en was dan ook wat nerveus en opgewonden. Hij stond alleen op het podium en werd bijgestaan door een drumcomputer en allerhande arrangementen uit een keyboard. Zo leek zijn concert nog het meest op een karaoke-avond met live zang en gitaar. Charmant, maar hij heeft nog een lange weg te gaan.
The Veils schoten furieus uit de startblokken. “Here Come The Dead” voelde aan als een waarschuwing voor wat ging komen. Want vanaf de eerste noten, sloop er een onderhuidse spanning in het concert dat voor de rest van de avond niet zou verdwijnen. Hoe hard frontman Finn Andrews ook probeerde zijn demonen te verdrijven met weidse en prekerige handgebaren, ze wilden van geen wijken weten. Zijn inlevingsvermogen werkte wel aanstekelijk en trok het publiek mee in de beleving. Nu snappen we waarom David Lynch hem in het nieuwe seizoen van Twin Peaks wou.
Voor wie het laatste album van The Veils gemist had, was het misschien wat wennen. De band legde de nadruk vooral op hun nieuwste plaat Total Depravity. Beginnen met vijf nummers van dat album getuigde niet alleen van durf, maar ook van vertrouwen in het nieuwe werk en in het publiek. En dat risico loonde. De oudere nummers uit Nux Vomica voelden niet aan als een reddingsboei om het concert te redden of het publiek te paaien, maar als kersen op een al even smaakvolle taart.
Constante doem en dreiging zou eerder vermoeiend werken en daarom wisselde de band af tussen venijnige krautrock en meeslepende country/americana rock. Op plaat zijn het optimistische “Low Lays The Devil” en het door een drumcomputer gestuwde “King of Chrome” elkaars tegenpolen, maar live passen ze mooi in hetzelfde plaatje. “House of Spirits” zou niet misstaan in de soundtrack van pakweg Deadwood en in “Axolotl” is dan weer de hand van producer EL-P (Run The Jewels) duidelijk hoorbaar. Door die afwisseling krijgt het publiek wat ademruimte en blijft de dreigende ondertoon draagbaar.
Je zou haast vergeten dat Finn Andrews ook een gevoelige kant heeft en dat zijn leven niet alleen kommer en kwel is. “Iodine & Iron” was een perfecte rustpunt vooralleer ze nog een laatste keer het gaspedaal induwden op het einde van de set. Zo eindigden ze met “Not Yet” en het meeslepende “King of Chrome” het concert net zo furieus als ze begonnen waren. De truck driver waarover Andrews zong in het laatste nummer was alleszins nog niet van plan om naar huis te gaan.
“Het is ons laatste concert, dus we zullen deze nummers een tijdje niet meer kunnen spelen,” herinnerde Finn Andrews ons tijdens de bissen. De Botanique kreeg maar liefst zes toemaatjes en daar was het uitzinnig publiek maar wat blij mee. In die uitvoerige bisronde trok Finn Andrews een blikje oude nummers open. Solo en akoestisch plukte hij enkele nummers van het ondertussen twaalf jaar oude debuut The Runaway Found en eerde hij hun derde langspeler met het titelnummer “Sun Gangs”. Toch wel jammer dat steengoeie nummers als “Sit Down By The Fire”, “Larkspur” of “The House She Lived In” daardoor de setlist niet haalden.
Na drie nummers riep Andrews zijn band terug het podium op voor een feestelijke afsluiter. Plots verdween de dreiging als sneeuw voor de zon en maakte die plaats voor een uitgelaten sfeer. Op “Calliope!” en “Advice For Young Mothers To Be” klonk de band opvallend poppy en optimistisch. Ook dat zijn The Veils. “Jesus For The Jugular” trok nog eens alle registers open. Andrews keilde zijn microfoon tegen de grond en mismeesterde zijn gitaar. Nog zoveel energie en grinta over, het leek haast alsof ze het jammer vonden dat hun tour er al op zat. Afspraak deze zomer in een pikdonkere tent ergens op Pukkelpop?
Setlist: Here Come the Dead/Axolotl/Do Your Bones Glow at Night?/Low Lays the Devil/Swimming with the Crocodiles/Nux Vomica/House of Spirits/The Pearl/Birds/A Bit on the Side/Total Depravity/Iodine and Iron/Not Yet/King of Chrome// Candy Aple Red/The Wild Son/The Tide That Left and Never Came Back/Calliope!/Advice For Young Mothers To Be/Jesus for the Jugular//
