Hazel English rondde in de Botanique haar Europese tour af. Die bleek haar op een bepaalde manier wel afgemat te hebben want veel energie had de jongedame niet meer. Het tengere meisje uit Australië was niet zo goed bij stem en ook de te stille microfoon hielp haar niet verder. Het resultaat was een set waarin de dromerige pop van Hazel English soms wat verloren ging in een chaos van te luide instrumenten. Toch zagen wij haar potentieel, al moet het er nog een beetje uitkomen.
Hazel English bracht voorlopig enkel singles uit. Dat bleek genoeg voor de Australische, die tegenwoordig in Californië woont, om een tour door Europa te ondernemen. Haar eerste stop ooit in België was logischerwijs in de Witloof Bar van Botanique, één van de charmantste zalen in België. Wat van bij het begin opviel, was hoe klein Hazel English wel niet is. Het lijkt alsof ze net van de lagere school komt maar eigenlijk is ze al 25. Best wel schattig!
Wat de show dan weer mist, is een goeie geluidsmix. De microfoon van de frontvrouw staat precies iets te stil waardoor haar zang er nooit echt doorkomt. De andere drie muzikanten, die Hazel voor de gelegenheid meebracht, spelen dan weer te luid waardoor haar stem verdrinkt in de instrumenten. Soms slaagt haar dromerige stem er wel in om door te breken. Fragiel en breekbaar maar met een zekere flow waardoor je je meteen aan wijde verlaten stranden waant. Perfecte roadtrip muziek als het ware.
“Make It Better” brengt wat rust in de set terwijl “It’s Not Real” wat meer vrolijke energie in het geheel steekt. Zo gaat het concert ook wat op en af tussen wat meer uptempo nummers, en heel trage songs. Dat is op zich geen probleem maar soms mag het toch net dat tikkeltje sneller gaan. Nu hervalt het veel in hetzelfde stramien waardoor iedere song wat op elkaar lijkt: een dromerig geheel met een warme gloed als streling. “Birth” is hier een uitzondering op. De band start wel zeer sloom maar al snel ontploft het nummer en krijgen we zelfs een bescheiden gitaarsolo. Wat energie die dit concert nodig had.
Hazel English ziet er moe uit, en dat merk je ook aan haar gedrag op het podium. Wanneer ze een cover brengt van een song, laat ze haar gitaar voor wat het is en brengt ze enkele bescheiden danspasjes. Meer dan wat met de armen zwaaien, is het ook niet. Het toont een beetje de desinteresse van de dame. Of het effectief zo is, betwijfelen we. Volgens ons was ze gewoon te verlegen om echt als een frontvrouw naar voor te komen. Dat merk je ook aan haar verhalen die ze vertelt. Ze probeert het publiek bij de show te betrekken maar doordat ze zo stil praat, verstaat niemand haar.
Gelukkig is het publiek erg mild. Het gaat zelfs zo ver dat ze op een bepaald moment bier uitdelen. Hazel wijst het bescheiden af maar de drummer laat zo’n kans niet aan zich voorbij gaan. De band speelt met de nodige passie en inleving wat het concert wel ten goede komt. Ze brengen zomerse klanken die de romantische zielen in de zaal wat liefde bijbrengt. De verwarring bij Hazel is compleet wanneer ze bij het voorlaatste nummer zegt dat ze er mee stoppen. De band benadrukt dat er nog twee nummers komen en met een lichte zucht zet Hazel English nog twee nummers in.
Seteindiger “Never Going Home” kon nooit gepaster komen, want Hazel English heeft duidelijk nood aan haar thuis. Hoewel ze warme en dromerige muziek brengt, mag ze net dat tikkeltje meer zelfvertrouwen uitstralen. De songs heeft ze, nu nog de uitvoering live tot een goed einde brengen. Eenmaal dat in orde is, zien we wel een mooie toekomst voor de schattige dame. Voorlopig moet ze nog even wennen aan dat podium, zoveel is duidelijk.
1. Other
2. Make It Better
3. Fix
4. It’s Not Real
5. Control
6. Cover
7. Birth
8. More Like
9. I’m Fine
10. Never Going Home
