Terwijl er sneeuw viel in de Botrange en er in Amerika een nieuwe president werd verkozen, deed Okkervil River de laatste bladeren van de bomen waaien in de Botanique. Zelden pasten seizoen en band beter bij elkaar als op een koude herfstavond in november. De Texaanse country rock band bracht de perfecte soundtrack om lekker knus bij elkaar voor het knisperend haardvuur te zitten.
Opwarmen deed de Britse singersongwriter Lookman Adekunle Salami, beter bekend onder zijn artiestennaam L.A. Salami. Alle flauwe grapjes over fijne vleeswaren terzijde, slaagde hij er in om het lauwe publiek te begeesteren. Zijn stem doet denken aan Michael Kiwanuka, zijn eenvoudige gitaarspel aan Simon & Garfunkel en zijn ratelende lyrics aan Dylan. Goeie referenties dus, en Salami maakte er steeds zijn eigenzinnige mix van. Met liedjes over werk, leven en dood bracht hij de zoetjes vollopende Rotonde aan het nadenken. Soms heb je ook niet meer nodig.
Het was een rare dinsdagavond. De spanning voor Amerikaanse verkiezingsstrijd was tot in Brussel te voelen. Frontman Will Sheff wond er dan ook geen doekjes om. “Laten we proberen om de verkiezingen te vergeten,” begon hij het concert. En alsof hij de uitslag al kon voorspellen begonnen Sheff en zijn band met een requiem voor zichzelf. “Okkervil River R.I.P.” was een binnenkomer van jewelste. Het begon heel klein met een enkele akoestische gitaar, en bloeide langzaam open tot een verhalende en meeslepende song. De toon van het concert was meteen gezet.
Op hun nieuwste plaat Away schurken maar liefst zes van de negen songs aan tegen de zevenminutengrens. Dat hun nummers in de Rotonde de tijd en ruimte gingen krijgen om zich aan het publiek te openbaren, was dus niet echt een verassing. Dat ze het voor elkaar kregen om elk nummer perfect te doseren, is een echte verdienste van de band. Zo werd het nergens saai en bleef elk nummer tot de laatste seconde boeien. Er viel altijd wel ergens een inventief gitaarmotiefje of drumfill te bemerken. Vooral gitarist Will Graefe was in goede doen. Zijn emotionele en doeltreffende solo’s schoten keer op keer in de roos en zorgden telkens voor een bevredigende climax.
Genoemd naar een kortverhaal van de Russische schrijfster Tatyana Tolstaya, deed Okkervil River zijn naam alle eer aan. Ieder nummer roept wel beelden op van bossen, kabbelende riviertjes, blokhutten en houthakkershemden. De herfstbladen die rond elk microfoonstatief gewikkeld waren, transporteerden ons meteen naar de tuin van de Botanique. De winter mocht dan wel al voor de deur staan, de Texasrakkers lieten het nog even volop herfsten.
Hoewel frontman Will Sheff met een gelukzalige glimlach het publiek bedankte, kon hij toch niet anders dan even terugdenken aan vier jaar geleden. “Ik zat toen in exact dezelfde positie als nu,” merkte hij op ergens halverwege het concert. De band nam die avond nog de ferry naar Groot-Brittanië en het was op diezelfde ferry dat Sheff de vorige verkiezingen noodgedwongen moest volgen. Daarop zette de band het toepasselijke “Mary on a Wave” in. Een nummer over boten en oceanen volgens Sheff. Het was een van de weinige verhalen die de frontman aan het publiek toevertrouwde. Hij liet het vertellen over aan de nummers, waar het overigens veel beter tot zijn recht kwam.
Doorheen het concert pikte elk bandlid zijn momenten om er uit te springen. Op “Judey on a Street” ontpopte drummer Cully Symington zich tot een metronoom. Bassist Benjamin Lazaris Davis wisselde subtiele contrabas af met ondersteunende bas en pianiste Sarah Pedinotti haalde zowel strijkers als strakke pianomelodieën uit haar keyboard. Het echte ‘moment de gloire’ van frontman Will Sheff kwam er bij de bisronde. Als een echte magiër verdween hij in de coulissen en verscheen hij aan de PA om er solo en akoestisch “The War Criminal rises and Speaks” in te zetten. Het publiek was afgeleid en merkte daardoor niet dat de rest van de band stiekem het podium weer op kwam. Wanneer de volledige band inviel, wist het publiek even niet meer waar gekeken. Een simpel trucje, maar het werkte o zo goed.
Na de overweldiging, de rust. Het kalme “Days Spend Floating (In The Half Between)” was het eerste moment waar saaiheid om de hoek begon te gluren. We waren dan al meer dan anderhalf uur ver in de set. En met het sterke “So Come Back, I Am Waiting” werd die verveling meteen weer terug naar huis gestuurd. Okkervil River eindigde het concert zoals het begonnen was: langzaam openbloeiend en met een gelukzalige climax.
Setlist: Okkervil River R.I.P./Call Yourself Renee/Plus Ones/The Industry/Unless It’s Kicks/Mary on a Wave/A Girl in Port/Our Life is Not a Movie or Maybe/Down Down The Deep River/Judey on a Street/For Real//The War Criminal Rises and Speaks/Days Spent Floating (In The Half Between)/So Come Back, I Am Waiting//
