Hoera, onze favoriete broers uit Long Island zijn terug met nieuw materiaal! We leerden Brian en Michael D’Addario kennen toen ze in oktober 2016 hun debuutplaat Do Hollywood op de wereld loslieten. Dat ging gepaard met veel superlatieven- ook Bent Van Looy verklaarde vorige week nog in Culture Club zijn liefde aan de band -, media-aandacht en vooral met een bijna niet-aflatende stroom aan concerten. Hierdoor werd deze EP steeds weer uitgesteld, hoewel het eigenlijk een vervolg is op het eerste album. Het materiaal van Brothers of Destruction dateert namelijk van dezelfde periode als de opnamesessies van diens voorganger.
Brothers of Destruction komt, ondanks de originele opener, eerder stroef op gang. Op het eerste nummer krijgt de zang gezelschap van trompet en dat geeft een aparte sfeer: een beetje bedeesd, een beetje naïef, maar het werkt wel. Het wordt echter snel wat drukker en chaotischer – denk “Being For The Benefit Of Mister Kite” -, maar net wanneer het nummer echt goed op gang komt en alles op zijn plaats lijkt te vallen, is het alweer gedaan. Nu, van een lied dat de naam “Intro” draagt, verwacht je niet dat het minutenlang duurt, maar hier lijkt het alsof het nummer niet voldoende ruimte krijgt, waardoor het een beetje rommelig en onaf overkomt.
Dan zit de balans een pak beter in nummers als “So Fine” en “Why Didn’t You Say That”. Vooral dat laatste blijft een heerlijk aanstekelijk lied. Het soort positieve energie waardoor je zelfs op maandagochtend zingend de deur uit gaat.
Niet alle nummers klinken echter zo opgewekt. Brian leverde op Do Hollywood met “How Lucky Am I” al een prachtige ballad en levert ook voor deze EP de muziek voor uw zaterdagochtend. Zijn ballad, die – heel toepasselijk – “Beautiful” heet, is een van de mooiste nummers van Brothers of Destruction. Het is een zorgvuldig opgebouwd, delicaat nummer. De chaos die in “Intro” heerste is hier ver te zoeken. De orkestrale elementen die je overal op de EP een beetje terugvindt, komen hier het best tot hun recht. Met een stem die af en toe subtiel kraakt, zingt hij: “I am nothing/ I am no one/ It’s wonderful”. Je wordt voor minder stil.
Maar het hoeft niet altijd zo serieus te zijn. De ludieke sfeer van “Night Song” contrasteert mooi met die van “Beautiful”. Vurige bombast die nog lang blijft nazinderen: uren later loop je nog steeds “Liar! Liar!” te roepen. Alleen de machinegeweren en andere geluidseffecten (een verwijzing naar de titel van de EP?) op het einde doen misschien wat wenkbrauwen fronsen. Het leidt de aandacht af van wat verder echt een goed nummer is. Zo komt het nummer live wellicht beter tot zijn recht.
Eindigen doen de broers met “Light and Love” waarvan vooral het tweede deel overtuigt. Daar wordt het nummer intiemer en de zang, eenvoudig begeleid door gitaar voelt oprecht aan. Muziek als een warme bries langs je schouder.
Op deze EP bieden de Lemon Twigs opnieuw voor elk wat wils: nu weer uitbundig, dan weer ingetogen. Met zijn achttien minuten en relatief weinig “echt nieuw” – de helft van de nummers integreerden de broers al in hun livesets – materiaal blijven we toch een beetje op onze honger zitten. Brothers of Destruction haalt ook niet helemaal het niveau van zijn voorganger, maar biedt wel muziek die boeit en daarnaast ook radicaal durft te verschillen. Een welkome afwisseling. Het “Do Hollywood”-hoofdstuk van de groep is bij deze officieel afgesloten. Wij kijken nu al uit naar het vervolg.
