De vrolijke popdagen van The Band CAMINO liggen al even achter ons, sinds de band na zijn debuutalbum van 2021 in 2023 de zwaardere gitaren bovenhaalden in de tweede plaat The Dark. Deze zomer kwam het Amerikaanse drietal zijn derde langspeler NeverAlways uit, waarmee de nieuwe stijl nu absoluut bevestigd lijkt te zijn. De fans spreken over dat laatstgenoemde album als ‘Volume 1’ en nu er twee nieuwe nummers uitgekomen zijn, hint dat volgens hen volop naar ‘Volume 2’. Deze speculaties laten we in het midden en we laten de twee op zich staande nummers heel eenvoudig tot ons komen. Pure meezing altrock met wat melodrama in de teksten, dat werkt al eens goed om het een en ander dat innerlijk vastzit, los te laten.
Het is best opmerkelijk dat deze voormalige indiepop-, nu meer indierockband uitgerekend Nashville als uitvalsbasis heeft gekozen, waar ze elke dag omringd wordt door countrymuziek. Het toont dat de leden in gelijk welk landschap onverstoord hun eigen CAMINO-sound kunnen blijven vasthouden, wat ervoor zorgt dat ze nog steeds heerlijk catchy liedjes kunnen maken die tegelijk een hevig rockgehalte hebben én dat in hun portfolio zowel lichte als meer doordachte teksten perfect naast elkaar kunnen leven.
Drieënhalf jaar hebben ze aan “Afterthought” gewerkt. Een emo-indierockplaat met een mooie visualisatie van emoties die niet gedeeld worden. Met de ‘You’re the Scarlett to my Adam Driver’ heeft dit lied een toffe verwijzing naar de film Marriage Story, waar de toxiciteit van de relatie die ze bezingen een mooie referentie vindt. Voor de rest is het niet zo bijzonder poëtisch, maar daar vraagt deze emotionele uitlaatklep van een lied ook helemaal niet om. Met een lengte van vier minuten twintig biedt dit nummer voldoende mogelijkheid om goed diep te gaan in de emoties. Dankzij de klassieke strofe-refrein-strofe-bridge komt het laatste refrein goed hard binnen en klinken de drums nog luider, wat het ideale recept is voor dit type onbeantwoord liefdeslied. In hun tweede vers droppen ze ongemerkt het zinnetje ‘I’m at your door it’s 12:34’, een schijnbaar onbelangrijk detailletje in de beschrijving van de setting. Schijnbaar. Want het is niet toevallig dat hun tweede geloste nummer exact die titel draagt.
“12:34” houdt hoopvol vast aan bijgelovige duwtjes-in-de-rug zoals klavertjes vier, 11:11 en het kruisen van je vingers. Een extreem hoopvol nummer dat de eenvoudige structuur en inhoud van een oldschool boybandlied heeft. En dat is positief bedoeld. Het is de eenvoudige instapbaarheid, de aanstekelijkheid van het ritme en het meezinggehalte dat aanslaat. Er wordt wel eens gezegd dat The Band CAMINO geen liedjes schrijft, maar soundtracks voor de levens van zijn luisteraars. Met dat in gedachten en je ogen gesloten, buigen je knieën zich vanzelf en is alles – zoals bijvoorbeeld het leven – net iets leuker.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
