© Steve Gullick
Het voelt alsof het gisteren was, maar Get To Heaven blaast dit jaar zowaar tien kaarsen uit. Everything Everything zette zich in 2015 definitief op de kaart met zijn derde album en dat is op een bepaalde manier altijd blijven nazinderen in ons achterhoofd. In zekere zin kan je zelfs stellen dat die plaat nooit echt de aandacht kreeg die ze verdiende, want in zekere mate klinkt ze tot op heden tijdloos en zorgt ze voor een aardige hoeveelheid serotonine. De Britse band bracht doorheen de jaren nog wel wat nieuws uit, maar kon daarmee qua sound en qua compleetheid niet helemaal tippen aan Get To Heaven. Ook bij het viertal zelf ligt het album hen nauw aan het hart, en daarom trakteren ze de fans op een speciale tour waar ze het in zijn volledigheid brengen. Gisteren speelden ze na ruim zeven jaar nog eens in België, waar Le Botanique het schouwspel vormde van een reisje terug in de tijd.
Le Botanique is er niet vies van om een lokale band het voorprogramma te laten voorzien. Gisteren viel die eer te beurt aan Billions of Comrades, een groep veertigers uit regio Tubeke die hun passieproject dit jaar nieuw leven inblazen. Zelf verklaren ze hetgeen ze maken als een schaamteloze flirt tussen organische en synthetische klanken die een muziek met asymetrische structuren schept met inslaande beats en choraal gezang op het podium. Veel woorden voor wat in werkelijkheid je ook gewoon kan bestempelen als dancepunk. Je kon de groep gisteren in ieder geval weinig verwijten, buiten het nogal Franse Engels van frontzanger Johnath. Voor Billions of Comrades was het immers een gigantische eer om in de Botanique te staan en die nervositeit probeerde het in een halfuur van zich af te spelen. Door de stemkleur en manier van zingen klonk het verrassend genoeg best vaak als een hyperkinetische versie van The Cure, maar dan wel eentje die nog niet het soort nummers bij elkaar heeft kunnen pennen. Het publiek reageerde hoe dan ook best enthousiast en dat is eigenlijk al het belangrijkste als voorprogramma.
Dat Everything Everything het album in zijn totaliteit zou brengen, was ons al bekend bij het bekijken van de setlist, maar met “To the Blade” respecteerden het toch ook enigszins ietwat de structuur en de opbouw van de plaat. Als openingstrack zette het meteen alle kernelementen van een goed Everything Everything-nummer op de voorgrond. Een elektronisch toetsje dat een zekere duisterheid bevat, maar evengoed die euforiserende stukken waar je tot op een bepaalde hoogte vrolijk van wordt. Tien jaar later was het recept niet alleen nog steeds in tact, maar werd het live zowaar nog een tikkeltje verfijnd gebracht. Nadat ze nog voor de verwachte opener kozen, kregen we bij het tweede nummer al een aardige shuffle te verwerken. In plaats van hitje “Distant Past” kregen we zo “Blast Doors” te horen. Ons hoorde je desondanks niet morren, want met de scherpe en kordate speelwijze zorgden ze voor een eerste echte hoogtepunt van de avond.
Jonathan Higgs, overigens met wit haar en witte baard, begroette het Brusselse publiek met een kort doch zeer warm ‘Hello Brussels’. Everything Everything is dan ook nooit echt de band van de grote speeches geweest en houdt het liever bij de teksten van de nummers die vaker veel veelzeggender zijn. Een boutade van die kunst kregen we bij “Brainchild” te horen. Het nummer is onderdeel van de Deluxe-versie van het album en wordt wel vaker over het hoofd gezien, maar was live dus wel degelijk eentje dat met rank en rede de erkenning kreeg die het verdiende. Veel meezingers heeft het viertal uit Manchester niet gebaard, maar op Get To Heaven zitten er wel een paar met juist dat potentieel. De woorden van “Reset” waren gelukkig nog vrij gemakkelijk en wie de teksten na ruim een decennium even kwijt, was kon de draad vrij snel opnieuw oppikken.
Get To Heaven heeft behoorlijk wat schatten te bieden en bleek ook over genoeg fundament te beschikken om er een hele show rond te kunnen bouwen. Wie nummers van bijvoorbeeld Arc of het recentere Re-Animator wou horen, was eraan voor de moeite, want het viertal grabbelde exclusief enkel en alleen uit het album uit 2015. In zekere zin was dat een gemis, al toonde Everything Everything zijn neus voor toegankelijk experiment wel op het vrij elektronische “The Wheel (Is Turning Now)” en “Fortune 500”. De nummers klonken door de luidsprekers van de Botanische concerttempel meer bezwerend en de falsettostem van Higgs liet telkens weer de hemels opklaren. Met het daaropvolgende “We Sleep In Pairs”, eveneens afkomstig van de deluxe-versie, sloeg de Britse band wel in opvolging daarvan een rustigere toon aan. Het zorgde voor een passend rustpunt, net voor ze tegen het einde nog eens met de grootste kanonnen van Get To Heaven kwam aanzetten.
Als muzikaal collectief heeft Everything Everything altijd vrij stevig in zijn schoenen gestaan en dat zie je ook aan het feit dat de vier nog steeds samen nummers maken. Live worden ze al jaar en dag bijgestaan door pianist Peter Sené, die ondertussen gerust ook als waardig lid beschouwd kan worden. Na het nog vrij experimenteel en over grote lijnen instrumentaal “Yuppie Supper” was het tijd om de grootste kassasuccessen van Get To Heaven boven te halen. “Spring / Sun / Winter / Dread” was een meezinger die ons terugkatapulteerde naar betere tijden, maar waar live misschien net iets meer vonken van mochten afspringen. Higgs en co brachten het soeverein, maar lieten ook wel voelen dat ze andere nummers nog net iets liever live brengen. Dan was die andere fanfavoriet, “Distant Past”, toch net iets meeslepender en buigzamer gebracht.
Dat er een bisronde zat aan te komen was geen grote verrassing, want met “No Reptiles” hadden we nog een populair nummer van het derde album te goed. Het zat in elk geval mooi gesandwicht tussen een zeer puik “Hapsburg Lippp” en een gewoonweg warm “Warm Healer”. Niets wereldschokkends meer, maar wel gewoon op het niveau van de hoogdagen. Everything Everything bracht ons in 75 minuten gewoonweg naar de hemel en terug. Het markantste album in de discografie stond anno 2025 als we de laaiende reacties van de fans mogen geloven nog altijd overeind, ook al kregen enkele songs doorheen de jaren een nieuwe betekenis. De nummers klonken gisteren in ieder geval rijper, doordachter en tegelijkertijd nog altijd utopisch. Tegen een paar nummers van andere albums hadden we zeker geen neen gezegd om toch voor wat meer dynamiek te zorgen, maar dat zal wel voor de volgende keer zijn. Laten we zolang maar even nagenieten dat we met Everything Everything naar de hemel mochten.
Setlist:
To the Blade
Blast Doors
Get to Heaven
President Heartbeat
Brainchild
Regret
Only as Good as My Good
The Wheel (Is Turning Now)
Fortune 500
We Sleep In Pairs
Zero Pharaoh
Yuppie Supper
Spring / Sun / Winter / Dread
Distant Past
Hapsburg Lippp
No Reptiles
Warm Healer
