Matt Berninger @ OLT Rivierenhof: In de herfst van zijn leven

De bladeren in het Rivierenhof zijn hun groenige kleur geleidelijk aan aan het verliezen en dat betekent vooral dat de meest melancholische periode van het jaar voor de deur staat: de herfst. Als volprezen romanticus met een melancholische hartslag zal Matt Berninger daar niet bepaald rouwig om zijn, en de fans van zijn werk natuurlijk ook niet. De frontman van The National was na een schrijversblok toe aan een nieuw solo-avontuur na de gesmaakte coronaplaat Serpentine Prison en vond daarvoor een bondgenoot bij de gelauwerde producer Sean O’Brien. Het resultaat genaamd Get Sunk kwam er uiteindelijk net voor deze zomer en is een zeer geslaagde aaneenschakeling van trots en kwetsbaarheid. Voor de gelegenheid trekt Matt Berninger in de nazomer door Europa met, hoe kan het ook anders, drie uitverkochte shows in zijn geliefde België. Wij namen gisteren een kijkje tijdens zijn eerste van twee shows in het mooiste openluchttheater van het land dat het op het einde niet meer droog kon houden – letterlijk en figuurlijk.

Het was redelijk voor de hand liggend dat Ronboy op deze Europese tour de taak als opener voor haar rekening nam. Als compagnon de route schreef ze mee aan het nieuwe album van Matt Berninger en daarnaast speelde ze – net als de rest van haar band – mee in die van Berninger. Het amfitheater zat al tamelijk vol voor haar, al was de aandacht van het publiek geregeld zoek. Het geroezemoes verstoorde al het openingsnummer “Bass Knuckles” en de mensen leken het liever over de eerste schooldag van hun oogappels te willen hebben. Een plaats aan de toog was beter van pas gekomen, maar wij probeerden de ruis te onderdrukken en van het talent van Ronboy te proeven. Zeker toen ze wat potiger speelde, maakte ze iets los, al was het ingetogen pianonummer “Your Way” ook van een grote klasse. Voor “Disaster”, een nummer dat nog geen twee weken oud is, toverde ze Matt Berninger tevoorschijn en waren eindelijk alle ogen op het podium gericht. Die ogen en oren bleven gelukkig gespitst bij haar laatste wapenfeit van de avond. Een solide kennismaking met andere woorden, die wat ons betreft echt wel meer aandachtige oren had verdiend.

Op de tonen van Kneecaps “Better Way To Live” kwam Matt Berninger met zijn vierkoppige band stipt op tijd en goed geluimd het halfrond ingewandeld. Met een aantal woorden en een welgemeende ‘Welcome to the park’ verwelkomde hij eenieder en een slokje van zijn gin-tonic later werd “No Love” ingezet. Berninger begon beweeglijk en dartelde monter over het podium. Ook tijdens “Frozen Oranges”, een nummer over zijn speelse jaren als kind in Indiana, was er eentje waar zijn soepelheid verder op de proef werd gesteld. Je zou al bijna beginnen vergeten dat hij inmiddels 54 lentes achter de kiezen heeft. Na een kleine shout-out naar Sean O’Brien, tevens ook mee als gitarist op deze tour, legde het knusse “Breaking Into Acting” een warm dekentje over onze knieën. Echt nodig was dat niet gezien de zachte temperatuur, maar we namen het graag aan.

Als meest begenadigde zanger zal Matt Berninger nooit de geschiedenisboeken ingaan. Gisteren zong hij een aantal noten niet helemaal in de juiste toonhoogte en dat maakte dat “Distant Axis” ondanks mondharmonicastukje net niet genoeg verfijning had om te kunnen raken. Wat bovendien opviel was dat Matt Berninger als een rebels tiener meermaals tijdens het optreden zijn vape bovenhaalde en figuurlijk tussen en tijdens de nummers (o.a. tijdens “Siver Springs”) door wat stoom moest afblazen. Een vos verliest nu eenmaal zijn streken niet. En dan was er ook nog de voorliefde voor zijn geliefde gin-tonic. Het glasje dat op het verhoogje van drummer Sterling Laws stond werd meermaals genuttigd en bij elke slok veranderde Matt meer en meer in een zatte nonkel. Het geneuzel tijdens de rustigere nummers – waaronder het nog onafgewerkte “Black Letter Font” – werd zo soms net iets te veel van het goede, waardoor het ten koste ging van de ziel van het nummer. De chaos groeide in zijn manier van doen, al is hij net omwille van die ongeremde houding ook zo geliefd als frontman van The National.

Matt Berninger was gisteren vooral op zijn best als hij mee kon groeien met het nummer. Neem nu een song als “Nowhere Special” waar hij geleidelijk aan aan kracht won en zijn energie tegen het einde piekte. Het nummer voelde in ieder geval aan als een soort van kantelpunt in de setlist, waarna zijn fratsen er niet minder op werden, maar het allemaal nog net iets sterker uit de verf kwam. Na een kort gevecht tegen zijn statief was “One More Second” wel eentje dat kwaliteit en vastberadenheid uitstraalde, terwijl “Silver Jeep”- met prachtige samenzang met Ronboy – onder de huid ging. Aan lange anekdotes waagde hij zich deze keer niet, al wou hij voor “Little by Little” wel graag nog duiden dat hij het schreef met zijn college-kompaan Michael.

De alcoholpegel steeg hoe dan ook constant en zo verloor Matt Berninger ook meer en meer zijn remmen. Net voor “Why Don’t Nobody Love Me?” fantaseerde hij nog luidop over het aantal veiligheidsmensen er nodig zouden zijn om ons allemaal uit het park te begeleiden. Met dergelijke gortdroge opmerkingen kon hij uiteraard wel scoren bij het Antwerpse publiek. Wie overigens had gehoopt op een uitgebreide bloemlezing uit het The National-repertoire was er aan voor de moeite. Verder dan een tweetal nummers tegen het einde van de reguliere set ging Berninger niet. “Gospel”, een ‘deep-cut’ uit Boxer zorgde nog niet direct voor een golf van ontlading in OLT Rivierenhof. Die kwam er pas bij het daaropvolgende “Terrible Love”. Aanvankelijk speelde zich het gebeuren vooral af op het podium, maar Berninger had huidhonger en toonde geen smetvrees te hebben door een bad in het publiek te nemen. Een markant moment!

Als ster van de avond schuiven we hoe dan ook “Bonnet of Pins” naar boven. Als orgelpunt diende het nummer zich zowel qua energie alsook qua momentum. Het viel allemaal na ruim zeventig minuten spelen op zijn plaats en de kleine bui zorgde voor zowaar nog magischere taferelen. Dat moment overtreffen lukte hem in de bisronde niet meer, al hoefde dat voor de fans ook niet meer. “Times of Difficulty” droeg hij op aan Geert, die hem pardoes een vlag van Ohio toegooide, en de New Order-cover “Blue Monday” kon ook nog wel scoren. De ‘Fuck Trump’ die hij minder subtiel door de microfoon schreeuwde was minder subtiel en werd op luid gejuich onthaald. Als laatste nummer koos Matt Berninger echter voor de de uitdovende kracht van “Inland Ocean”. Een verfijnd einde dat gepaard ging met een nieuwe regenbui.

En zo was de eerste soloshow van Matt Berninger in ons land er eentje die aanvankelijk nog leek af te steven op de ‘zatte nonkel’-show, maar gelukkig wel nog op tijd overeind bleef door de muzikale eendracht en de algemene kwaliteit van de nummers. Als frontman van The National kennen we hem natuurlijk ook al sinds het begin zo, maar misschien viel het gisteren door de intiemere setting en de kleinere band set-up toch net iets meer op. Zijn ongeremde zelve maakte nummers, maar zorgde ook een aantal keer dat de magie en straalkracht van enkele rustigere nummers door het geneuzel verloren ging. Het had achteraf gezien nog net iets memorabeler en raker kunnen zijn, maar de fans van zijn oeuvre en zijn persoonlijkheid zullen hoe dan ook terugblikken op een geslaagde concertavond.

Matt Berninger staat op 10 september een tweede keer in het OLT Rivierenhof, op 12 september doet hij in Brussel het Koninklijk Circus aan.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

No Love
Frozen Oranges
Breaking Into Acting
Distant Axis
Silver Springs
Junk
All for Nothing
Black Letter Font
Nowhere Special
One More Second
Silver Jeep
Little by Little
Why Don’t Nobody Love Me?
Gospel (The National cover)
Terrible Love (The National cover)
Bonnet of Pins

Times of Difficulty
Blue Monday (New Order cover)
Inland Ocean