Lokerse Feesten (Festivaldag 3): Het beste van vele werelden

Partymetal-‘n-bass: dat moet zo ongeveer het stickertje zijn waarmee de Lokerse Feesten-programmator enkele maanden terug festivaldag drie labelde. Op een wisselvallige eerste zon-regendag gold het principe ‘zondag rustdag’ allerminst, want met Psychonaut en Brutus stond er Belgisch geweld op het programma, gevolgd door de internationale kleppers van Electric Callboy en Pendulum (live). Twee acts die de nadruk in ‘Lokerse Feesten’ vooral legden op het tweede woord van de naam en een allerbeste indruk nalieten op de Grote Kaai.

Bizkit Park @ Main Stage

De eerste zondag van de vijftigste Lokerse Feesten laat zich openen door “Faint” van Linkin Park. Niet door het scheurende keelgeluid van Emily Armstrong, wel door dat van de frontmannen van coverband Bizkit Park. Je hoort het al aan de naam: het Belgische vijftal is gepassioneerd door nu-metal en rock uit de nineties en nillies, en legt ons dan ook meteen het vuur aan de schenen met een megamix uit die muzikale coté. De taak om op te warmen voor de rest van de affiche wordt ter harte genomen, want zowat alle metalfenomenen passeren al de revue: moshpits, circlepits, een sitdown op “My Generation”, … Met “Toxicity” van System Of A Down, “Crawling” van Linkin Park en “Psychosocial” van Slipknot warmt de band onze stembanden op. De door Adidas gesponsorde mannen, of zo lijkt het toch, slagen in hun missie en tonen hun liefde voor het genre. En dat mag je bijna letterlijk nemen, want de zweetvlek op een van de frontmannen zijn witte t-shirt wordt doorheen het optreden groter en groter, tot hij na ultieme meezinger “Chop Suey!” uitdijt tot een hartjesvorm.

Psychonaut @ Mainstage

Psychonaut trapte anderhalve maand geleden Graspop op gang en doet vandaag exact hetzelfde met dag drie van de Lokerse Feesten, voor ongetwijfeld een groot aantal aanwezigen die toen ook present tekenden. Lange, uitgesponnen nummers die minder energie bevatten dan de rest van de line-up zijn ons deel, waardoor het voor veel mensen meer een bijpraat- en bierhaalmomentje wordt. Niet dat de driekoppige band van Thomas Michiels uit metalbroeihaard Mechelen een slechte set speelt, maar tussen het zotte geweld en hoge(re) energiepijl van de rest van de avond hebben ze het moeilijk om wat tegenreactie op te wekken. Daar speelt het implementeren van wat nieuwe muziek van de aankomende plaat World Maker waarschijnlijk een rol in, maar hun metal is ook gewoon wat psychedelischer en trager van soort. Laatste wapenfeit “The Fall of Consciousness” is wel meteen ook het sterkste, waardoor de set toch nog even blijft naspoken in ons hoofd.

Enter Shikari @ Mainstage

Enter Enter Shikari: de eerste band met een grotere productie op de Grote Kaai vandaag. De Engelse post-hardcoreband brengt zes ledtorens mee en daarnaast ook een emmertje vol drum-’n-bass en andere experimentele elektronica die ze schreeuwend in hun basisgeluid kappen. Wij zitten niet meteen mee op de kar door de wat te luide bas en te zachte vocals, maar een koppel dat elkaar eeuwige trouw en liefde belooft, is dat wel. Gelukkig is er om de niet ideale mix aan het begin te counteren frontman Rou Reynolds die optreedt als halve stuntman en topentertainer. Tijdens “Live Outside” kruipt hij een klein stukje de stagemast in en wat later loopt hij de hele middenberm af om daar het publiek wat op te jutten. Verder zit er ook een educatief karakter aan de show: zo leren we dat de CO2-emissies voor het eerst sinds vijftien miljard jaar geleden consistent zo hoog liggen, gevolgd door een kleine speech die “THE GREAT UNKNOWN” inleidt. Er zit dus best wat activisme in de set: zowel op vlak van klimaat als betreffende de Gaza-kwestie neemt de band een duidelijk standpunt in. Net zoals in de rest van de setlist verwerkt de bende daar heel wat elektronica in. Het afwisselende “Sorry You’re Not a Winner” zorgt met zijn goede riffs, drum-‘n-bassdrops en uitzinnige frontman voor een laatste hoogtepunt en maakt stilaan een einde aan Enter Shikari’s eerste optreden op de Lokerse Feesten sinds 2013.

Brutus @ Mainstage

Een paar oldschool Marshall-boxen – en niet veel meer dan dat – staan om half negen klaar op de Mainstage. Brutus aarzelt niet om ons de “War” te verklaren en doet dat met veel inleving. We krijgen dus weer een totaal andere productie qua stijl. Drie zielen en het grote ledscherm waarop zwart-witte livebeelden vanop interessante camerastandpunten getoond worden: dat is wat er nog overschiet, maar het is genoeg om de volledige ruimte erboven en ervoor in te nemen. Het feest van daarnet wordt even opzij geschoven en vervangen door frontvrouw Stefanie Mannaerts die met jeugdig enthousiasme op haar drums slaat en haar stem inzet als gevoelig wapen waaruit een zeker pijnlijk lijden straalt, maar tevens ook een onuitputbare innerlijke kracht van niet opgeven. Op die manier krijgt ze samen met haar kompanen de Kaai ook op de soms langdurige rustigere momenten muisstil. Het zijn pieken en dalen waar soms geen einde aan lijkt te komen en waarin Brutus de muziek laat spreken. ‘Geen woorden, maar daden’: dat is het motto tijdens de ‘voor nu allerlaatste show’ van het trio. “What Have We Done”, “All Along” en finaal “Sugar Dragon” hakken er stevig in en op het ontbreken van “Paradise” na hebben we nauwelijks iets aan te merken op hun uurtje. Volgende keer twee uur Brutus op de Mainstage? Wij tekenen de petitie met volle overgave. Wat een stem en wat een présence.

Electric Callboy @ Mainstage

Met een leutige intro waarbij ze de lichten, de pyro en de confetti al een eerste keer testen, stapt de Duitse partymetalmachine van Electric Callboy de lift in om met “Elevator Operator” meteen alle remmen los te gooien. Het is de start van een stevig feestje met twee zatte nonkels, maar het is ook een kwestie van even de klik te maken. Een eerste hoogtepunt is de pyro tijdens het openingsnummer, maar ook niet veel later worden met “Still Waiting” van Sum 41 de registers opengetrokken. De reden dat de Lokerse afgestapt zijn van ‘zondag dé metalzondag’, wordt hier snel duidelijk, aangezien de plaats van Electric Callboy in het landschap nogal omstreden is, maar als je je verstand even op nul zet, is het vermaak maximaal.

De hypatrein tjoeft op volle snelheid over de Durmestad en neemt een stel artiesten mee die perfect een rolletje in de New Kids-films hadden kunnen hebben, maar evengoed een hoop partyanimals met discobollen op hun hoofd. Gek genoeg bestaat dat niet en dat we daar een tenenkrommende cover van “Everytime We Touch” moeten bijnemen, dat is nu eenmaal zo.

En dan wordt er plots een kampvuurtje aangestoken. De lichtjes gaan in de lucht en “Crawling” zorgt ervoor dat Linkin Park alsnog alomtegenwoordig is op deze zondag. Ook de Backstreet Boys flitsen voorbij met “I Want It That Way” en hoe gezellig het ook mag zijn, hebben wij het toch liever the other way around en dus zijn we blij als de gitaren en de drums weer spreken. Eerst wagen we ons nog even op het schlagerfestival, maar de volgende seconden gieren de gitaren en screams ons weeral om de oren, net als de regenbooglichten, de confetti en de outfitwissels dat doen in ons gezichtsveld. Met “RATATATA” en “We Got the Moves” ontploft de boel nog een laatste keer en zo komt er een einde aan het kitscherig, maar o zo plezante optreden van Electric Callboy, dat nog net in het metalnet past (zij het met een sterk aanwezig poppy randje).

Pendulum (live) @ Mainstage

Hoewel de boeking voor sommigen in eerste instantie misschien wat raar aanvoelde, staat Pendulum hier wel degelijk op zijn plaats, want met recente samenwerkingen met Matt Tuck van Bullet For My Valentine, heavy rapper SCARLXRD en dancerockmetalduo WARGASM is de metal in zijn repertoire nooit ver weg. Met een gebalanceerde mix tussen klassiekers en nieuw materiaal van aankomend album Inertia zetten de Australiërs de boel een laatste keer op stelten. Die boel zit vanaf de eerste noot goed, want vooraleer frontman Rob Swire het voortouw neemt zijn het Joey Valence & Brae die vanop tape de vocals van “Napalm” verzorgen. Daarna neemt het Pendulum-gezicht over en hij slaagt erin live zo goed als op plaat te klinken. Samen met de drie collega’s die hem backen is hij op geen merkbaar foutje te betrappen. De mix van “Blood Sugar” en “Voodoo People” is de druppel die de emmer doet overlopen en waarbij de hele Grote Kaai zijn dansbenen ontbindt. Nadien volgt een rustiger tempo tijdens meeschreeuwklassiekers “The Island – Pt. I (Dawn)” en in mindere mate “The Island – Pt. II (Dusk)”, waarna het vuur opnieuw wordt aangewakkerd met “Halo”. “Witchcraft” vormt het sluitstuk van een topavond op de Grote Kaai en “Tarantula” krijgen we er nog gratis bij.

De échte metaldag van de Lokerse Feesten was dit niet, maar de zware gitaren en stevige drums waren wel in elke set nadrukkelijk aanwezig. Elke band legde het accent ergens anders en dat maakte van dag drie een afwisselende, maar toch steek houdende rit. Electric Callboy was de vooraf bepaalde headliner, maar eigenlijk mag die titel toebedeeld worden aan alle drie de laatste acts van de avond. Ook Brutus en Pendulum speelden een show die nog lange tijd zal nazinderen en zo kwam lang niet enkel de (beginnende) metalhead aan zijn trekken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Alle recensies van Lokerse Feesten lees je hier.