Toch maar een paar keer nakijken dat we de titel van de nieuwe plaat van Retail Drugs wel goed hebben geschreven. Jake Brooks, de eerste helft van het New Yorkse duo Laveda, kreeg een hele tijd geleden van bloedzuster en tweede helft Ali Genevich een oude viersporenopnemer cadeau en Brooks ging daarmee lekker aan het experimenteren. En de Amerikaan heeft er duidelijk schik in want in 2024 werd met i love you so ! al een plaat uitgegeven vol minimalistische lo-fi muziekjes, maar dat hield de muzikant niet tegen om direct verder te werken aan een vers album dat nu dus is uitgekomen. Aan dat tempo mogen we nog veel muziek verwachten van de kerel uit Brooklyn en daar kunnen we alleen maar blij en monter van worden.
Op de vorige plaat had Brooks negen nummers bij elkaar gecomponeerd en nu krijgen we er elf te horen die net een minuutje onder het half uur blijven. De vooruitgeschoven single “little dog” mag de honneurs waarnemen op dit album en Brooks kiest er dus voor om rustig en gezapig te beginnen. Het liedje gaat over een hondje, een schattig diertje waarvoor de man veel liefde voelt. Het is bijna een kampvuurnummertje geworden waarop we kumbayagewijs onze hoofdjes van links naar rechts laten hangen en weer terug. Kijk, het ‘probleem’ met lo-fi en DIY is soms dat het net iets te weinig is, muziekjes zijn die nog een laagje of twee hadden kunnen gebruiken. Nu goed, dat is het genre en wij vinden het echt allemaal ok als fan van bijvoorbeeld de betreurde Daniel Johnston, maar we kunnen ons wel voorstellen dat veel mensen dit allemaal nogal saai en gekunsteld vinden. Het is muziek die je echt met een koptelefoon moet beluisteren om alle nuances goed te horen. Op het eerste zicht lijken “waiting room” en “just the thing” nogal kale schijven, maar met een hoofdtelefoon hoor je echt véél meer en dat is ook de bedoeling!
op “still…” gooit Retail Drugs ons opeens van de ene seconde op de andere in een of andere Daft Punk-achtige wereld en dat kenmerkt de man wel; gewoon hoppen van het ene naar het andere genre zonder verwittiging en alsof er geen groots plan mee gemoeid is. Dat zogeheten groots plan zal er inderdaad ook niet zijn volgens ons. Brooks componeert gewoon, zet het snel op tape, beluistert het nog eens, verandert nog een ding of twee en pleurt het op de plaat. Wel zot hoe de man deze song laat eindigen, we hadden het toch niet echt zien aankomen! “manny” is de meest ongepolijste rocksong op de plaat, waardoor we alwéér in een ander genre zijn terechtgekomen. Dit zijn geen songs meer met hoekjes af, maar eerder songs met afgebroken tandjes van een verroeste cirkelzaag.
En dan wordt vanuit het niets het formidabele, schitterende, grandioze, fantastische “person A” onze oren ingejaagd. Nummer van het jaar! Dat tempo, dat ritme, die manie, die hysterie, dat epileptische! Wat een grandioos idee om het nummer iets trager te laten beginnen om na enkele seconden te laten versnellen zonder dat je het als luisteraar goed en wel beseft. Er wordt nogal eens geschreven over ‘een rollercoaster van een song’, maar dit is écht wel een achtbaan met torenhoge loopings geworden. Deze schijf kan je onmogelijk niet goed vinden.
“i wanna be cool” is de grote rocker geworden op deze plaat met enkele vettige, scherpe akkoorden en een snerpende gitaarsolo in het nummer gedraaid. Hier bewijst Brooks dat hij een genre zoals grunge ook perfect aan kan. De singer-songwriter heeft het voor elkaar gekregen om met héél beperkte opnamemiddelen een plaat te creëren die van het ene muziekgenre naar het andere springt en dat zonder enige aankondiging of enige structuur. Dat is de kracht van deze plaat, het feit dat alles zomaar kan gebeuren en het is straf dat Brooks dat helemaal alleen voor elkaar heeft gekregen.
In thuisstad New York is de artiest echt een begrip in de cultwereld en we weten niet of het de man echt boeit, maar eigenlijk verdient hij toch meer luisterende oren. Zijn muziek is niet direct origineel te noemen, maar zijn aanpak des te meer. In een wereld waar songs op commando worden afgeleverd door AI en waar technologie de menselijke originaliteit beknot, weet hij heel puur te klinken. Enkel daarom al vinden we dat de New Yorker een groter bereik verdient. Het is een werkwijze die hoe langer, hoe meer verdwijnt, maar waar veel meer waarheid en oprechtheid in zit verweven. We zijn helemaal niet tegen die technologische evolutie, maar vinden het meer dan fijn dat artiesten als Retail Drugs voor een contragewicht zorgen. Deze plaat werd op de weegschaal gelegd en zwaar genoeg bevonden. Als je van lo-fi en DIY houdt, is dit zeker een plaat voor je platenkast!
Ontdek “person A”, ons favoriete nummer van rECKless dRIVing in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
