@Momenttom.com (archief)
Het Belgische leger zal er niet snel over de vloer komen, maar de Rampage soldiers houden het eerste weekend van juli steevast vrij voor hun favoriete missie van het jaar. Wanneer de windmolens naast de N71 ter hoogte van Lommel in de verte opduiken, zijn ze bijna op het appel. Voor de vijfde keer slaan ze hun tenten hier op, voor de Open Air-tak van het moederfeest in het Sportpaleis die elk jaar groeit. 66.000 koppen – zo’n zesduizend meer dan vorig jaar – zullen hier dit weekend rondlopen en dat is mede te danken aan de erg sterke line-up die de organisatie dit jaar uit zijn baret tovert: Becky Hill, Excision, Malaa en Dimension zijn maar enkele van de vele smaakmakers, waarvan de twee eerstgenoemden vrijdag al op de afspraak waren.
Wie alvast goed voorbereid op afzondering trok, was Camoufly. Verstopt onder een grijze konijnenmuts en al draaiend onder een camouflagenet trok de anonieme producer alle schuiven open, met uitzondering van de doorsnee drum-‘n-bass en dubstep die we hier op de andere stages te verduren krijgen. De Church-stage presenteert ieder jaar diverse afwijkende muziekgenres en de Italiaan nam dat zeer ter harte. Met donkere breakbeats, zonnige UK garage, grimeteksten en alternatieve techno nam hij ons mee op sleeptouw en rijkte hij voldoende aanknopingspunten aan, zoals “Bonkers” en “Hey Boy Hey Girl”. Daarin viel één constante op te merken: een daverende baslijn die onze zonnebril bijna van onze neus aftrilde. Iets dat de andere kant van de booth zeker kon smaken. Of het er nu de geschikte muziek voor is of niet, dat laten we in het midden, maar spontaan ontstond er een soort publieksinteractie waarvoor ons inziens nog geen woord bestaat en die Rampage aan zijn woordenboek mag toevoegen als de ‘circlepolonaise’.
Voor een van de meest muzikale breinen en tevens blije gezichten van Rampage Open Air moest je om half zeven in de Dome zijn. Fans van constante energie en ultravlotte, snelle en opwindende mixes konden beter andere oorden gaan opzoeken, maar als je iets zocht wat relatief dicht in de buurt komt van een concertervaring, was je hier aan het juiste adres. Fox Stevenson gunde zijn eigen nummers de tijd om hen te laten inwerken op het publiek en koos daarvoor slechts af en toe voor andermans werk ter ondersteuning. Waarom zou je ook, als eigen materiaal als “Bruises” en “Go Like” door een volle tent meegekeeld worden? De man uit Leeds bracht verder heel wat tracks uit zijn gloednieuwe album mee, maar het voelde toch vooral als een geslaagde hitjesshow van ouder werk waarin hij een brug sloeg tussen popgevoeligheid en rauwe power.
@dlux_photography (archief)
Waar zangeres Kate Ryan vorige week op Paradise City als buitenbeentje de tent op z’n kop zette, was het deze week enkele tientallen kilometers verder aan Becky Hill om hetzelfde te doen op Rampage Open Air. In eerste instantie leek haar naam op de line-up uit de lucht komen te vallen, maar de zangeres heeft meer met de scene dan je denkt. Naast samenwerkingen met Alesso, David Guetta en MEDUZA is de Britse ook al jarenlang raver en ook de stem achter enkele van de grootste dnb-hits van de laatste jaren. Misschien is ze net daarom wel dé headliner van deze editie. Hill trok dus een goed volle Dome, maar wat het hoogtepunt van de avond moest worden, werd aanvankelijk een kleine aanfluiting.
Met de filter van Fox Stevenson nog aan en een klein reeksje andere technische mankementen als feedback ging de show pas goed en wel van start met een kleine tien minuten vertraging. Wat al wel duidelijk werd tijdens die stapel rommeligheid is dat Becky Hill geen, of toch een slechts een heel beperkte backingtrack meebracht. Na nog enkele keren naast het ritme van de wél vooraf opgenomen geluidsmix te zitten, die ook wat anders klonk dan de originele nummers, raakte ze op weg en bleek toch weer wat voor een hese klok van een stem de Britse zangeres heeft. Met wat vocale fantasietjes tussendoor en classics als “Here For You” met Wilkinson en “I Found You” van Sub Focus geraakten ook wij er stilaan in. “Disconnect” bracht de dame eerst in een soort reggaejasje, maar uiteraard kan de Chase & Status-versie niet uitblijven – meegebruld door zowat elke keel aanwezig. Het voorbestemde einde “Afterglow” was er eentje vol samenhorigheid en blonk de set finaal nog wat op. Toch valt niet te ontkennen dat het begin van de show een kleine smet was op het vervolg ervan, al kunnen we Hill met haar excuus van een eerste solo liveset op een festival wel vergiffenis geven.
Na een kleine hap, een sidequest richting Emperor aan de Tunnel en het spotten van Acid – hoe hij binnengeraakt is hebben we niet gevraagd – belandden we terug in de Dome bij Hybrid Minds, dat zijn eigen visuals meebracht en een brede waaier aan liquid richting speakers stuurt. ‘To feel aliiive again’ horen we Master Peace zingen en dat is ook een beetje hoe we ons voelden tijdens hun set. Na al het bassgeweld van de voorbije uren voelt de mooi aaneen gemixte trip van emotionele dnb-beats, iets wat niet alledaags is op stages als deze, aan als een herbronning van energie. De gesynchroniseerde visuals, misschien wel de mooiste van de dag, versterken dat gevoel alleen maar. Vocalisten hebben de mannen niet mee. Althans niet fysiek; op het scherm zijn ze allemaal in profiel te zien terwijl ze hun teksten welgemeend en straight in the face brengen. Een verdwaalde plakkaat met Patrick van Spongebob op meldt ‘Show me your bassface’; die is waarschijnlijk aan de foute stage gestrand, maar Hybrid Minds speelde op het hart in plaats van op het hoofd; spijt zal hij daar dus niet van hebben.
@dlux_photography (archief)
Waar de vulkaan bij Hybrid Minds nog rustig aan het borrelen was, barste ze bij het begin van K Motionz meteen uit. Zijn leven veranderde na het uitbrengen van “Vino Bandit” en sindsdien kan hij bijna kiezen welk event hij wel of niet doet. Met “Selecta” en “Solar System” kent hij de publieksfavorieten, maar ook unieker werk zoals een nieuwe Kanine-ID, een remix van Charli xcx’ “Von dutch” en uiteraard zijn derde Emily Makis samenwerking “Spell It Out” komen voorbij. Een sigarettenbeurs, een zweterige T-shirt en trillende trommelvliezen: zo heet dat, het weekend goed inzetten. K Motionz kan erover meepraten, want hij leverde een stomend en vettig setje af, met alsnog genoeg afwisseling.
Alle dorpen beneden in de vallei met lava verwoesten: Excision waagde zich eraan en had slechts enkele tientallen minuten nodig om onze lichamen te veranderen in smeulende assen. Zeggen dat hij het toegankelijk hield zou een brug te ver gaan, maar aanvankelijk waren er wel een paar puntjes van herkenning: “What Is Love”, het bekendste zinnetje van Ramones en Snoop Dogg die met de woorden “Drop It Like It’s Hot” een erg accurate omschrijving gaf van de toestand. Ook al was het nog maar vrijdag, alles mocht schijnbaar kapot en met flashy en technische complexe visuals van dino’s, ruimteschepen en Mayatempels blies de Canadees ons – voor zover de beats dat nog niet doen – volgens Amerikaanse aanpak tot bijna vanachter in de tent. Drop na drop schoot hij raak, maar “Feel Something” met I Prevail, een dnb-remix van “ANGEL VOICES” van Virtual Self en “Zombie” waren toch wel momenten om niet te vergeten. Daarnaast kwamen ook Cookie Monster en Shrek ons op een niet zo vredelievende manier begroeten. Lees: met braaksel, bakstenen en kniptangen. De grond trilde gisterenavond in Lommel en de decibelmeter bleef de seconden na het einde van de set volledig terecht gewoon op gelijk niveau. Headlinewaardig? Absoluut, en misschien zelfs de beste afsluiter die we ooit al op Rampage hebben gezien.
Zo werd de eerste echte festivaldag van ROA25 er eentje waarin de rustigste en de stevigste act aan elkaar gewaagd waren om dé set van de dag neer te zetten. Zo zie je maar: logica of opbouw in een timetable of line-up is niet altijd nodig, want zacht en hard gingen gisteren hand in hand en finishten met voorsprong op een eerste en tweede plaats.
