The Robert Cray Band @ De Casino: Zonnige blues in het park

Robert Cray weet zijn zalen goed uit te kiezen wanneer hij naar België komt. Vorig jaar stond de gitarist namelijk nog in het prachtige Koninklijk Circus, maar deze keer mocht het nog een stukje mooier en vooral een stukje natuurlijker zijn. De Amerikaan trad met zijn band namelijk op in het park naast De Casino, waar een idyllisch en met bloemen versierd prieeltje onderdak bood aan de vier muzikanten. Er zijn slechtere plekken waar je je kan bevinden bij vijfentwintig graden.

Iets voor half tien was het al heerlijk fris en dat zorgde voor de nodige energie om Cray en band een warm welkom te geven. De man zelf voelde zich ook al snel thuis en veranderde tijdens “Phone Booth” toepasselijk ‘Chicago’ voor ‘Saint Nicholas’; een trucje dat hij eender waar hij komt herhaalt en altijd als geen ander werkt. Desalniettemin moest de Amerikaan wel even warmlopen en was zijn eerste gitaarsolo net te slordig om het lokale publiek te overtuigen. Cray heeft natuurlijk een erg unieke manier van spelen en misschien duurt het vooral ook even om eraan te wennen.

Dat was ook het geval tijdens “Where Do I Go From Here”, waarbij twee akkoorden op Crays kenmerkende wijze staccato dusdanig vaak werden herhaald, waardoor er wat sleur leek in te zitten. Met een leuke hammondsolo werd die er dan weer uitgehaald. Eenmaal warmgedraaid viel Cray echter niet meer te stoppen. Het door Jim Pugh-geschreven “Two Steps From the End”, dat werd ingezet met een komisch sprongetje, leverde een muzikale conversatie op tussen hammond en gitaar en dat was dan weer om U tegen te zeggen. Dat bassist Richard Cousins op zijn dode gemakje wat tegen zijn versterker stond te leunen maakte dat des te cooler, en het stukje a capella van Cray vlak voor het einde maakte het helemaal af.

Ook “You’re Everything”, met enkele gladde solo’s en klassevolle soulzang, was hors catégorie. Tussen de nummers door bleef het dan weer erg amicaal en huiselijk, met Cray die wat op zijn gitaar pingelde en wat al dan niet woordloos zong, met enkele copycats in het publiek als logisch gevolg. Wat zij ongetwijfeld niet konden nadoen, was de moeiteloze falsetto die de Amerikaan voor “I Don’t Care” van onder het stof haalde.

In vergelijking met zijn passage van vorig jaar zat er niet erg veel verandering in de set, al was Cousins deze keer net iets minder nadrukkelijk het mikpunt van spot toen “(Won’t Be) Coming Home” werd ingezet. Zijn vier scheidingen werden buiten beschouwing gelaten, al moest Cray er wel bij vertellen dat Cousins ook wel iets als het verhaal van het lied zou durven meemaken. Zowel muzikaal als qua thematiek had het lied net zo goed op Strong Persuader kunnen staan, waarmee we vooral willen zeggen dat het simpelweg een erg fraai nummer is, dat trouwens live ook mooi overeind bleef staan.

Het was dan ook vanzelfsprekend dat “I Guess I Showed Her”, het eerste Strong Persuader-nummer van de avond, daar naadloos op aansloot, waarna het tempo met “Sittin’ On Top of the World” naar beneden werd gehaald voor een smaakvolle slow blues. Het tempo mocht vervolgens weer opgeschroeid worden, tot het hoogste niveau dat we gisterenavond zouden bereiken, en dat zegt veel, want dat was ook nog niet erg snel. Naar goede gewoonte kwam Robert Cray zonder veel toeters of bellen gewoon een anderhalf uurtje muziek spelen en dat mocht gerust ook lekker voortkabbelen.

En toch kwam er opeens nog een moment waarop iedereen weer helemaal wakker was, namelijk bij zijn allergrootste hit. Al na het horen van de eerste noten van “Right Next Door (Because of Me)” werd er opeens aangenaam gedanst, en hier en daar zelfs eens meegezongen. Het trage einde had gerust wel wat meer panache mogen hebben, maar of je dat van een 71-jarige nog moet of mag verwachten, is een geheel andere kwestie. “Time Makes Two” vond dan weer zijn grootste kracht in die traagheid met de filmische en epische drums en het gigantisch klinkende hammondorgel, in combinatie met de dalende basnoten op Crays gitaar.

Voor zijn grootste hits moest Robert Cray het podium niet nog eens opnieuw betreden, want die hadden we inmiddels al gehad. Desalniettemin werd hij wel terug het podium op gejuicht en dat resulteerde in de heerlijke hammondsolo van “Shiver All Over” en finaal het het groovy “This Man”. Zowel Cray als band namen hun tijd om hun laatste applaus in ontvangst te nemen en het publiek nog eens uitvoerig te bedanken.

Robert Cray gaf in het park naast De Casino een concert zoals we dat van hem gewoon zijn. Met zijn band speelde hij glad, zonder grote urgentie en toch uiterst muzikaal anderhalf uur vol, met zowel hits als recenter materiaal. Ook visueel moesten we niet op een groot spektakel rekenen, al was dat op een prachtlocatie als deze ook niet bepaald nodig.