Grauwe gitaren, in reverb gedrenkte vocals en meeslepende melodieën. Shoegaze is als genre moeilijk in een hoekje te duwen, maar wij doen graag een poging tegen de wil in van mensen die liever van muziek genieten zonder al te veel labeltjes te plakken of grenzen in te duwen. Dat shoegaze – net zoals punk – eigenlijk meer een attitude is, eerder dan een genre op zich, is al vele malen herhaald door menig muzieknerd. Dat de muziekstijl daarentegen sinds de jaren negentig bijster weinig vernieuwing werd ingeblazen, beschouwen we wel als een vaststaand feit. De vraag rest dan ook welke grenzen een band nog kan opzoeken aan de hand van shoegaze-geïnspireerde soundscapes. Enter Hotline TNT: de formatie rond Will Anderson beukt al zeven jaar lang aan de poorten van de rock en wist ons eerder al te verbluffen door hun livepresence. Deze week brachten de New Yorkers met Raspberry Moon hun derde studioplaat op de markt en dat album bewijst dat limieten beter werken als uitdaging.
Bij de eerste single-releases waren we eigenlijk al fan van de richting die de Amerikanen uitgingen, dat moeten we eerlijk bekennen. “Julia’s War” vonden we geweldig omwille van die edgy geluidsmuur die zich vanaf de eerste gitaarscratch in onze gehoorkanalen nestelde en een oorwurm plantte die we tot op vandaag nog steeds kunnen meeneuriën. Het mag dan ook gezegd dat Hotline TNT ons met hoge verwachtingen opzadelde. Goed nieuws alvast, want die hoge verwachtingen waren niet voor niets. De formule van de songs op Raspberry Moon is vaak simpel, maar werkelijk elke track op de plaat voelt simpelweg juist aan. Geen enkel nummer blijft langer plakken dan nodig. Ze glijden telkens voorbij als melancholische dagdromen: licht en vluchtig, maar met een blijvende indruk.
Wanneer we voor het eerst onze naald laten zakken op dit werk, begroet de groep ons vrijwel meteen met een eerste uithaal in de vorm van “Was I Wrong?”; een meezingbare anthem met een folky intro die uitmondt in een eerste harmonieuze geluidsmuur. Het is een startschot dat zowel kalme folkrockers als zweverige rockhelden hand in hand naar de eindmeet doet hollen. En laat dat net de kracht zijn van dit album: voor elke muziekliefhebber valt er wel wat te ontdekken. Dat de band ook aandacht heeft voor de auditieve inpakking blijkt dan weer uit “Transition Lens”, een nummer dat – zoals de titel al verraadt – een opstapje is naar het volgende hoogpunt “The Scene”. Die eerste song vloeit namelijk moeiteloos richting een psychedelische gitaarriff die gedurende de laatstgenoemde song het fundament vormt voor een rocker van jewelste.
Zoals we eerder al zeiden, waren we al langer fan van “Julia’s War”, maar ook deze song krijgt op Raspberry Moon een nieuwe dimensie door het feit dat die naadloos op het vorige nummer aansluit. Op die manier worden we na amper tien minuten al meegezogen in een muzikale reis waar we maar moeilijk negatief over kunnen zijn. Ook “Letter To Heaven” heeft zo een anthemachtige atmosfeer, maar lijkt net iets te hard op bijvoorbeeld “If Time Flies” om echt het verschil te maken. Consistentie mag dan wel het paradepaartje van deze plaat zijn, het vormt tegelijkertijd ook een verdoken struikelblok om het geheel naar een nog hoger niveau te tillen. Of “Dance The Night Away”: het uiterst meezingbare refrein laat een duidelijk talent voor songwriting zien, maar ook hier waren de vele luisterbeurten van Raspberry Moon een handig instrument om de song van zijn albumgenoten te onderscheiden.
Toch zijn we ervan overtuigd dat met dit album Hotline TNT zich heeft weten nestelen in de hedendaagse gitaarscene en wel omdat ze die consistentie als troef zo efficiënt uitspelen. Alle songs zijn formidabel opgebouwd en weten ondanks hun shoegaze-fundamenten toch nog te verrassen. “Break Right” kon bijvoorbeeld evengoed op een cd van Silversun Pickups beland zijn, maar klinkt desondanks frisser dan ooit. Of “Candle”, dat mede door zijn abrupte drumpartij even naar adem moet happen om tegen het refrein helemaal weer bij te benen en zo die paniekerige sfeer helemaal terug te sussen. Met “Lawnmower” brengt de formatie dan weer een akoestische meekweler waardoor Billie Corgan als warmwateruitvinder – vraag het hem maar – een onderzoek naar plagiaatfraude zou starten. En toch klinken deze tracks stuk voor stuk frisser en jeugdiger dan we gewend zijn.
Met Raspberry Moon levert Hotline TNT een uiterst knappe plaat af die elke rockfan dit jaar in principe moet beluisteren. Door consequent een simpele formule toe te passen en daarop verder te bouwen, bereikt de New Yorkse groep een muzikaal carrièrehoogtepunt om ‘u’ tegen te zeggen. We zouden kunnen speculeren over de livekwaliteit van deze songs, maar als we eerlijk zijn, weten we al dat dit project ook in een concertzaal baldadig zal binnenkomen. De lont zij aangestoken.
Wie de nummers vanop dit album live wil meemaken, kan op 22 november terecht in de Botanique.
Ontdek “Julia’s War”, ons favoriete nummer van Raspberry Moon in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
