Sint-Niklaas had de meest stijlvolle Amerikaan van deze eeuw uitgenodigd en in het prachtige park naast De Casino kwam dus Pokey LaFarge optreden. De man is een topmuzikant die werkelijk alle stijlen aankan die ooit over de Atlantische Oceaan het levenslicht hebben gezien. Country, folk, blues en americana, alles passeert de revue wanneer LaFarge zijn duivels ontbindt. Zoals steeds was alles piekfijn georganiseerd door De Casino, en het weer was lekker zwoel en warm: ideaal dus voor een optreden van een man en zijn band; een band die bijna synoniem staat voor zomerse hitte.
De aftrap werd gegeven door Hadacol Tremblers, een viertal uit Antwerpen dat met succes de Texaanse countryvibe naar België heeft gebracht. Met Pills & Powder heeft het kwartet in 2023 zijn debuutalbum uitgebracht vol toffe countrydeuntjes en Amerikaanse rootsmuziek. Het weer zat dus fantastisch goed mee en het park was al netjes gevuld voor het voorprogramma dat stipt om acht uur begon. De Tremblers kunnen best wel voor ambiance zorgen, hebben we gemerkt. Het publiek vond het zichtbaar fijn om met een frisse pint in de hand te luisteren naar de songs die de band liet horen. Het speelplezier spatte er ook van af en het was tof dat de vier mannen een witte Stetson droegen. Het gaf de beleving extra cachet en zo werden we getrakteerd op een fijne mengeling van country en bluegrass. Het tempo werd er goed ingehouden, en hier en daar zagen we al wat onwennig, typisch Vlaams geschuifel met de voeten. Toffe band die perfect was ingespeeld om deze muzikale avond in te leiden.
Na het gesmaakte voorprogramma kreeg het publiek even tijd om eens in het park rond te kuieren of nog een extra drankje te gaan halen. Ook weer stipt om half tien kwamen Pokey LaFarge en zijn vier medemuzikanten het podium op en enkel de stijlvolle verschijning van de man zorgde al voor een heel dik, welgemeend applaus. LaFarge had een prachtig donkerpaars pak aan en een van zijn kenmerkende bloemetjesshirts. Zachtroze sokken en zwarte leren loafers maakten het plaatje helemaal compleet. Hij zelf op de gitaar en daarnaast een toetsenist, nog een gitarist/trompettist, een drumster en een ravissante dame aan de staande bas. De band liet er geen gras over groeien en stak meteen van wal met een splijtend “Chicken Shack”. De Amerikaan heeft nooit grote hits gescoord, maar het publiek was duidelijk een hele bende fans die de tekst van “So Long Chicago” kon meezingen van begin tot einde. De sfeer zat er direct vanaf de eerste seconde fantastisch in en LaFarge zei dat hij hoopte dat we allemaal blij en goedgezind waren binnengekomen, maar dat hij het als zijn taak zag om ons met een nog veel beter gevoel straks naar huis te kunnen laten gaan.
De singer-songwriter is duidelijk iemand die graag geeft en niets in ruil wil. We merkten aan alles dat de zanger zijn publiek oprecht graag ziet en iedereen echt een topavond wil gunnen. De blik van de man is ergens abnormaal te noemen in die zin dat het dikwijls leek alsof hij ons recht in de ogen stond aan te kijken. Terwijl hij de blueslicks uit zijn gitaar toverde, bleef er nog tijd over om te zwaaien naar mensen die hij leek te kennen. Volgens ons is het een trucje om iedereen het gevoel te geven dat we thuis op visite zijn bij de man en dat enkel de beste spijs en drank wordt bovengehaald. Het tempo zakte op geen enkel moment en bij “One You, One Me” en “Rotterdam” mocht het publiek de zang overnemen. Het was precies een muzieklesje dat we kregen. LaFarge legde kort uit wat we moesten zingen en echt iedereen was direct volledig mee in zijn verhaal. Iedereen genoot er van met volle teugen. We kregen zelfs de eer om met “Rent Money” een nummer te horen dat de band pas in 2026 zal uitbrengen. De vorige winter was blijkbaar muzikaal heel vruchtbaar geweest en alles wordt in stelling gezet voor een nieuw album.
Werkelijk alle Amerikaanse stijlen die beginnen in het midden van de negentiende eeuw werden door elkaar gespeeld en met “Run Run Run” klonk Pokey LaFarge zelfs heel exotisch. Zijn laatste plaat heet dan ook niet voor niets Rhumba Country. De band had een goed evenwicht gevonden tussen het laatste uitgebrachte materiaal en songs die al ettelijke jaren geleden werden op plaat gezet. Zoals we reeds schreven, geeft LaFarge graag en dat geldt ook voor de band. Elk lid mocht op zijn eigen instrument eens losgaan, wat getuigde van een diep respect voor zijn medemuzikanten. Hij prees hen dan ook terecht de hemel in wanneer ze solo hun eigen partij hadden gespeeld. Er werden nog grote zonnebloemen op het podium gebracht die de man gul in het publiek gooide. De artiest heeft ook nood aan honderden plectrums, want hij smeet ze het publiek in aan een omzeggens moordend tempo. Met “Fine To Me” en “Jericho” werden nog enkele hits gespeeld, nummers die bij het selecte publiek van deze toppers hoog in het vaandel worden gedragen. LaFarge verdween dan van het podium om zijn band nog even de honneurs te laten waarnemen. Een spetterend einde, maar uiteraard nog lang niet genoeg voor de fans die hoe langer, hoe uitbundiger werden.
De band verdween dan in de coulissen zodat de frontman even alleen met zijn gitaar een heleboel bluesnoten na elkaar kon spelen om zo het publiek weer op te warmen voor de bisnummers. Een heel uitgerekt “Someting In The Water” begon zoals het op de plaat staat, maar verzandde in een grandioos samenspel tussen de vijf muzikanten. Het ging alle kanten uit en er leek maar geen einde aan te komen. Er werd nog een dikke drumsolo bij gegooid en mocht er een dak staan boven het park, was dat dak nu uit zijn spanten gesprongen. We verdenken de band er van dat “La La Blues” eigenlijk niet op de setlist stond, maar ze had er zo veel plezier dat ze die topsong er gewoon nog heeft tussen geschoven. Het ultieme einde “Goodnight, Goodbye” was opvallend rustig en ingetogen, maar het was de perfecte afsluiter. Het publiek begreep dat er hier een magistrale show was neergezet door een grandioze band en dat het nu tijd was voor letterlijk en figuurlijk het eindakkoord. Een optreden om nooit meer te vergeten! Juist, Pokey LaFarge wilde ons met een nog beter gevoel naar huis laten gaan, dat was zijn belofte. Die belofte is meer dan ingelost.
Setlist:
Chicken Shack
So Long Chicago
Don’t Let It Go
One You, One Me
End Of My Rope
Rotterdam
For A Night
Rent Money
Central Time
It’s Not Over
Judge A Book By It’s Cover
Run Run Run
Tonk Game
Get It ‘Fore It’s Gone
Fine To Me
Jericho
La La Blues
Something In The Water
Goodnight, Goodbye
