© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Het Gentse dunk!festival is inmiddels volop aan de gang. Met een breed gamma aan verschillende soorten artiesten dat werkelijk elk hoekje van de postrock verkent, is de driedaagse een speeltuin voor zowat elke fan van complexe muziek. Van atmosferische soundscapes tot genadeloze gitaarmuren, het programma schakelt moeiteloos tussen fragiele rust en overweldigende intensiteit. Gisteren zagen we al dat die veelzijdigheid grotesque proporties kan aannemen en bewees de organisatie met optredens van onder andere Overhead, the Albatross, Maybeshewill, Use Knife en Mogwai dat ook een evenement in de niche een breed publiek weet aan te spreken.
Goodbye, Kings @ Foyer Theaterzaal
Als onverwachte toevoeging aan het programma verscheen Goodbye, Kings voor een secret set in de Foyer van de Theaterzaal. De Italianen stonden een dag eerder al in de Theaterzaal zelf, maar kozen nu voor een meer ingetogen setting. Wat ze hier zouden brengen bleef gissen, maar onze nieuwsgierigheid was groot. Dat dunk! van onconventionaliteit houdt, is algemeen geweten, maar om negentien muzikanten in die ruimte te laten optreden, is natuurlijk een ander paar mouwen. Toch duurde het niet lang vooraleer de hele ruimte volgepakt stond met mensen.
Het collectieve enthousiasme nam zelfs zodanig toe, dat het publiek tot in de gangen stond mee te luisteren en we kunnen het hen niet kwalijk nemen. Het mooie aan muziek is steeds het universele en de kracht van deze band schuilt erin om zijn toeschouwers te omringen met zijn werk. Elke noot die uit de trompetten vloeide en elk gitaargetokkel zorgde voor een rilling op onze rug waar we nog lang over zullen wegdromen. De orkestrale uitvoering in die kleine ruimte gaf het begrip ‘kamermuziek’ een nieuwe invulling en werd een beklijvend startschot voor de tweede dag van het festival.
Pijn @ Concertzaal
Vanuit het Verenigd Koninkrijk mocht gisteren Pijn de Concertzaal openen. Ondanks zijn Engelse roots, verwijst de naam opvallend genoeg naar het Nederlandse woord voor ‘pijn’, een knipoog naar de periode waarin een van de bandleden in Amsterdam woonde. Die gevoelslading zit ook in de muziek vervat: gelaagd, broeierig en rauw. Voor de opener van de concertzaal stonden er al heel wat trappelende toeschouwers te wachten en die werden meteen beloond met enkele hevige uithalen die perfect samenvatten welk soort optreden de groep zou neerzetten.
De band onderscheidt zich namelijk door een cellist in de mix te gooien, die elk nummer voorziet van enkele prachtige strijkersarrangementen. Dat alles werd aangevuld met hardere muziekstukken die de bands status als ‘new kids on the block’ gaandeweg omvormde tot een kracht binnen de scene waar we binnenkort niet meer omheen kunnen. De Britten gaven een showcase van wat het betekent om anno 2025 nog een frisse wind te blazen in het genre en trakteerden ons daarbij op een optreden dat werkelijk niets ontbrak.
Exxasens @ Club Wintercircus
Vanuit Barcelona bracht Exxasens zijn karakteristieke, ruimtelijk klinkende postrock naar Club Wintercircus. De band, die vaak inspiratie haalt uit sciencefiction en kosmische thema’s, roept met haar muziek beelden op van verre planeten en onbekende werelden. Naar welk sterrenstelsel ze ons zou meenemen vanuit de Club, dat was de hamvraag. Er hadden zich bij het begin van het optreden al heel wat mensen verzameld in de zaal om het spektakel te aanschouwen en die menigte zou gedurende het hele concert het belangrijkste fundament blijven.
Hoewel Exxasens in theorie over dijken van nummers beschikt, zakte het geheel vanaf het eerste nummer al bijna in elkaar omdat het de drummer niet lukte om in het ritme te blijven. Het euvel raakte maar niet opgelost en zorgde ervoor dat de groep vooral heel slordig overkwam. Toch bleven de aanwezige toeschouwers duwtjes in de rug geven en zagen we met onder andere “Hugeness” en “Alpha” nog enkele muzikale hoogtepunten, maar de boel helemaal redden, zat er jammer genoeg niet meer in.
Caspar Brötzmann Massaker @ Concertzaal
Met Caspar Brötzmann Massaker haalde dunk!festival een legende binnen. De Duitse gitarist staat al decennialang bekend om zijn compromisloze aanpak: rauw, intens en wars van conventie. Zijn muziek situeert zich op het snijvlak van noise, industrial en experimentele rock. Dat experimentele mag je vrij letterlijk nemen, want we kunnen met zekerheid zeggen dat dit optreden het meest bevreemdende was van de hele dag, zo niet het hele weekend. Industriële drones namen de voorgrond en veel sleutelmomenten om onze aandacht op vast te pinnen, hadden we niet.
Op dat vlak waren we zeker niet de enige, gezien de schrale opkomst in de concertzaal. We konden de aanwezigen op een paar handen tellen. Toch leek het de groep niet te deren en deed ze verder met zij die wel waren komen opdagen. De daadkracht waarmee de leden hun nummers overbrachten is een gegeven waar velen van kunnen leren en het enthousiasme dat de band uitstraalde, deed het ons zowaar jammer vinden dat slechts enkelen deze act een kans wilden geven. Weinigen zullen een herinnering overhouden, maar wij kijken terug op deze set als een van de opmerkelijkste van het festival.
Slow Crush @ Club Wintercircus
Tijd voor dromerigheid van eigen bodem. Slow Crush streek neer in Club Wintercircus met zijn kenmerkende mix van shoegaze en postrock. De band bouwde de voorbije jaren gestaag aan een internationale reputatie, maar was tot voor kort amper op Belgische bodem te bespeuren. Een kans die we niet konden laten liggen, dus waren we klaar om ons te laten meevoeren in een slipstream van intens geluid. Het duurde dan ook niet lang vooraleer de band zijn geluidsmuur ineen begon te metselen. Al bij opener “Thirst” vloog het beton ons rond de oren en ook opvolger “Drift” stelde de bouwvoorschriften van het etablissement in vraag.
Dat Slow Crush een van de grootste Belgische trotsen zou moeten zijn als het aankomt op harde muziek, hoef je ons niet meer duidelijk te maken, en de aanwezigen in de Club van het Wintercircus ook niet. Het was prachtig om te zien hoe band en publiek elkaar voedden, alsof de wereld instortte en met zijn eigen brokstukken de schade terug ongedaan maakte. Het Wintercircus werd gisteren omstreeks kwart na zeven helemaal afgebroken en ingepakt, enkel en alleen om de zaal terug op te bouwen met zijn eigen ruïnes. Wie de natuurlijke kracht van Slow Crush nog niet heeft ervaren: het is een kwestie van tijd.
Junius @ Concertzaal
Met het Amerikaanse Junius op het programma schoof dunk!festival een band naar voren die al jaren moeiteloos balanceert tussen postmetal en progressieve rock. De sound is donker, gelaagd en vaak overweldigend, maar de melodie blijft altijd op de voorgrond aanwezig. In de concertzaal gaf Junius gisteren een volledige cursus heavy metal, zonder daarbij af te wijken aan zijn eigen formule. Het was de eerste keer in tien jaar dat de groep op onze bodem terug te vinden was en we merkten meteen dat de Amerikanen blij waren om terug te zijn. Niet alleen door het pure spelplezier dat ze etaleerden, maar te meer omdat het publiek hen uiterst hartelijk verwelkomde.
Na hun optreden gisteren kunnen we met alle overtuiging het labeltje ‘underrated’ op hen plakken. De rifftentoonstelling ten gevolge van nummers als “A Mass for Metaphysicians” en “Clean the Beast” was werkelijk magistraal en daagde meteen het hele publiek uit om hevig mee te headbangen. Hoewel het genre van Junius in vergelijking met andere namen op de line-up wat meer rechtlijnig klinkt, begrijpen we wel waarom deze groep een plekje op de affiche met verve kon invullen. Niet alleen hun lange afwezigheid maakte van de Amerikanen een gegeerd goed, maar ook de strakke kwaliteit van de songs was een medaille rond hun nek. Hopelijk tot nog eens binnen tien jaar?
mouse on the keys @ Theaterzaal
Een van de opvallendste namen op de affiche was zonder twijfel het Japanse mouse on the keys. Met zijn unieke invulling van fusion jazz slaagt de band erin elk genrehokje te ontwijken. Dat de complexe, ritmisch gelaagde muziek live nog intenser zou aanvoelen, stond buiten kijf. In de akoestiek van de Theaterzaal leek daar de perfecte ruimte voor gecreëerd. Net zoals wij, zaten ook de leden van de band statig neer op hun stoeltjes. Niet rood fluwelen, nee, maar stoelen van waarop alleen stermuzikanten hun skills kunnen tentoonstellen, en dat was exact wat Japanners deden.
Voor sommigen was de set van mouse on the keys misschien net iets te hoekig en abstract, maar wie goed luisterde, voelde dat de heren in principe vooral blij waren om op de affiche te mogen staan. De Japanse groep bewees dat je geen riffs of melodietjes nodig hebt om een publiek enthousiast te maken, maar dat instrumenten als piano en synths ook de drums naar een hoger niveau kunnen tillen. Een klassieker als “spectres de mouse” was daar een ideaal voorbeeld van, maar evenwel de nieuwere tracks kwamen live prachtig tot uiting. Net zoals de vorige artiest waar we het over hadden, was het al een tijdje geleden dat ze in het land waren en evenwel hopen we dat onze volgende kennismaking niet zo lang op zich laat wachten.
Cult Of Luna @ Concertzaal
Als een van de absolute zwaargewichten binnen het postmetalgenre hoefde Cult of Luna eigenlijk geen introductie meer. De Zweden staan bekend om hun monumentale liveshows waarin intensiteit, traag opbouwende spanning en sonische verwoesting samenkomen. Dat ze in de Concertzaal geprogrammeerd stonden, voelde dan ook als een logische climax van de festivaldag. De vraag was niet of ze indruk zouden maken, maar hoe hard. Zoals gewoonlijk antwoordde de band met een lawine aan geluid die alleen kan omschreven worden als de ultieme doodsteek voor gelijk welke Europese monnik.
Om kwart voor elf stipt weergalmden de zoete klanken van “Beyond II” door de boxen en werden de lichten in de zaal gedoofd. Het was een van de laatste rustpunten van het komende anderhalf uur, want werkelijk alles haalde Cult of Luna uit de kast om zijn status als atmosferische sludgemetalkoning voorgoed in de gevel van VIERNULVIER vast te beitelen. Een eerste hoogtepunt kwam er met “Nightwalkers”, dat klein begon en uitmondde in een groots spektakel waar onze haren van gingen rechtstaan. Het had niet eens zo lang geduurd voordat het publiek collectief besloot de nekspierwervels aan een intensieve headbangtraining te onderwerpen: zo strak vuurde de groep zijn klanken op ons af.
Cult of Luna was kolossaal in een relatief kleine ruimte. Bij elk nummer leek het alsof we een Graspop-headliner in ons midden hadden. De pure klasse waarmee de band ten berde kwam en de kwaliteit van de nummers overstegen onze wildste dromen, en de climactische opbouw van een song als “Ghost Trail” gooide alleen maar olie op het vuur. Dat we bij “In Awe” enkelingen zagen kijken alsof ze net een spook hadden gezien – werkelijk die graad van zinsverbijstering – was een metafoor voor de totale overgave van een groep die zijn publiek volledig in een houdgreep had.
Soms zijn er van die concerten waar we moeilijk negatieve kritiek op kunnen geven, en dit was er een van. De mannen van Cult of Luna gaven een optreden zoals weinigen hen dat kunnen nadoen en onderstreepten nogmaals dat ze over de power beschikken om – als het moet – een hele wei in ritushouding rond een kampvuur te doen waggelen. De Zweden sloten een festivaldag af die gekenmerkt was door gedurfd experiment en onversneden heavy metal.
Het verslag van festivaldag 1 vind je hier.
