Obituary @ Trix: Zwaaien met de voorhamer

In de wereld van deathmetal is de naam van een band minstens zo belangrijk als hun geluid. Namen als Cannibal Corpse, Possessed of Suffocation schreeuwen agressie, verval en de rauwheid waar fans naar verlangen. Obituary daarentegen valt op, niet omdat het aan intensiteit ontbreekt, maar omdat het … bijna verfijnd klinkt. Een obituary, oftewel een overlijdensbericht, is immers een formele melding van een sterfgeval: plechtig en ingetogen in vergelijking met de brute beelden die normaal gesproken bij het genre horen. Voor een band met riffs die als sloophamers inslaan en de snedige stem van John Tardy die klinkt alsof ze uit de diepste krochten van de hel komt, lijkt de naam opmerkelijk beschaafd. Maar juist die eenvoud maakt het zo effectief: een stille verwijzing naar mortaliteit die de vernietigende kracht van hun muziek volledig in de schaduw stelt.

Voor de aanwezige metalheads in Trix was dit meer dan een concert; het was een bedevaart. En terwijl de eerste riffs van Obituary door de zaal gonsden, was het duidelijk dat ze eer betoonden aan het genre dat de band zelf had helpen vormgeven. Daarbij kwam de groep bewijzen dat ze, 35 jaar na hun magnum opus Slowly We Rot, nog steeds aan de top van hun genre staan.

Door het afhaken van de eerder aangekondigde support act Sadus, mocht zowaar een Belgische act openen: Schizophrenia. Onze landgenoten verspilden geen tijd om hun aanwezigheid duidelijk te maken en brachten een energie die de perfecte toon zette voor de rest van de avond. Hun felle en technisch indrukwekkende mix van death- en thrashmetal liet niemand onberoerd en toonde een band die – terecht – snel furore maakt in de undergroundscene. Schizophrenia is een band die voorbestemd is voor grotere podia, en dat werd vanavond meer dan duidelijk. Snel, meedogenloos en scherp als een scheermes: deze mannen werken keihard, touren volop en spelen nog harder. Bewijs hiervan is hun recente livealbum Alive From The Abyss, dat ze opnamen tijdens Graspop Metal Meeting.

Alsof ze wilden benadrukken hoe oud de oprichters van deathmetalpioniers Obituary zijn, werd in Trix tijdens de halfuur durende ombouwpauze een selectie geweldige jaren ’70- en ’80-metal (Accept, Motörhead, Judas Priest, enz.) door de speakers geblazen. Dit wordt niet voor niets de ‘One for the Old School’-tour genoemd. De toon werd verder gezet met hun intromuziek: Pat Travers’ klassieke nummer “Snortin’ Whiskey” uit 1980. Terwijl de muzikanten ontspannen het podium opwandelden, beëindigden ze dit oldschool nummer met één krachtige akkoordslag. Bam! Na een kort moment van stilte sloeg Trevor Peres met venijn op de snaren, waarmee “Redneck Stomp” de set opende op hun gebruikelijke (lees: verpletterende) manier. Dit keer in een ingekorte versie, maar zodra John Tardy zich bij de band voegde en het heerlijk volle geluid overging in “Threatening Skies”, was er geen houden meer aan in het publiek.

Wat meteen opviel: John Tardy had niets van zijn stembereik verloren sinds hij als een late tiener voor het eerst de ziel uit zijn lijf schreeuwde. Zijn broer Donald, die op zijn drums tekeerging alsof hij dagelijks 36 bomen omhakt, evenmin. Deze band zag er niet uit als uitgebluste vijftigers, maar straalde een energie uit waar menig band die al decennia meegaat in het genre jaloers op zou zijn. Obituary toonde bovendien dat ze niet supersnel of extreem technisch hoefden te spelen om wel loodzwaar te klinken, en dat is precies wat hen zo geweldig maakte. Net als Slayer is Obituary zoals goede wijn: hoe ouder, hoe beter. Dat bewezen ze al toen ze het voorprogramma speelden van de recente Europese afscheidstournee van Sepultura.

In overeenstemming met het thema van de tour speelde de harige vijfmansformatie slechts een paar nummers van hun recente album Dying of Everything. In plaats daarvan kozen ze voor een setlist vol fanfavorieten, die hun hele carrière besloeg. Wat de band hier aan bijna-perfectie liet zien, was iets wat we zelden hebben meegemaakt. Hoewel de setlist vrij kort was (na iets meer dan een uurtje zat het erop) en verre van volledig, bevatte deze talloze hoogtepunten: “Solid State” (van dat andere magnum opus World Demise), “Slowly We Rot”, “Chopped in Half” en “War” vormden een scherpe en welgesmaakte cocktail.

Donald Tardy, in blote bast en stars-and-stripes surfershort, speelde zijn rol als drummachine met zo’n precisie dat kippenvel onvermijdelijk was. Kenny Andrews bleef ondertussen de beste leadgitarist die Obituary ooit heeft gehad, en Terry Butler was zoals altijd een garantie voor strakke baslijnen en een coole uitstraling. Obituary leek het kunstje te hebben geflikt: een constant hoog niveau bereiken én dat vasthouden. John Tardy’s rauwe stem was door de jaren heen geen greintje minder krachtig geworden, en hij zwierde zijn gordijn van taillelang haar nog steeds alsof hij twintig was. Net voor we de zaal verlieten, zagen we hoe de band tijdens de groovy Ted Nugent-cover “Cat Scratch Fever” plectrums uitdeelde en nauwelijks van het podium weg te krijgen was.

Waarom Obituary vandaag de dag nog steeds tot de meest invloedrijke bands uit de scene behoort, hoeft na dit steengoede concert niet meer besproken te worden. We zijn zo onder de indruk dat we de enige smet – de bijna schaamteloos korte set – snel vergeten. Obituary liet Antwerpen zien waarom ze tot de koplopers van de deathmetal behoren, en vooral: waarom dit genre nog steeds springlevend is! Hun Europese One for the Old School Tour liet immers niets aan de verbeelding over. Deathmetal is als een vuur dat eeuwig blijft branden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Snortin’ Whiskey (Pat Travers cover)
Redneck Stomp
Threatening Skies
By the Light
The Wrong Time
Deadly Intentions
Circle of the Tyrants
Solid State
I’m in Pain
Slow Death
Chopped in Half / Turned Inside Out
Dying
War
Dying of Everything
Slowly We Rot
Cat Scratch Fever (Ted Nugent cover)