Toen Ella Raphael vorig jaar haar debuut “See You Through” op de wereld losliet, waren wij meteen verliefd op haar warme, dromerige stem. Commercieel brak Raphael allerminst potten, maar het weerhield de jonge singer-songwriter er niet van om verder aan de weg te gaan timmeren. Met “All In”, “Mad Sometimes”, “Let The Light In” en “Tangled Love” verschenen het voorbije jaar nog enkele andere songs die allemaal passen in het genre van zweverige, gevoelige singer-songwriterpop. Al deze liedjes zijn nu samen met vier nieuwe nummers ook terug te vinden op debuutalbum Mad Sometimes en dat is vanaf nu verkrijgbaar.
Raphael is een wereldburger en dat heeft haar muzikale opvoeding vorm gegeven. Ze groeide op in Londen met Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Queen en The Beatles, ze emigreerde naar Australië en kwam in contact met lokale muzikanten, ze volgde studies in Boston op de tonen van Gil Scott-Heron, ze week uit naar Valencia en ontdekte Serge Gainsbourg en woont nu ten slotte in Israël. Daar maakte ze samen met multi-instrumentalisten Eyal Samson, Uzi Ramirez, Ron Ephrati, Amir Sadot en de gevierde pianist Guy Mintus haar debuutplaat.
Met negen nummers op de afspeellijst en amper zevenentwintig minuten op de klok is Mad Sometimes een behoorlijk kort plaatje geworden. Dat hoeft geen slecht punt te zijn, want sommige van de beste albums aller tijden klokken af onder het halfuur. Wat ons betreft is het dan ook beter om alle opvullertjes te verwijderen en om enkel ijzersterk materiaal te weerhouden voor een plaat, zeker als het een debuut is om indruk mee te maken. Voorwaarde is wel dat het werk dan van zo’n hoge kwaliteit is dat je de langspeler in een uur gerust twee keer kan beluisteren zonder ze beu te worden. En daar wringt het schoentje bij Ella Raphael: de lp bevat helaas te veel middelmatigheid om lang te blijven boeien.
Met de prima single “See You Through” als opener begint Mad Sometimes nochtans veelbelovend: op de tonen van een warm ritme, zachte toetsen en een mijmerende slidegitaar doet Raphael meteen haar gloedvolle stem uit de doeken. Het aanstekelijke “Tangled Love” blijft met Hawaiiaanse vibes en veel poppy ‘sha-la-la’s in de achtergrondzang eveneens instant hangen in ons hoofd (ons hoofd eraf als “Blue Bayou” niet voor inspiratie heeft gezorgd). “All In” is dan weer een liefdevol retroliedje over een romantische avond op het strand. Door tonnen reverb en een ritme dat aanzet om met onze geliefde op de dansvloer te gaan schuifelen onder een discobal, wanen we ons zo op een schoolbal in de jaren vijftig. “Outro” baadt in dezelfde sfeer en geeft de lp ten slotte een mooie afsluiter, al blijft bij ons vooral de knappe pianopartij hangen.
Een handvol sterke composities dus, maar het probleem is dat echter te veel nummers gebouwd zijn op dezelfde formule: een zachte tokkel, zweverige synths of lapsteel met de frêle stem van Raphael er als zoet sausje overheen gegoten. Dit recept slaagt in enkele gevallen, maar het is onvoldoende om een spannend of ontroerend album op te bouwen. Wat ons betreft zijn het titelnummer en het slaapverwekkende “Good Eyes” hiervan enkele schoolvoorbeelden. Doordat in het merendeel van de nummers bovendien geen percussie of ritmesectie is opgenomen, voelt het album erg ingetogen en bedeesd aan. Wat ons betreft mag Raphael op haar volgende worp dus gerust wat scherper of venijniger uit de hoek komen.
Ella Raphaels debuutalbum Mad Sometimes is een verzameling van dromerige, gevoelige popnummers, maar ondanks enkele sterke momenten weet het album niet over de hele lijn te overtuigen. Doordat veel nummers op dezelfde zachte formule zijn gebaseerd ontbreekt het aan variatie, wat leidt tot een ingetogen en soms zelfs slaapverwekkend geheel. Hoewel de gevoelige stem van de zangeres en sfeervolle arrangementen bij vlagen betoveren, blijft het album te braaf en mist het de scherpte om echt lang te blijven boeien.
Ontdek “All In”, ons favoriete nummer van Mad Sometimes, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
