Primavera Sound Barcelona 2024 (Festivaldag 3): Toen was er regen

Sinds de editie van 2019 maakt Primavera Sound er sterk werk van om aan andere festivals te laten zien dat een affiche evenveel mannelijke als vrouwelijke topacts kan bevatten. Op de laatste festivaldag gaf elke vrouwelijke headliner dan ook extra cachet. Na drie dagen zonovergoten weer dwong PJ Harvey de weergoden tot regen, speelde SZA voor het eerst in Spanje en maakte Bikini Kill de annulatie van twee jaar geleden ruimschoots goed. Róisín Murphy en Charli XCX zetten onze dansbenen dan weer flink aan het werk. Overdag was er ook nog volop rockplezier bij Tencer Sol, Water From Your Eyes en Militarie Gun.

Tercer Sol @ Plenitude

Op de laatste festivaldag mocht een meer ervaren lokale band de Plenitude openen. Het indierockkwartet Tercel Sol is namelijk al tien jaar actief, maar koos voor een langzame aanpak door veel op te treden voordat het albums uitbracht. Debuutalbum Lejos verscheen pas vijf jaar na de eerste single, “Tercel Sol”, en ook voor het album Presentimiento moesten de fans vijf jaar geduld uitoefenen. De band had voldoende ervaring om gewoon haar instinct te volgen. Daarbij was het vooral genieten van de riffs die deden denken aan de vroege jaren van de Foo Fighters. Met andere woorden: Tercel Sol had het talent om hitgevoelige en tegelijkertijd kwalitatieve gitaarliedjes live te spelen. Het nummer “Hoy” leunde echter iets te veel op de hit “Learn to Fly”, maar zo vroeg op de middag was afwisseling niet noodzakelijk.

Water From Your Eyes @ Amazon Music

Het ontdekkingsavontuur piekte relatief vroeg op de dag op Amazon Music. Water From Your Eyes presenteert zich online als een indiepopband, maar live bleek dit positief anders te zijn. Twee jaar geleden speelden Nate Amos en Rachel Brown voor het eerst in Europa, in Barcelona, en sindsdien hebben ze een stevige reputatie opgebouwd. Het publiek keek de hele set toegewijd toe hoe deze muzikale nomaden loeiharde shoegaze à la My Bloody Valentine combineerden met vettige riffs die grof zeezout door het zeewater eigenhandig zouden laten verdampen. Hoe experimenteel en opwindend de muziek ook was, de boodschap om Palestina te bevrijden was glashelder en kon op veel bijval rekenen. Ook qua songtitels hoefden we niet ver te zoeken naar het statement in “Buy My Product” of “True Love”. Ondanks de vele miserie in de wereld, leek het tijdens deze show goed te gaan met het protest.

Militarie Gun @ Pull & Bear

Ooh-ooh! Een jaar nadat Turnstile hier harde hardcoreklappen uitdeelde, mocht Militarie Gun nu het gitaargenre vertegenwoordigen. De groep uit het zonnige Californië plande meteen een week vakantie in Spanje, want naast het festival doet ze hier nog drie clubshows. Om die shows extra te promoten, hadden Ian Shelton en co dus iets te bewijzen. Helaas leed de hele show onder een pover geluid en Sheltons stem trok het niet helemaal. Dat compenseerde de frontman in zijn militaire bodywarmer ruimschoots door het publiek naar voren te roepen en op zijn tempo te laten springen. Zodra “Ain’t No Flowers” begon, ontstond er voorzichtig een moshpit, wat op Primavera een uniek gegeven is. Voor metal- en hardcorefestivals zou Militarie Gun misschien iets te soft zijn, maar hier beukte het erop los. “My Friends Are Having A Hard Time” en “Never Fucked Up Once” boden daarbij een welgekomen moment van reflectie en rust. De Blur-cover van “Song 2” was daarentegen gewoon cringe, maar de interactie die toen losbarstte, verdubbelde zich pijlsnel bij “Do It Faster”. Het leven met een kogel op je vizier was voor één keer geen psychische terreur.

PJ Harvey @ Santander

Alsof de weergoden ermee gemoeid waren, gingen bij PJ Harvey de hemelsluizen wagenwijd open. Bij eender welke andere act zou dat op Primavera een domper op de feestvreugde zijn geweest, maar tijdens de Britse indieheldin was het daarentegen magistraal. Haar tiende album, I Inside the Old Year Dying, riep namelijk taferelen op van grasgroene heuvels en benevelde bergen. Als een vrouwelijke druïde zette ze de show in met “Prayer at the Gate”. In tegenstelling tot haar clubshows van vorig najaar dook Harvey verrassend een tikje dieper in haar discografie, tot groot jolijt van de mensenzee die het barre weer trotseerde. Niettemin dansten we samen met haar de kou weg bij “Let England Shake” en rockten we er hevig op los bij de verschroeiende bluesrock van “50ft Queenie”.

Hoe conceptueel PJ Harvey ook durft te gaan, met haar eeuwige eyeliner blijft ze een minnares van het van oudsher zwarte muziekgenre. Ons zwarte gat werd daarna gevuld met warmte door “Black Hearted Love”. De aangeboden excuses waarom ze door de regen een stap achteruit zette, waren lief bedoeld maar onnodig. Iemand zo puur als zij hoefde zich vanavond niet te verantwoorden. Steve Albini eerde ze verder postuum tijdens “The Desperate Kingdom of Love,” dat live aanvoelde als een extra dik fleecedekentje. Een iconischere setting dan de klotsende zeegolven buiten het terrein en bliksemschichten in de verte zouden we niet kunnen verzinnen voor “Down By The Water”. Deze natuurfenomenen waren echter de realiteit, waardoor Harvey en haar band alle wetten van de muzikale wetenschap rebels tartten.

PJ Harvey speelt bij ons twee keer: in een tent op Best Kept Secret (09/06) en op Rock Werchter (04/07).

Bikini Kill @ Pull & Bear

In een traditioneel rooms-katholiek land als Spanje blijft het bewonderenswaardig hoe Primavera Sound zich tot in de kleinste details uitslooft om gendergelijkheid tot een evidentie in de samenleving te maken. We zagen het afgelopen weekend ongelooflijk veel aanstekelijk verzet, maar bij Bikini Kill verruilden we het trendy voor de ultieme basis. Kathleen Hanna, Kathi Wilcox, Tobi Vail en Billy Karren hadden in de jaren ’90 minder tijd nodig dan The Beatles om de hele Riot grrrl-beweging een gezicht te geven. Na de annulering van twee jaar geleden zou Bikini Kill eindelijk voor het eerst hier een dik uur komen raggen. Daarbij staken ze moeite in de meest kleurrijke kostuums en flashy achtergronden waarop het basic logo kon flikkeren. De gitaren stonden evenwel strak gespannen en frontvrouw Kathleen Hanna was opvallend goed bij stem. Zodoende volgden “Double Dare Ya”, “Rebel Girl”, “Carnival” en andere rechttoe rechtaan punksongs elkaar in een rotvaart op. De regen was nog steeds niet weg, maar dat deerde niemand; iedereen bleef tot het einde heftig pogoën.

Bikini Kill speelt volgende week in De Roma (05/06) en in Melkweg (06/06).

SZA @ Santander

Solána Imani Rowe, beter bekend bij een miljoenenpubliek als SZA, stond naar verluidt al lang op de bucketlist van het programmatieteam. Het lukte ze dan eindelijk om de Amerikaanse r&b-ster voor het eerst naar Spanje tout court te halen. Van begin tot eind van haar show was de spanning te voelen. We moeten echter toegeven dat we qua connectie niet veel hebben met alternatieve top 100-hits als “Saturn”, “Snooze” of “Kill Bill”. Desalniettemin stond de zangeres er in haar stalen constructie als een powervrouw. Dat er een gitariste mee was, was charmant voor de show. Dat op het groot scherm te zien was dat de vingerhouding op de fretten niet in contrast was met de solo’s, bedekten we met de mantel der liefde.

De momenten dat SZA in haar eentje haar keel openzette, deed ze het alsof ze geboren was om op een podium te staan. Halverwege had ze ook haar Miley Cyrus-moment toen ze vanop een stalen sloopkogel sensueel naar beneden zakte. Enige vorm van ‘harde kritiek’ is echter meer naar de organisatie gericht. Toen we eerder op weg naar PJ Harvey zagen dat, toen Malena over tijd ging, de stekker er onverbiddelijk uit ging, voelde het wrang dat SZA hetzelfde deed voor een bisronde met “20 Something”. Twee maten en twee gewichten voor een anders sublieme headlineshow voor de massaal aanwezige pop- en hiphopliefhebbers.

Róisín Murphy @ Estrella Damm

Róisín Murphy stond een poosje geleden wat pijnlijk in de clinch met de trans- en queercommunity. Het was dus opmerkelijk dat ze toch nog na SZA het linkerhoofdpodium van Primavera mocht afsluiten. De Ierse diva zit echter lang genoeg in het vak om zich niets aan te trekken van andermans veronderstellingen. Het is algemeen bekend dat ze nauwelijks iets speelt van Moloko, maar op de opener “Pure Pleasure Seeker” walste ze in haar zwarte bontjas excentriek van links naar rechts om het publiek te betoveren. Hoewel de weide tamelijk uitgedund was, was de sfeer en energie vooraan losbandig. Tijdens “Overpowered” overweldigde ze moeiteloos ons hart, lichaam en ziel. De nodige kostuumwissels hielden evenzeer de schwung erin. Een Róisín Murphy-show is immers ondenkbaar zonder aangepaste outfits. Hoe snel ze veranderde van rebelse punkrebel naar een model op de Parijse catwalk, deed ze ook muzikaal door bijvoorbeeld “The Universe” en “Crazy Ants (Reprise)” clubby in elkaar te laten overvloeien. Tijdens de laatste uurtjes werden de dansbenen zwaar op de proef gesteld bij “The Time Is Now” en de mashup van “Sing It Back” en “Murphy’s Law”. Na drie dagen feesten sloot Murphy Primavera niet af met knallend vuurwerk, maar eerder zoals het festival zichzelf graag profileert: edgy, steeds op zoek naar nieuwe prikkels maar bovenal trendgevoelig.

Net zoals PJ Harvey komt Róisín Murphy ook op donderdag 4 juli naar Rock Werchter.

Charli XCX @ Amazon Music

In de vroege namiddag draaide ze nog een ‘Partygirl dj-set’ op de dijk, maar een dikke twaalf uur later mocht Charli XCX het Amazon Music-podium een laatste keer voor deze jaargang aan flarden knallen. Dat deed ze haast letterlijk, want de Britse bracht een set geheel in de sfeer van haar binnen een paar dagen te verschijnen langspeler Brat. Daarin brengt Charli de club- en ravesfeer naar een hoger niveau, wat zich vannacht vertaalde in een uur lang vlammen. Om te beginnen kregen we een gigantische backdrop in de vorm van de albumhoes, waarna haar herwerking van Caroline Polacheks “Welcome To My Island” het volgelopen plein op en neer deed gaan. Wat nieuwe nummers hielden de rave levende, maar het was toch pas ergens halverwege dat de grote kanonnen werden bovengehaald. “B2b”, “Von Dutch”, “Boys”, “Club Classics”… ze volgden elkaar, inclusief een felblauwe backdrop, in sneltempo op.

Partygirl XCX zong daarin overigens opvallend veel – in het verleden durfde ze dat al eens in te ruilen voor dansen -, maar jutte tussendoor het publiek almaar meer op. Een recordpoging schouders klimmen, handen die permanent in de lucht moesten en vooral heel veel energie: het was al Charli wat de klok sloeg. ‘PARTY’ stond er uiteindelijk te lezen op een volgende en laatste backdrop, waardoor “1999” en “Speed Drive” de set nog een versnelling hoger deden schakelen. De Britse zou uiteindelijk nog bovenop haar LED-scherm klimmen voor “Vroom Vroom”, om dan met een laatste energiestoot het festival in een laatste rechte lijn te knallen: ‘I don’t care! I love it!’. En het zag er effectief naar uit dat Charli er ook echt van genoot; net als het publiek overigens, dat de laatste beetjes energie nog met volle teugen uit zijn benen klotste.

Onze recensie van dag 0 lees je hier.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!