In haar kindertijd moest ze het met klassieke pianolessen doen, als tienermeisje leerde ze zichzelf muziek maken met de app GarageBand. Charlotte Day Wilson, dertiger intussen, koos van jongs af aan voor de diy-aanpak. Ze schrijft en producet haar werk voornamelijk zelf. Door de jaren heen stelde ze haar muzikale wapenarsenaal verder bij; naast een fysiek keyboard grijpt de ‘one woman band’ ook weleens naar een saxofoon of is ze met een stel drumsticks in de hand te vinden. Haar creaties bevinden zich vooral op het spectrum van r&b en soul, maar de Canadese experimenteert daarbij weleens met invloeden van indie en catchy popmechanismen.
Het afgelopen decennium ontlook de jonge vrouw werkelijk tot een volwaardig artiest. Bijgevolg liep Wilson met meervoudige awardnominaties tegen de opportuniteit aan om haar prijzenkast te vullen. Het was vooral de song “Work” die haar op de kaart zette als muzikant, dat al bijna honderdtwintig miljoen keer werd beluisterd. In 2021 bracht de Canadese haar prestigieuze debuutalbum uit, waarop onder andere collega’s BADBADNOTGOOD en Syd te horen zijn. ALPHA werd zo goed ontvangen omdat het haar emoties krachtig etaleert. De liefde en al wat daarbij komt kijken, is voor de singer-songwriter altijd een centraal thema geweest. Sprekend tot gevoel en verbeelding, bracht ze de tegenstellingen tussen romantiek, pijnlijke breuken en de groeiende zelfontdekking die daaruit voortkwamen naar voren. Diezelfde impact mogen we ook op Cyan Blue weer ondervinden. Zelf spreekt de zangeres over melancholie, bitterheid, spijt, verlangen en geloof, wat we na het beluisteren wel kunnen beamen. Wat blauwtinten daarin betekenden, is dat die meerdere associaties bij haar opriepen. Tijdens het schrijven van het album ontstond een soort tijdlijn in haar hoofd, waarbij blauw het verleden representeerde en groen de toekomst. Doorheen die tijdlijn ervaren we menselijkheid in verschillende vormen.
Aanvankelijk worden we op vocaal vlak door Wilson verrast. De zangeres lijkt een manier te hebben gevonden om haar mondelinge parten beter uit te spelen. Dat vormt doorheen het grotere aandeel van Cyan Blue een belangrijke spil, aangezien die telkens past bij het soort sound dat de Canadese voor elke song ontwikkelde. Haar timbre is daarmee meteen ook het meest pakkende aan de opener “My Way”. In de intro van het nummer klinkt haar stem wat dieper en lager. Daardoor horen we niet altijd even sterk dat het een vrouw is die zingt. Eenzelfde effect doet zich voor in de titeltrack, waarin de toon vrij gelijkmatig blijft en nauwelijks hogere frequenties verkent. Dat geldt ook voor “Money”, waarvan de laatste veertigtal seconden zelfs vertraagd werden, met als gevolg dat haar pitch automatisch weer een stuk lager ligt.
Echter stapt ze niet volledig van de vederlichte toonhoogtes af. Zo legt ze in het beklemmende “New Day” de nadruk op bepaalde woorden door haar stem op de juiste momenten de hoogte in te laten schieten. Dit vergroot de impact van de song. Datzelfde doet ze in “I Don’t Love You”, wat de boodschap – die vrij rechtuit is – ten goede komt. Tenslotte valt op dat Wilson graag met tweestemmigheid en wat distortion werkt. Met uitzondering van de twee liedjes die we net noemden bijvoorbeeld, is het vrij zeldzaam dat je tenminste een van deze twee effecten niét hoort. In conclusie komen zowel haar stembereik als vindingrijkheid breder over in vergelijking met wat we reeds op ALPHA hoorden. Haar stemklank krijgt een andere wending. Hieruit maken we op dat ze haar mogelijkheden verder bleef verkennen sinds haar debuut verscheen. Die evolutie toont aan dat ze er een oefening van maakt zich verder te ontwikkelen als artiest.
Samen met het vocale, is het de songwriting die er op Cyan Blue het meest uitspringt. De rauwe authenticiteit en eerlijkheid, maar vooral de persoonlijkheid, die de artiest in haar liedjes legt, is waarom we zo daar zo van onder de indruk zijn. Tekstueel wordt belangstelling opgewekt omwille van verschillende redenen. Die kleurschakering waar we het over hadden wordt hiermee weerspiegeld. Ten eerste wisselt ze naadloos tussen thematische waarnemingen en prikkelende sounds die ofwel in het verlengde daarvan liggen of ermee contrasteren. Met een oprecht liefdesliedje als “Dovetail” laat de zangeres zich van haar melige kant zien. De setting die ze creëert is er eentje waarin tederheid, dromerigheid en verleiding in elkaar vloeien. Deze ligt in lijn met de zoetsappige tekst waarmee ze het nummer aftopt. Hoe goed zij en haar partner als geliefden bij elkaar passen, maakt ze in de pre-chorus al duidelijk: ‘We’ll never stop, we’ll always lock / You’ll always fit right into me’. In het refrein gebruikt ze een zwaluwstaartverbinding als metafoor om te beschrijven hoe het koppel feilloos in elkaar klikt. Dat is derhalve meteen een illustratie van hoe de singer-songwriter het gebruik van beeldspraak toepast. Halverwege de tracklist zingt Wilson over een meisje met een alcohol-/drugsverslaving. In “Last Call” is het een sigaret die metaforisch aan bod komt: ‘With a cigarette hangin’ of your puff lips / Does the filter paint a fuller picture of you and your matchin’ sisters?’.
Het opbloeien en uiteen vallen van romantische relaties is een complex proces. Het contrasterende dat we net aanhaalden, is in “Forever” voelbaar. Hier wordt eenzelfde gevoel en sound bewaard als in haar voorganger, terwijl de songtekst ons iets anders zegt. Hoewel het van onvoorwaardelijke liefde en toewijding getuigt, is bij Wilson een bepaalde spanning of druk aanwezig omdat ze maar niet genoeg kan krijgen van hoe zoet de liefde kan zijn. Met vier simpele woorden ‘Forever is not enough’ spreekt dat tekstueel boekdelen. Die ambigue weerslag komt ook naar voren bij de tweede van vijf kruimeltjes die we kregen om op te teren tot de eindbestemming van de release bereikt zou worden. Ze weet ons ditmaal écht te raken met het hartzeer dat verre van verbloemd wordt: ‘It’s more peaceful being heartbroken / Fucking every night for you / I’ll miss you, yes, I’ll cry for you’. “I Don’t Love You” varieert de mildheid van weleer met lijnen die als een stomp in de maag aanvoelen: ‘I don’t need you anymore / And I don’t care if you look / I won’t see you’. Daarnaast zit de clue dit keer ook in de muzikale details, waardoor het geheel voor tweeërlei uitleg vatbaar wordt. Kromgetrokken klanken die door een keyboard werden geproduceerd vermengen zich met een soort subtiele ruis en stemmen op de achtergrond die klinken als een cassettebandje dat wordt teruggespoeld. In “Do U Still” nemen we dan weer de andere kant van het verhaal waar: ‘Did you ever love me like I did? / Do you still love me? / Do you think of me?’.
“New Day” komt met haar duisternis ook weer anders binnen. Een melancholische, neerdalende pianomelodie dient als steunpilaar van de rauwe song. De simpliciteit die we in die intro van het openingslied hoorden, paste de Wilson hier ook toe, want instrumentaal krijgen we eigenlijk niks meer dan dat te horen. Opnieuw put de artiest dus vooral kracht uit haar vocale kunsten. De verzen lijken haast de formule van een betoverende spreuk omwille van de meevoerende, mysterieuze achtergrondzang. Bij het refrein krijgt haar stem een echoënde reverb die het effect van de innemende betovering versterkt. De Canadese deed iets prachtigs met de structuur van dit nummer, waardoor de enige twee aanwezige elementen toch genoeg zijn om het een van de meest pakkende tracks op Cyan Blue te maken.
Een fijne song sluit Cyan Blue met een optimistische noot af, die het volledige album eigenlijk prima samenvat. Wilson pakt ons in met het ontspannende, sfeervolle “Walk With Me”, dat terugkijkt op een vervlogen liefde die na enkele jaren nog wel vertrouwd aanvoelt. Dit wordt geuit door hoe het nummer in de wateren baadt van zowel melancholie als een warm, geruststellend gemak waarbij je je geen vragen stelt. De zangeres integreert wederom een intieme puurheid die zachtjes de hartzenuwen raakt.
In dertien nummers vertelt Wilson een verhaal dat ons verschillende kanten optrekt. Met een veelzijdig klankbord enerzijds en gevarieerd kleurpalet anderzijds, brengt de singer-songwriter sereniteit en complex sentiment samen. Dat er oneindig veel tinten blauw zijn, voelen we dan ook sterk aan de manier waarop ze haar perspectief over probeert te brengen. Terwijl we om ons heen kijken merken we in minder dan een minuut al zo’n dertig varianten van de kleur op, realiserende dat de opgave die de zangers zichzelf oplegde van veel talent getuigt. Al die verscheidene kleurschakeringen boden haar een referentiekader om mee te werken, waardoor ze het creatieve proces zoals wij het zien doorheen een cyaanblauwe filter kon bekijken. Cyan Blue spreekt vanuit intuïtie, wilskracht en willekeurige patronen, dat ze in een muzikaal pakket wist te stoppen dat telkens voor een andere blik zorgt wanneer we de doos terug openen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “New Day”, ons favoriete nummer van Cyan Blue, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
