Twee jaar geleden jaar verscheen met Zest een album waar wij zeer over te spreken waren. De grensoverschrijdende speedjazz en muzikale kruisbestuivingen pakte ons helemaal in. BRUUT! had zichzelf weer eens opnieuw uitgevonden. Een nieuw label; muzikale invloeden; producer; geluid en nog veel meer zoals je in onze recensie van toen kan lezen. Maar op de achtergrond was het, blijkt nu, toch niet allemaal rozengeur en maneschijn. Bassist van het eerste uur Thomas Rolff vond het na veertien jaar trouwe dienst genoeg. Daar kwam Sean Fasciani voor in de plaats die met zijn komst ook nieuwe muzikale ideeën deelde met de rest van de band.
Onder leiding van Frans Hagenaars zonderde de band zich af op Vlieland, om daar te schaven aan weer een nieuw geluid. Ze wilden niet weer dezelfde plaat maken als het vorige album, maar wel de koers doorzetten die daar was geïntroduceerd. Hagenaars die wel meer bands hielp om zichzelf opnieuw uit te vinden, stelde de eenvoudige vraag: ‘Wat maakt BRUUT! Eigenlijk BRUUT!?’ Deze vraag zorgde voor nieuwe inzichten en inspiratie en opende deuren en luikjes die gretig werden uitgeprobeerd. Op het uitgestorven Waddeneiland kon alle aandacht gaan naar waar het om moest gaan, namelijk BRUUT! Er werd veel meer vanuit het collectief gewerkt. Minder leentjebuur bij andere artiesten.
“In Bloom” van Nirvana krijgt een heel strak zakelijk arrangement mee waar de saxofoon van Maarten Hogenhuis de rol van Kurt Cobain op zich neemt. Ze blijven dicht bij het origineel, waarmee wij bedoelen dat er niet wordt geïmproviseerd zoals je zou kunnen verwachten bij BRUUT!. Dat gebeurt al wel meer op “Flubby”. Met spannende bas, orgel en drums word je het nummer ingezogen. Een saxofoonthema zorgt voor wat structuur, maar verder is het toch meer een vijf minuten durende jam.
BRUUT! blijft een van de leukste instrumentale bandjes die op een virtuoze manier een grensoverschrijdende mix van muzikale stijlen weet te creëren. Jazz, afrobeat, drum-’n-bass en rock worden ook op Machine door de blender gegooid, waarbij een klein beetje elektronica niet wordt geschuwd. Toch is niet het hele album instrumentaal. Dichter Joost Oomen dicht op “Brief”, een liefdesgedicht gericht aan een pudding. Experimenteel en uitdagend dicht Oomen op “Hynder”. Maar zo ontregelend als de gedichten op het eerste gehoor ook mogen klinken, zo goed sluiten zij aan bij de muziek van BRUUT!.
Het experiment wordt ook muzikaal meer opgezocht halverwege het album, als daar opeens een minuutje free jazz over ons wordt uitgestrooid. Net op het moment dat je er lekker inzit, wordt het ‘weggedraaid’ voor een orgelimprovisatiejam wat het hele album wel had mogen missen wat ons betreft.
BRUUT! had volgens ons op Zest de juiste snaar te pakken. Zelf zagen ze dat ook zo, maar er moest meer van de mannen zelf in worden verwerkt en dus is Machine een album dat gedurfder en vol experiment zit. Daar moet je je wel voor open willen stellen. Live zal het allemaal prima op zijn plek vallen, maar voor op het album mogen wij ons gelukkig prijzen met de skipknop en dan blijft er toch nog genoeg over om van te genieten.
BRUUT! is de komende weken op tour door Nederland. Waaronder op 6 april in TivoliVredenburg in Utrecht; 20 april in Mezz in Breda en 4 mei in Paradiso in Amsterdam. Meer data kun je vinden op hun website.
Ontdek ”Flubby”, ons favoriete nummer van Machine, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
