Met een voorliefde voor het macabere hebben de heren van Alkaline Trio de afgelopen 27 jaar afgeteld naar de ondergang. Vaak neigend naar hyperbool, terwijl ze een spiegel voorhouden aan de donkerste aspecten van de mensheid, hebben de punklegendes uit Chicago lange tijd de neergang van de wereld naar broeiende chaos gevolgd, en nu – zes jaar nadat ze voor het laatst een album uitbrachten – lijkt het echte leven dichter bij de dag des oordeel te zijn dan ooit tevoren. Van een wereldwijde pandemie tot massale schietpartijen en drugsepidemieën, er is geen tekort aan gruwelen die voor onze deur staan, en dankzij sociale media lijkt het vaak onmogelijk ze te ontvluchten. Terwijl de planeet ontspint en we getuige zijn van de aarde die een broedplaats wordt voor allerlei vormen van terreur, voelt alles onzeker aan. Maar één ding is zeker: dit is het perfecte moment voor nieuwe muziek van Alkaline Trio.
Vanaf het openingsakkoord van het krachtige “Hot For Preacher” grijpt het elf nummers tellende album een uitvoeringsenergie die de esthetiek sonisch eenvoudig houdt, terwijl het zich concentreert op rauwe urgentie. ‘We lost our way so long ago / chopping things down before they grow’ verkondigt Skiba op de opgewekte opener, waar de band uitbarst in vurige precisie. “Hot For Preacher” herbergt een riff die meer naar metal neigt dan naar de vertrouwde punk. “Meet Me” kenmerkt zich dan weer door de kenmerkende meezingbare melodieën waar Alkaline Trio zo bedreven in is. Bij het derde nummer neemt Andriano de leiding in het hagelende, woeste “Versions of You”, een nummer dat fier overeind blijft staan te midden van het beste uit het oeuvre van de band.
Zanger-gitarist Matt Skiba, die niet langer zijn tijd verdeelt tussen Alkaline Trio en blink-182, mag weer volledig losgaan met zijn kenmerkende pittige teksten. Het album vermengt op ontspannen wijze alternatieve rock met brutale punk en een oprechte emo-geest. “Bad Time” vertelt over twee echte situaties waarin Skiba getuige was van vuurwapengeweld. Zijn woorden zijn indringend en het onderwerp zwaar, maar de band overtuigt opnieuw met een felheid die nooit vertraagt. ‘It’s hard to call you up so many times / I heard gunfire in the dead of the night’ zingt Skiba. De song speelt in dezelfde competitie als hit “Mercy Me” van Crimson uit 2005; commercieel met een duister randje.
Veel van Blood, Hair, And Eyeballs zal onmiddellijk vertrouwd aanvoelen voor de langdurige fans. Sommige songs zouden namelijk perfect een plaatsje gevonden hebben op Maybe I’ll Catch Fire. Het apocalyptische en bijtende “Break” verwelkomt een scenario van het einde der tijden waarin alle uitdagingen van de wereld samenkomen. Het verwijst naar het bloed en de gruwel die zo prominent aanwezig waren in het doorbraakalbum Good Mourning uit 2003. De klokken die doorheen de song weerklinken doen enorm sterk denken aan “We’ve Had Enough”. Atmosferische rocker “Scars” is eenvoudig, op maat gemaakt om tijdens de brug je armen heen en weer te zwaaien. Het leunt op het bluesy punkrockwerk van Dan Andriano met The Falcon. Het levendige “Shake With Me” draait dan weer snel het sombere script om naar een positievere kijk. Waar het trio in het verleden al eens te ver ging met verwijzingen naar vampieren en andere figuren uit de onderwereld, raken ze nu op de juiste plaats de gevoeligheden aan.
Het kenmerkende geluid van de band is duidelijk intact op Blood, Hair, And Eyeballs, maar de nummers worden met zo’n urgentie en melodische intensiteit uitgevoerd dat de nieuwe nuances worden versterkt en eventuele gelijkenissen betekenisloos worden gemaakt. Titeltrack “Blood, Hair, And Eyeballs” klinkt zo snedig en catchy dat het nu al één van de sterkste songs uit hun discografie is. Het één minuut durende intermezzo “Hinterlude” is een melodieuze mokerslag, die natuurlijk overgaat in de no-nonsense rock van het zombie-thema liefdeslied “Broken Down in a Dream”. Het album eindigt met het vuistpompende, pogoënde anthem “Teenage Heart” dat verdacht veel klinkt als The Killers’ “Smile Like You Mean It”. Ondanks Skiba’s uitstapje naar blink-182, klinkt Alkaline Trio zo brutaal als altijd, navigerend door gewichtige onderwerpen op een sprankelend album. Als er nog vragen waren over de dubbele verplichtingen van de zanger, bewijst dit album dat hij nog steeds genoeg te zeggen heeft, zonder enig teken van vertraging.
Het is moeilijk om de band te bekritiseren voor hun bijna zes jaar durende afwezigheid, gezien hoe goed Blood, Hair, And Eyeballs is geconstrueerd. Er is geen seconde overbodig op dit album, elk nummer draagt bij aan het geheel en is perfect gerangschikt om over te vloeien in het volgende. Met drummer Derek Grant die na tientallen jaren dienst uit de band stapte en vervangen werd door de punkveteraan Atom Willard, zou dit het begin kunnen zijn van een nieuw hoofdstuk voor Alkaline Trio, of het einde, een late carrière renaissance voordat ze alles weer omgooien. Hun tiende album bereikt de zeldzame prestatie om zowel terug als vooruit te kijken, teruggrijpend naar kenmerken uit al hun belangrijke periodes en ze te synthetiseren tot een geheel dat volledig nieuw aanvoelt. Op de een of andere manier zwaarder maar lichter aanvoelend dan ze in jaren hebben gedaan. Blood, Hair, And Eyeballs laat je niet achter met een zelfspotachtige schouderophalen, maar met een grimas en een snauw.
Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website
Ontdek “Blood, Hair, And Eyeballs”, ons favoriete nummer van Blood, Hair, And Eyeballs, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
