© CPU – Ann Carpentier
De Roma had de eer om de eerste halte te zijn op Noname’s Europese tournee. Dat is des te opvallender als je weet dat de Amerikaanse rapster een aantal jaren niet heeft opgetreden om zich op haar politiek activisme te concentreren. Dat radicale engagement laat ze horen op haar nieuw album Sundial, waarop ze scherpe kritiek uit op alles en iedereen. Hoewel ze haar luisteraars een geweten wil schoppen, was ze in Antwerpen om plezier te maken.
Zelfverklaarde ‘lover girl’ Lizzie Berchie opende de avond met kalme, warme neosoul. De Londense was vooralsnog een nobele onbekende, maar haar klok van een stem zou een groter publiek verdienen. In het bijzonder de samenzang met de tweede zangeres – die een paar pasjes achter Lizzie Berchie zelf stond – gaf diepte aan de muziek. De jazzy instrumentatie kon er live helaas nog niet bij, want die had de nummers memorabeler kunnen maken. De innemende wijze waarop Lizzie Berchie met de toeschouwers babbelde, zal daardoor langer bijblijven.
© CPU – Ann Carpentier
Terwijl de driekoppige jazzband al speelde, kwam Noname uit de coulissen en ging ze snel door de eerste strofe van “black mirror”, het openingsnummer van Sundial. Na zich te hebben voorgesteld, zette de rapster meteen “Song 33” in en dat vormde de werkelijke start van de show. Ze schreef het nummer ooit als reactie op J. Cole, die volgens haar zijn bekendheid moest benutten om de Black Lives Matter-beweging te steunen. Ook op “Rain Forest” deelde ze rake verbale klappen uit aan de miljardairs die het regenwoud omkappen voor een extra nul achter hun eindejaarsbonus.
‘I just want to dance tonight’, zingt Noname in dat laatste. Ze meende het ook: aan haar glimlach en draaiende dansbewegingen viel niet af te leiden dat ze zulke kritische teksten zat af te vuren. ‘Do I see Black people in the audience?’, vroeg de de Amerikaanse terwijl ze de gezichten voor zich afspeurde. Ze voegde er grappend aan toe dat er werkelijk overal ter wereld zwarte mensen zijn. In het verleden vreesde ze met haar vrolijk klinkende muziek het lijden van de Afro-Amerikaanse gemeenschap te herleiden tot entertainment voor hoofdzakelijk witte toeschouwers. In De Roma had ze vrede genomen met de gedachte dat haar sociaal geëngageerde muziek ook gewoon mag dienen voor een feestje. Bij “namesake” droop het plezier eraf toen het niet vanzelf liep om het publiek ‘no no no’ te doen meezingen.
© CPU – Ann Carpentier
Noname’s kenmerkende rapstijl die veeleer spoken word is, ging snel. Té snel, riep een vrouw toe, tot verbazing van de muzikante. Het was inderdaad zo dat de raps soms loskwamen van de muziek doordat Noname vooruit rende terwijl de instrumentatie breed uitwaaierde. De hiphopster repliceerde dat ze haar liedjes op die manier heeft geschreven, maar ze ging toch haar best doen om zich iets minder te haasten. Uiteindelijk joeg ze haar set er op minder dan een uur tijd door. Haar uithoudingsvermogen was verbluffend, want ze pauzeerde amper tussen al die pijlsnelle nummers. Toch had ze het publiek vooral mee wanneer ze haar teksten melodischer bracht. Zo kon ze op veel enthousiasme rekenen bij “Bye Bye Baby” van haar debuutalbum Telefone.
De jazzy hiphop met knipogen naar soul en zelfs bossanova werd mogelijk gemaakt door een keyboardspeler, drummer en bassiste. Zij kregen halverwege de show elk een ogenblik in de schijnwerpers. Een adempauze voor Noname, maar niet interessant genoeg om echt een gloriemoment te zijn voor de muzikanten. Hun kunde kwam beter uit de verf in de gelaagde inleiding van “potentially the interlude” en in “Song 31” daarna. De keyboardspeler nam de rol van Phoelix over op de zang. Ironisch, want Noname had hem eerder per ongeluk onder die naam voorgesteld.
© CPU – Ann Carpentier
Vlak voor de bisnummers sijpelde het politieke activisme dan toch buiten de liedjesteksten toen Noname een Palestijnse vlag in de handen kreeg gedrukt. De artiest liet de zaal ‘Free Palestine’ scanderen, waarna ze de boodschap nog een paar keer herhaalde voor onder andere Congo en Soedan. Daarna bracht ze haar zomerse hit “Diddy Bop” terwijl ze alleen op het podium stond, met de steun van het publiek die haar zinnen mocht afmaken. Na dit hoogtepunt kwam de band nog een laatste keer op voor “Shadow Man”. Hoewel Nonames rol zelf niet meer zo groot was, was het publiek in zijn nopjes over dit slot.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
