© CPU – Nathan Dobbelaere
In een openhartig gesprek met Ben Barlow en Sam Powles van Neck Deep voor hun show in VIERNULVIER, spraken we over nieuwste album Neck Deep. Barlow benadrukte dat het album een terugkeer is naar pure poppunk, boordevol energie en het beste van wat ze door de jaren heen als band hebben geleerd. Het album, het vijfde inmiddels, markeert volgens Barlow een hoogtepunt in songwriting, waarbij ze de vertrouwde grenzen van poppunk aftasten en elementen van andere genres integreren. Ze bespreken hoe de muziekscene, inclusief de invloed van artiesten zoals Olivia Rodrigo, een revival beleeft en hoe hun eigen muzikale reis zich heeft ontvouwen. De bandleden reflecteren op groei, zowel persoonlijk als professioneel, en de manier waarop de muziek van Neck Deep resoneert met de fans.
Met een nieuw album van Neck Deep op komst, zijn fans ongetwijfeld nieuwsgierig. Wat kunnen we verwachten van deze nieuwe release?
Ben Barlow: Dit nieuwe album is echt een terugkeer naar de basis voor ons. We zijn terug bij het schrijven van ongecompliceerde poppunk, dat is waar het voor ons allemaal begon. Het album barst van de energie, het is snel, het is rauw, en het bevat alle lessen die we in de loop der jaren hebben geleerd, zowel als individuen en collectief.
Sam Powles: Inderdaad, en deze energie vertaalt zich niet alleen in de muziek, maar ook in de emotie en de teksten. We hebben ons hart en ziel in dit album gestopt.
Het lijkt erop dat jullie het productieproces dit keer zelf hebben geleid. Hoe verliep dat proces?
Ben Barlow: We hebben aanvankelijk samengewerkt met een producer in Los Angeles, maar het voelde niet goed. De sound en de richting van het album waren niet wat we voor ogen hadden. Het voelde alsof we vastzaten en compromissen moesten sluiten die we niet wilden. Mijn broer Seb, de bassist van de band, heeft veel van ons vroegere werk geproduceerd. We hebben dus besloten om het zelf te doen. We hebben thuis een ruimte, een soort pakhuis, waar we een studio hebben opgezet. Dat gaf ons de vrijheid om echt de muziek te maken die we wilden maken, zonder beperkingen of verwachtingen van buitenaf.
Dat klinkt als een significante verandering in aanpak. Heeft het de dynamiek van het album beïnvloed?
Ben Barlow: Absoluut. Het was alsof we een maand in LA hadden verspild, maar het dwong ons om vanaf nul te beginnen en nam de beslissing uit onze handen. Het was een zegen omdat het ons de kracht gaf om verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen werk. We hebben vertrouwen in onszelf en onze muziek, en dat vertrouwen heeft ons geïnspireerd om iets te maken waar we echt trots op zijn. We kwamen tot het inzicht dat als we altijd afhankelijk zouden zijn van anderen, zoals producers, we misschien niet in staat zouden zijn om de puurste vorm van Neck Deep te presenteren. Dus dit album, zelf geproduceerd en zelf gemaakt, is de meest authentieke versie van ons als band tot nu toe. Het is een verhaal van overwinning en zelfrealisatie, iets waarvan we hopen dat onze fans zich ook mee kunnen identificeren.
Wat maakt dit volgens jullie het beste werk dat Neck Deep tot nu toe heeft voortgebracht?
Ben Barlow: Ik geloof echt dat dit album het resultaat is van onze cumulatieve ervaring als band. We hebben alle lessen die we door de jaren heen hebben geleerd, de groei die we hebben doorgemaakt als songwriters en als band, genomen en toegepast op dit album. Het is een destillatie van wat Neck Deep is. Deze plaat heeft een zekere rijpheid, maar behoudt de energie en de onbevangenheid van onze vroegere werken.
Poppunk wordt soms als beperkt gezien. Hoe hebben jullie geprobeerd om deze perceptie te overstijgen en het genre verder te ontwikkelen?
Ben Barlow: We schrijven muziek die we zelf willen horen, muziek die ons als bandleden opwindt. We zijn ons bewust van het oordeel dat soms over poppunk geveld wordt, maar voor ons is het een uitdaging om de luisteraar te verrassen en het genre te vernieuwen. We willen niet vastzitten in clichés. Dit album is onze poging om de luisteraar wakker te schudden en te laten zien dat poppunk nog steeds fris en relevant kan zijn. We willen dat onze muziek een actieve rol speelt in het leven van mensen, niet alleen als achtergrondmuziek.
Wat betreft de songwriting en het creatieve proces, in hoeverre hebben jullie jezelf gepusht in termen van experimenten?
Ben Barlow: Deze keer hebben we ons echt gericht op het schrijven van sterke poppunk nummers, dus in die zin is er misschien niet zoveel geëxperimenteerd als op All Distortions Are Intensional. Dat betekent niet dat we niet innovatief waren binnen onze eigen sound. Er zijn nummers die misschien een nieuwe draai geven aan wat fans van ons verwachten. We haalden invloeden uit de klassieke punk zoals The Clash en combineerden die met onze eigen stijl. Het is niet dat we een compleet nieuwe richting op zijn gegaan, maar we zochten wel naar manieren om onze muziek te verfrissen en te verdiepen.
En hoe verhoudt deze aanpak zich tot de beginjaren van Neck Deep?
Ben Barlow: Toen we begonnen, waren we beïnvloed door de bands die toen populair waren, zoals blink-182 rond hun Neighborhoods-periode. Dat heeft zeker onze muziek gevormd. Maar nu, jaren later, hebben we een bredere kijk en kunnen we die invloeden op een meer doordachte manier in onze muziek verwerken. We zijn niet alleen volwassener als mensen, maar ook als muzikanten. Dat reflecteert in onze muziek.
Het lijkt erop dat het genre poppunk een soort van heropleving doormaakt. Hoe ervaren jullie dat met Neck Deep?
Sam Powles: We zien een heropleving in het genre. Het is alsof er golven zijn in poppunk, en we zijn nu op een punt waar het weer stijgt in populariteit.
Ben Barlow: Ja, dat klopt. We hebben verschillende golven gezien, vooral in de vroege jaren 2010. Het genre evolueert en momenteel zien we een mix van invloeden, waaronder rap zoals KennyHoopla, die het genre nieuw leven inblazen.
En deze nieuwe invloeden, hoe verhouden die zich tot wat jullie doen? Ik denk bijvoorbeeld aan iemand als Olivia Rodrigo.
Ben Barlow: Olivia Rodrigo is een goed voorbeeld. Ze brengt een nieuwe energie in het genre. Het is fantastisch dat ze geweldige muziek maakt met invloeden van poppunk. Haar teksten en albums zijn echt goed. Ze brengt een soort rauwheid en eerlijkheid die past bij de geest van poppunk. Ze heeft een beetje de vibe van Avril Lavigne, maar met een iets meer gepolijst imago. Als het goed is, dan is het goed. We zijn niet tegen popsterren in de poppunk, maar het moet authentiek zijn. En Olivia doet dat goed.
Jullie roots liggen van jongs af aan in het poppunkwereldje. Hoe heeft dit jullie gevormd?
Ben Barlow: Onze ervaring is organisch. We tourden in busjes, speelden in kleine clubs en we zijn echt gegroeid vanuit die scene. We proberen altijd die punkenergie in onze muziek te houden. We staan misschien een beetje naast de mainstream poppunk, maar we proberen die rauwe punkkant naar voren te brengen. We zijn altijd een beetje te punk voor pop geweest en te pop voor de hardcore-punkscene. Dat is de ruimte waar Neck Deep in leeft.
Zijn er gastoptredens op het nieuwe album?
Ben Barlow: Nee, dit album heeft geen gastoptredens. We zijn niet echt fans van het forceren van features. We hebben in het verleden wel samenwerkingen gehad, voornamelijk omdat het op natuurlijke wijze ontstond. Zoals de keer dat we een zwaardere song hadden en schreeuwerige vocalen nodig hadden die ik niet echt kon leveren in de studio. Toen hadden we Sam Carter van Architects en Jeremy McKinnon van A Day To Remember deed de productie, dus dat lag voor de hand dat hij een bijdrage zou leveren. Maar we gaan niet actief op zoek naar features om onze muziek te versterken; het moet echt passen.
Maar jullie waren grote fans van bepaalde artiesten zoals Chris van Dashboard Confessional, toch?
Ben Barlow: Ja, enorme fans. Het waren meestal labelbeslissingen die dergelijke features voorstelden. Maar als het gaat om artiesten zoals Mark Hoppus van blink-182 of Chris Carrabba, die zijn legendarisch voor ons, dus die samenwerkingen waren fantastisch en voelden als het afvinken van een bucketlist.
Als je de vrijheid had om te kiezen, met welke artiest, levend of dood, zouden jullie dan willen samenwerken?
Ben Barlow: Als we het over iemand als Kurt Cobain zouden hebben, dan zou dat bizar zijn. Hoewel ik denk dat hij waarschijnlijk niet van onze muziek zou houden, zou zijn invloed onmiskenbaar interessant zijn. Matt Healy van The 1975 zou ook geweldig zijn, niet noodzakelijk voor vocalen, maar voor een muzikale bijdrage. En iemand als Trent Reznor voor zijn industriële geluiden of Bonobo voor een elektronische dimensie zou fascinerend zijn. We staan open voor experimenten. Het moet echter van twee kanten komen. De artiest moet ook geïnteresseerd zijn in het werken met ons. Het moet authentiek aanvoelen en niet geforceerd.
Om de rollen om te draaien, met welke band of artiest zouden jullie een samenwerking willen aangaan?
Sam Powles: Bands als blink-182 en Green Day staan hoog op onze lijst, natuurlijk.
Ben Barlow: Absoluut, als ze ons zouden benaderen, zou ik er direct voor gaan. Maar een samenwerking met Olivia Rodrigo zou ook geweldig zijn. Haar stijl en wat ze brengt naar poppunk zou een interessante mix zijn met onze sound.
In termen van teksten, een aspect dat Neck Deep fans enorm waarderen, verkennen jullie nieuw terrein op het aankomende album?
Ben Barlow: We hebben misschien geen volledig nieuw terrein betreden, maar er zijn zeker nuances en dieptes die we in vorige albums niet hebben aangeraakt. Klassieke thema’s zoals liefdesverdriet, zelfhulp en persoonlijke groei zijn nog steeds aanwezig, altijd met een positieve draai. We denken dat de fans in elk nummer iets waardevols zullen vinden. Er zijn een paar nummers die er echt uitspringen voor mij, zoals “Go Outside!” en “Moody Weirdo”. Deze gaan dieper in op persoonlijke ervaringen en relaties, zoals de complexe band met mijn ouders.
Ik neem aan dat je het nu over “They May Not Mean To” hebt. Wat is het verhaal daarachter?
Ben Barlow: Die song is echt een duik in mijn jeugd en de complexe relatie met mijn ouders. Weet je, als je de twintig passeert, begin je de impact van je opvoeding echt te voelen. Je ziet de lijnen waar je gedrag vandaan komt, en je beseft dat, hoe goed je ouders ook waren, er altijd wat emotionele bagage is die meekomt. Het nummer werpt een blik op die bagage, de dingen uit het verleden die je soms doen stoppen en denken: ‘Wow, dat was misschien niet ideaal.’ Maar het is geen verwijt aan mijn ouders. Het gaat meer over het erkennen van hun menselijkheid, het begrijpen dat zij ook maar mensen zijn. Ik denk dat dit besef belangrijk is, niet alleen voor degenen onder ons die nadenken over ouderschap, maar ook voor iedereen die op een punt in het leven staat waar ze zich afvragen hoe ze zijn geworden wie ze zijn. Het is een nummer dat, hoop ik, anderen helpt om dat ook te doen.
Hoe ga je om met het delen van zulke intieme details in je muziek?
Ben Barlow: Het is zeker persoonlijk, maar muziek is voor mij een manier om die ervaringen te verwerken. Het schrijven van deze songs is therapeutisch, en ik hoop dat luisteraars die door vergelijkbare situaties gaan, zich begrepen voelen. Het gaat er niet om de luisteraar te belasten met onze problemen, maar om een gedeelde menselijke ervaring te bieden.
Welke invloed denk je dat de teksten hebben op de levens van je fans?
Ben Barlow: Wanneer fans naar ons toekomen en vertellen dat een bepaald nummer impact op hen heeft gehad, is dat ongelooflijk belonend. Het is nooit een kwestie van macht; het is een uitwisseling van emotie en ervaring. Als onze muziek kan helpen of troost bieden, dan is dat het beste wat we als band hopen te bereiken. Het voelt geweldig als onze muziek iemand kan ondersteunen in moeilijke tijden of als achtergrond dient bij hun mooie momenten. Dat is de kracht van muziek, toch? Het gaat erom hoe een nummer je raakt, hoe het je kan transporteren naar een herinnering of een gevoel. Als we aan het schrijven zijn, beginnen we vaak met de instrumentals. Vanaf daar is het aan mij om te voelen waar een nummer over zou moeten gaan. Ik zoek altijd naar iets energieks, iets dat meteen een bepaalde vibe neerzet. Als dat lukt, als je die gevoelens kunt oproepen bij iemand anders, als je iemands gevoelens kunt verwoorden voordat ze zelfs maar begrijpen wat ze voelen, dan is dat magisch.
Vooruitblikkend naar 2024, met het nieuwe album op zak, wat staat er op de agenda voor Neck Deep?
Ben Barlow: We gaan een druk jaar tegemoet vol met optredens. We staan bijvoorbeeld op Rock am Ring en Rock im Park, wat al jaren op onze bucketlist staat. Dat zijn de soorten shows waar we van droomden toen we begonnen.
Sam Powles: En we kijken enorm uit naar Hellfest. Maar het hoogtepunt wordt onze show in Alexander Palace, dat wordt onze grootste headlinershow tot nu toe, los van de festivals. En ja, we pakken ook de VS weer op, waar we hopen geweldige shows neer te zetten. Touren in de VS heeft altijd een andere vibe, maar we zijn er klaar voor.
We wensen jullie alvast een schitterend jaar toe!
