© Gilbert Trejo
De Muziekgieterij in Maastricht maakt er tegenwoordig een gewoonte van om talentvolle bands een podium te bieden. Het is nagenoeg onvoorstelbaar dat we de afgelopen maanden hier al onder andere Meltheads, Hockey Dad, Zimmerman, Ada Oda en Elephant hebben mogen aanschouwen voor precies nul euro. Gisteren kregen we met Heartworms een van de heetste acts van het moment voorgeschoteld, voorafgegaan door de Britse postpunkers van DEAFDEAFDEAF.
Afkomstig uit Manchester, kwam DEAFDEAFDEAF met brute kracht opdagen. De set kwam wat traag op gang, maar al snel was duidelijk: dit vijftal kwam hier niet om gezellig te doen. De band bracht de nodige energie op het podium en gebruikte elke centimeter ruimte die ze kon vinden. Met rauwe klanken wisten de Britten de zaal aardig te boeien en kregen ze zelfs een enkeling aan het dansen. Met een flesje Primus in zijn hand stond zanger Nathan Hill de hele set achteloos zijn lyrics af te vuren op de zaal, alsof het reeds routine was. Een bedankje kwam er met moeite uit na de nummers. Niet dat dat erg was trouwens, want de songs hebben zeker potentieel en naarmate de set vorderde, steeg ook het enthousiasme in de zaal. We moeten toegeven dat we afgelopen jaar postpunkbands hebben gezien die spannender waren, maar slecht was het allerminst. Een ep uitbrengen zal alvast helpen om wat meer airplay te krijgen en dan zien we deze band vast en zeker terug op festivals als Misty Fields of Leffingeleuren.
De toch wel aardig volgelopen kleine zaal van de Muziekgieterij moest iets langer wachten op hoofdact Heartworms, gezien het sloopwerk van DEAFDEAFDEAF meer tijd vergde dan vooraf gepland. Iets na tienen werd de zaal gevuld met blauw-rood licht en een uiterst sfeervolle intro. Toen de band het podium betrad, was al snel duidelijk dat de onlangs uitgebrachte single “May I Comply” het startschot was van de set en voldoen deed het nummer zeker. Heartworms is een act die bij velen een nostalgisch gevoel zal oproepen: bands als Interpol, The Cure, Kraftwerk, maar ook Depeche Mode en Siouxsie kwamen in ons op gedurende het concert. Toch wist Heartworms een geheel eigen geluid neer te zetten en dat maakte de set dan ook uiterst pakkend en meeslepend.
We kunnen vergelijkingen blijven trekken, maar de manier waarop Jojo Orme en haar band nummers als “24 Hours” en het nog onuitgebrachte “Warplane” op ons afvuurden, was echt van uitzonderlijke klasse. De combinatie van elektronische elementen, zware bassen en heerlijke gitaarlijnen was keer op keer raak. Het type muziek dat misschien bij binnenkomst de wenkbrauwen nog wat doet fronsen, maar eens je door hebt hoe goed het is, laat het je ook niet meer los. Daarbij speelt het voorkomen van Orme natuurlijk ook een grote rol, vol zelfvertrouwen en ijzig loerend naar haar prooi bespeelt ze de zaal alsof ze al jaren meedraait. Met reeds bekendere nummers als “Consistent Dedication” en “Retributions Of An Awful Life” sluit de band haar set af en bewijst ze dat ze een van de veelbelovende bands van de komende jaren is.
Een avond waar beloftevolle bands de kans krijgen om zich te tonen aan een nieuwsgierig publiek, daar zijn we bij Dansende Beren natuurlijk altijd tevreden mee. Toch voelde deze editie van ‘043’ anders dan anders: bij Heartworms bekroop ons het gevoel dat we naar een band hebben staan kijken die komend jaar internationaal gezien echt gaat doorbreken.
Heartworms speelt dit weekend nog twee shows bij onze Noorderburen in Nijmegen en Den Haag.
