Brutus @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Concertzaal): Brute Schoonheid

Het aantal keren dat we slagwerken Mannaerts en gezellen, liefdevol gekend als Brutus, de voorbije jaren aan het werk zagen, valt nauwelijks nog op twee handen te tellen. Zoiets fungeert uiteraard als een dubbelzijdig zwaard. Aan de ene kant weet je dat je naar een stevig gefundeerd huis van vertrouwen trekt, maar tegelijk heb je het gevoel dat je elke kamer ervan al meermaals hebt bezocht. Het ding met zwaarden is echter dat ze behoorlijk scherp kunnen uithalen en de verwachtingen die je dacht te hebben, kunnen fileren. Het Brutus dat we op een gure vrijdagavond in de Gentse Vooruit aan het werk zagen, speelde dan ook op het scherpst van de snee en toonde dat het mooiste aan verwachtingen is dat ze overtroffen kunnen worden.

Voor we ons fijnste exportproduct in de zware metalen sinds het staal van ArcelorMittal op de bühne kregen, werden we nog getrakteerd op de support act van No Prisoners; nog okselfris met slechts een handvol nummers op zak en evenveel optredens achter de rug. Toch zijn de mannen van No Prisoners al lang geen jonge broekjes meer, maar eerder een stel rasmuzikanten in een nieuwe fase van hun carrière. De groep bestaat dan ook uit Pieter-Paul Devos en Pieter De Wilde van het ons in 2020 jammerlijk ontvallen Raketkanon, aangevuld met gitarist Harry Descamps (WHORSES) en Leander van het Groenewoud. Dat is kortom heel wat talent en ervaring, wat ervoor zorgde dat de Gentenaars al met stevig gespitste oren van de partij waren in de balzaal.

Er is moeilijk een labeltje te kleven op het geluid van No Prisoners, omdat de band duidelijk met tal van invloeden speelt en diverse richtingen verkent. Opener “Video Will Play After Add” stak de inspiratiebron niet onder stoelen of banken door in de intro naar “Black” van Pearl Jam te refereren, maar wist een ijzersterke indruk te maken op eigen benen. Het zijn kortom grote schoenen die Devos en zijn kompanen proberen te vullen, maar No Prisoners deed het met een broek vol goesting. Een nummer als “If This Is A Man’s World” flirt bijvoorbeeld met de garagerock uit de vroege jaren negentig, maar heeft een popperig refrein dat vlotjes zijn weg naar het publiek van de Vooruit wist te vinden. Op andere plekken hoorden we dan weer lekker snelle, vuile rock met invloeden van punk zoals op “I’d”. Het was duidelijk dat No Prisoners behoorlijk wat zieltjes aan het winnen was in de concertzaal van de Vooruit. Devos doet het weliswaar een tikje kalmer aan dan destijds bij Raketkanon, maar is overduidelijk nog steeds een podiumbeest dat het publiek op de eerste rijen makkelijk meekreeg. Dat er een knappe toekomst zit in de nieuwe band die ontstaan is uit de assen van Raketkanon, leek in de iconische Gentse Vooruit duidelijk.

Rond het onheilspellend late uur van kwart voor elf, was de tijd aangebroken om de oordoppen stevig in te drukken en ons schrap te zetten voor de pletwals die Brutus is. Het trio heeft er reeds een extensieve tour opzitten die hen recent nog in onder andere Engeland en Duitsland bracht, en volgend jaar gaat het hiermee verder de wereld veroveren. De Verenigde Staten kunnen echter wachten, want gisterenavond stond Gent op het programma. Je moet het de band nageven: openen met “War” getuigde van lef. Meteen een van je meest bekende nummers voor de hongerige leeuwen gooien, is iets waar enkel muzikanten die zeker van hun stuk zijn zich aan wagen. Wat een bloedmooi anthem blijft “War” ook met dat ondertussen haast iconisch aandoende gitaarlijntje waar de bezwerende zang van Stefanie Mannaerts tegelijk vredig en intens op drijft. En dan de eruptie, de chaos, de storm. We zagen volwassen stoere bonken die zich met een krop in de keel volledig lieten grijpen door de chaotische schoonheid van het nummer. Ook “Horde II” uit debuutplaat Burst zorgde voor knetterende vonken bij de fans van het eerste uur en resulteerde in het betere headbangen. De Vooruit zat op dat moment al volledig in de zak van Mannaerts en haar Brutus en in tegenstelling tot die van Sinterklaas was het daar wel fijn vertoeven.

De tour staat uiteraard in het teken van de vorig jaar verschenen derde langspeler Unison Life, een o zo belangrijke plaat voor Brutus die de deuren wagenwijd openzette voor het grote publiek. Een plaat die ook nieuwe laagjes en texturen bracht, die het geluid van Brutus naar nog grotere hoogtes wist te tillen. Het eerste lied van die langspeler passeerde de revue in de vorm van “Storm”, een nummer met een titel die niet toepasselijker gekozen kon zijn. De intensiteit waarmee Mannaerts haar zanglijnen de concertzaal in katapulteerde, sneed je haast de adem af, maar fungeerde tegelijk als de reddingsboei om je aan vast te klampen tijdens de orkaan van gitaren. Een sirene tijdens de storm.

Dat Brutus veel meer is dan louter Stefanie Mannaerts achter haar drumstel, toonden gitaristen Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders door wat meer de aandacht op te eisen tussen andere gouden oude “Justice de Julia II”. De setlist verschoof daarna duidelijk meer de aandacht naar het werk van Unison Life. Dat nummers als “Miles Away” en “Brave” in de maanden sinds hun vorige passage in Gent de tijd hadden gekregen om te rijpen bij het publiek was overduidelijk. Waar nieuwe nummers in het voorjaar nog bij momenten konden rekenen op een muur van onwetende apathie, kreeg Brutus nu een publiek dat duidelijk ondertussen de nieuwe plaat had omarmd. Dat leverde logischerwijs een beter concert op dankzij een enthousiaster publiek.

Neem bijvoorbeeld “Space” om die groei verder te illustreren. Een nummer waar we in het voorjaar niet al te wild van waren, maar dat nu een fijn en herkenbaar rustpunt vormde in de storm van beukende gitaren en knallende drums, het kalme oog binnen de orkaan die Brutus live neerzette. Kalmte die met “Dust” meteen weer werd weggeblazen door opzwepende riffs en oerkreten van achter de drums. Dat je soms moeite hebt om tekstueel te horen wat Stefanie achter haar drums zingt in het uit gewapend beton opgetrokken geluid van Brutus is een feit, maar je hoeft het niet te begrijpen om het te voelen. De intense kracht en sfeer die Brutus met haar nummers oproept in donkere zalen, vindt in ons land op deze schaal misschien enkel zijn gelijke bij Amenra.

Nadat het leeuwendeel van de set was weggelegd voor de uitstekende nummers van Unison Life die grotendeels over het middenluik waren verspreid, kregen we in de staart van de show uiteraard wederom werk van weleer. “Sugar Dragon” is al jaren de gedoodverfde afsluiter bij optredens van Brutus. Het is een kleine acht minuten aan laagjes, epiek, drumslagen en gitaargeluiden die je tot in je kern proberen te raken en ook in De Vooruit wist het nummer het publiek weer in een trance te brengen.

Het eindpunt in Gent bleek echter weggelegd voor “Victoria”. Net zoals Brutus aan haar concert begon met een klassieker, sloot het op dezelfde manier af. De Vooruit schreeuwde collectief Mannaerts haar ‘Twenty Something Teenage!’ mee en de haartjes op onze in de lucht gebalde arm gingen rechtop staan. De laatste spatjes energie werden er op het podium en in de zaal uitgeknald. ‘Some things never change’ zong Stefanie tijdens het laatste nummer en we konden niet anders dan dat luid meezingend bevestigen. Brutus is en blijft een liveband om te koesteren.

Setlist:

War
Horde II
Storm
Justice de Julia II
Liar
Chainlife
Miles Away
Brave
Space
Dust
What Have We Done
Sugar Dragon
Victoria