Marillion @ De Roma: Geraffineerde rockopera

Marillion beleefde zijn hoogtepunt in de jaren 80. Zoals veel andere bands uit die tijd verminderde de relevantie van deze Britse progressieve rockgroep in het daaropvolgende decennium. De opkomst van grunge zorgde voor een verschuiving in het muzikale landschap, waarbij keurig geproduceerde nummers en muzikale virtuositeit minder in de smaak vielen. Ondanks deze veranderingen liet de band nooit de moed zakken en bracht ze consistent nieuwe albums uit. Dankzij het opkomende internet vonden deze al snel hun weg naar de oorspronkelijke fans. Deze trouwe aanhangers steunden de band financieel door middel van diverse crowdfundings. Zonder het volledig te realiseren, vervulden ze een pioniersrol door het prille wereldwijde web te gebruiken als een effectieve marketingtool. Inmiddels heeft de band twintig studioalbums op zijn naam staan en maakt Marillion, na een afwezigheid van zestien jaar, opnieuw een stop in België. Gedurende twee uur lang schiep het een fantasierijke wereld.

We mochten onze stoel eerst opwarmen bij Iamthemorning. Dat is het klassieke muziekproject van de zangeres Marjana Semkina en pianist Gleb Kolyadin. Het Russische duo verpakte zwaarmoedige thema’s als shocktherapie en de dood in verfijnde melodieën. Aan ervaring en spelplezier was er geen gebrek. De zittende setting zorgde daarentegen voor een kloof tussen de band en het publiek, en die raakte niet gesloten. Hierdoor was Iamthemorning prima achtergrondmuziek om te acclimatiseren in de schouwburg. De gigantische backdrop en kostuums prikkelden alvast onze verbeelding voor de fictieve reizen die we tijdens Marillion zouden maken.

Marillion deed in De Roma zijn cultstatus alle eer aan. De groep was karig met hits en toegankelijke nummers. Niettemin hield ze iedereen op het puntje van zijn stoel. Eenmaal de lichten zachtjes doofden, zette ze “The Invisible Man” in onder een daverend applaus. De trage opbouw en dystopische beelden zorgden voor de eerste aangename spanningen. Vele zouden nog volgen, al zorgde zanger-gitarist Steve Hogarth er eerst voor dat iedereen zich comfortabel voelde. De eightiesklanken en -refreinen van “Easter” deden vroeg hun werk, maar desondanks werd er nog niet toegewerkt naar een climax. Dat gebeurde pas bij “Map of the World”. Op plaat is deze track nogal een kleffe bedoening, maar live deed Marillion het nummer openbloeien alsof het geschreven was voor uitpuilende voetbalstadions. Door de zittende setting begon het schoentje daar toen te wringen. Bij het eerste gedeelte van de show stonden zowel de groepsleden als het publiek op de rem.

Dat euvel probeerde Hogarth weg te werken door in zijn bindteksten regelmatig komisch uit de hoek te komen. De man was daarentegen meer in zijn element wanneer hij passioneel met de armen in de lucht stond te zingen of door de knieën ging. Hierdoor verklaarde hij het begrip van een rockopera nog niet voor dood. Langdurige stukken à la Pink Floyd- en Genesis-bombast waren nooit ver af. Toch zakte Marillion niet weg in oeverloze experimenteerdrift of slaapverwekkende composities. De glitterende discoballen en sfeervolle verlichting droegen daarn hun steentje aan bij. Met herkenbare geluiden uit een haast vergeten verleden probeerde niemand zich anders voor te doen dan dat die werkelijk is. Enerzijds verklaarde dat waarom Marillion relatief snel uit de algemene belangstelling raakte, anderzijds leverde dat wel een “The Crow and the Nightingale” op. Inhoudelijk bleef de band op het recente An Hour Before It’s Dark ook brandend actueel. Het vierdelige “Care” werd zo een passend sluitstuk van de hele coronapandemie.

Alle aanwezigen kregen maar geen genoeg van de vijf virtuozen. Er werd regelmatig spontaan geklapt op de drumritmes en ook de smartphones bleven braaf in de broekzak. Deze respectvolle houding ontging eveneens Marillion niet. We kregen namelijk niet één, maar twee straffe bisrondes. Bij de eerste riep Hogarths zwart kostuum de herinnering op van Derek William ‘Fish’ Dick, oftewel de originele stem van “Sugar Mice”, dat deze tour voor het eerst live werd gespeeld. Deze ballade-achtige track was een goede overstap naar het iets stevigere “Slàinte Mhath”. Steve Rothery, gitarist en de enige overblijver van het eerste uur, liet zijn gitaar nog eenmaal uitvoerig gieren op “Splintering Heart” om daarna terug basic te rocken. Los van alle stijlwisselingen die we tijdens dit concert hoorden, was er één constante met name de drang naar verandering. Marillion kon de gemakkelijke weg kiezen door de Kayleighs uit diens oeuvre te spelen, maar bleef geconcentreerd trouw aan alle decennia. Achteraf fluisterde een stemmetje ons in dat we niet opnieuw zestien jaar hoeven te wachten op een volgende Belgische doortocht.

Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

The Invisible Man
Easter
Sounds That Can’t Be Made
Beyond You
Map of the World
Reprogram the Gene (I) Invincible
Reprogram the Gene (II) Trouble-Free Life
Reprogram the Gene (III) A Cure for Us?
Quartz
The Crow and the Nightingale
Care (I) Maintenance Drugs
Care (II) An Hour Before It’s Dark
Care (III) Every Cell
Care (IV) Angels on Earth

Sugar Mice
Slàinte Mhath

Splintering Heart
King