Glen Hansard @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Altijd rake folkrock

Met All That Was East Is West Of Me Now bracht Glen Hansard dit jaar een prima album uit. Het was voor de Ierse singer-songwriter reden genoeg om er een Europese tournee rond te doen, die hem voor het eerst sinds 2019 weer naar België bracht. Toen mocht de zanger in Vorst Nationaal, net zoals twee jaar daarvoor in de Lotto Arena, het voorprogramma van Pearl Jam-frontman Eddie Vedder voor zich nemen. Datzelfde jaar stond hij net zoals nu ook nog in het Koninklijk Circus.

Een grote retour naar de ideale zaal voor een knus concert was het in eerste instantie niet. Om twintig over acht kwam de Ier samen met zijn begeleidingsband in alle stilte op. Met “Sure As The Rain”, het enige nummer waarop Hansard voor het merendeel geen gitaar speelde, werd kalm en vooral heel ingetogen geopend. Gelukkig duurde het niet te lang om een versnelling hoger te schakelen, want “The Feast of St. John” was met de elektrische gitaren en nadrukkelijker aanwezige drums alles wat nodig was om het ijs volledig te breken.

Hansard borduurde een eindje verder op dat wat rockendere elan. Hoewel de Ier een voortreffelijke leadgitarist met zich had meegebracht, toonde hij tijdens “Down On Our Knees” dat hij zelf ook met gemak een aardige solo uit zijn mouwen kan schudden. Het nummer werd, niet voor het laatst deze avond, voorzien van een extra passage die inspeelde op de actualiteit en de genocide die gaande is in Palestina. Hansard kon zo een gevoelige snaar raken en dat zorgde ervoor dat het intense “My Little Ruin” nog wat steviger binnen kwam. Dat kwam niet alleen door de uitstekende en bovenal warme stem van Hansard, maar ook door de ferme geluidsmuur die hij samen met zijn band creëerde. De combinatie van gitaren, viool en piano is er eentje die in de handen van een Ier eigenlijk altijd volledig tot zijn recht komt.

“My Little Ruin” vloeide door die piano ook naadloos over in “When Your Mind’s Made Up”, dat het eerste nummer in de set was dat geen solonummer van de Ier is. Blijkbaar zaten er nog meer mensen te wachten op de prille klassieker van The Swell Season, want opeens moesten we door een zee van smartphones naar het podium kijken. De pianiste moest naast pianiste ook als plaatsvervangende Markéta Irglová fungeren, maar had gelukkig een prima stem, die door haar zachtheid doorheen de hele avond voor mooie harmonieën zorgde in combinatie met de zang van Hansard.

Aan spontaniteit was zeker geen gebrek bij Hansard. Tussendoor vertelde hij enkele keren wat aan de fans, al geraakte hij soms niet uit zijn woorden en haalde hij de namen van zijn bandleden door elkaar. Het was misschien wat knullig, maar tegelijk ook authentiek. Tijdens een van die momenten riepen enkele fans om “Bird of Sorrow”. Hansard zei dat het niet op de setlist stond en deed een halve Hitler-imitatie door er ‘das ist verboden!’ aan toe te voegen. Toch bleek al snel dat het helemaal niet verboden was, want nadat de Ier kort aan zijn pianiste had getoond hoe het nummer gespeeld moest worden, kregen we een prima uitvoering van het lied. Later in de set uitte zich nog zo’n moment van spontaniteit, toen Hansard besliste om “Wedding Ring” samen met zijn drummer te zingen. Echter was hij daar totaal niet op voorzien en moest de Ier vlakbij het drumstel elke zin voorzeggen.

Net zoals tijdens “When Your Mind’s Made Up” gingen de smartphones bij het tweede The Swell Season-nummer, deze keer “Falling Slowly”, weer massaal de lucht in. Toch was het lied zelf niet het indrukwekkendste, maar wel het stukje dat er aan werd geplakt. Helemaal alleen ging Hansard aan de voorkant van het podium staan en met enkel zijn gitaar – zelfs zonder microfoon dus – bracht hij wederom een politieke boodschap over de situatie in Gaza. Als hij één moment om zijn standpunt te verkondigen moest grijpen, dan was het inderdaad wel vlak na het o zo warm onthaalde “Falling Slowly”.

Naast The Swell Season is Hansard natuurlijk ook bekend van The Frames. Vanzelfsprekend kon het werk dat hij met die band heeft verricht niet ontbreken in de set en “Fitzcarraldo” was ook de meest voor de hand liggende keuze. Het lied werd met name door het livegeluid van de viool naar een ander niveau getild. Door de vrij gelijkaardige sfeer was “Her Mercy” een makkelijk vervolg, waarop Hansard nogmaals zijn duivels mocht ontbinden op gitaar. Na het intense slot van dat lied, met wederom die ferme geluidsmuur, verdwenen Hansard en zijn band van het podium.

Na een kort minuutje kwamen zowel Hansard als band terug het podium op. Helaas stond een ietwat mak “This Life” in schril contrast met de sterke intensiteit van wat vooraf kwam, waardoor we toch heel even op onze honger bleven zitten. De absolute afsluiter had gelukkig weer meer panache in zich en zo was “This Gift” de ideale afsluiter van een set vol warme folkrocknummers, die bovenal werden gekenmerkt door een indrukwekkende wall of sound.

Glen Hansard bewees in het Koninklijk Circus nogmaals dat hij tot de categorie artiesten behoort die eigenlijk maar weinig kunnen misdoen. De Ier heeft nog nooit een slechte plaat uitgebracht en heeft een discografie die simpelweg voor zich spreekt. Live overtreft hij dat niveau zelfs, mede door zijn sterke begeleidingsband, en zijn ongedwongen charisma en authenticiteit. Hansard kan het in de studio niet slecht doen en live al evenmin.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!