Taking Back Sunday heeft ons jarenlang voorzien van de perfecte soundtracks voor onze tienerdramadagen. Ze zijn als een emotionele reddingsboei in een zee van verwarrende gevoelens. Maar nu hebben ze hun geluid een frisse draai gegeven. De emotionele rock hebben ze even opzijgeschoven en zijn een meer radiovriendelijke richting ingeslagen. Het viertal weet nog steeds recht in het hart te raken met eerlijke teksten en pakkende melodieën. Adam Lazzara en zijn bende bezitten de speciale gave om onze innerlijke emokid weer tot leven te wekken. Ze voegen een snufje pop, een vleugje indie en een toets elektronica toe aan de mix. Het resultaat is ronduit verrassend. Het lijkt wel alsof ze in een muzikale tijdmachine zijn gestapt en de beste elementen van de afgelopen decennia hebben samengebracht.
Geschreven en verfijnd gedurende meerdere jaren, is dit het eerste volwaardige album sinds Tidal Wave uit 2016. Het is een gepassioneerd en eerlijk werk dat wellicht de loyale fanbasis zal uitdagen. Het getal 152 heeft sinds het prille begin van Taking Back Sunday een bijzondere betekenis. Het verwijst naar een stuk weg in North Carolina waar de bandleden zich als tieners verzamelden om concerten bij te wonen. De cijfers zijn in verschillende vormen verschenen op hun albumhoezen. Welke afrit denk je dat er genomen wordt op debuutalbum Tell All Your Friends? Jawel, nummer 152. Hoeveel denk je dat de inkom bedraagt op Louder Now. $1,52. Hoeveel mijl denk je dat de volgende afrit is op Where You Want To Be? Inderdaad; 152 mijl.
Als leiders binnen het posthardcore/alternatieve/emo-genre zullen velen wellicht verbaasd zijn door wat dit viertal op 152 presenteert. Het is een modern album dat gemakkelijk vergeleken kan worden met bands als Twenty One Pilots en Bastille. Toch lijkt de meest opvallende invloed afkomstig te zijn van U2. Dit album zou zonder moeite het geesteskind van Bono en zijn gezelschap kunnen zijn; in een alternatief universum is dat waarschijnlijk het geval. Neem bijvoorbeeld de muzikale landschappen op “Lightbringer”, die zijn immense golven van emotie en energie die de gitaarkunsten van The Edge omarmen.
“Amphetamine Smiles” opent 152 met een deinend, armenzwaaiend en aanstekelijke refrein dat ogenschijnlijk in contrast staat met wat we eerder van Taking Back Sunday hebben gehoord. Er is een aanstekelijke bridge die doet denken aan Coldplay en die fungeert als een solide openingsstoot voor het album. “S’old” toont de ware kracht van zanger Adam Lazzara’s stem. De schreeuwerige dagen zijn allang voorbij. Lazzara zingt met kracht en vastberadenheid. Zijn stem stuwt het nummer voort, samen met indrukwekkend drumwerk en zelfs een vleugje synthesizers. Veel dichter bij het oude vertrouwde geluid komt Taking Back Sunday niet meer op 152. Het uitblinkende nummer “The One” zal waarschijnlijk de fans het meest verdelen. ‘Go big or go home’ is een van de teksten, en groot gaan ze zeker, op een grootschalige manier. Het breekt geen grenzen, maar het wel klinkt alsof The Killers en U2 samen een muzikaal nageslacht hebben voortgebracht. Met zang gedeeld tussen Adam Lazzara en leadgitarist John Nolan lijkt “The One” een knipoog naar het verleden te bevatten, maar voor de fans die hoopten op een terugkeer naar het Where You Want To Be-tijdperk van Taking Back Sunday, kan het een teleurstelling zijn.
Een ander nummer waar de hardcorefans misschien even aan moeten wennen is “I Am The Only One Who Knows You”, een volwaardige rockballade. Eerder noemden we al invloeden als U2, Coldplay en The Killers, maar ook The Weeknd en tal van andere popacts zouden van invloed kunnen zijn. “Quit Trying” heeft een zwaarder geluid, met zelfs een zweem van gospel in het refrein; het doet denken aan een wat slankere versie van Bring Me The Horizon. Het gaat over terugkijken op het leven en beseffen dat de fouten die je maakt soms bepalend kunnen zijn voor wie je bent, en dat verandering natuurlijk kan komen als je het toelaat. Taking Back Sunday vernieuwt dan wel, ze blijft ook trouw aan zichzelf. Nooit wordt het potsierlijk of pijnlijk en kan je zelfs als fan van het eerste uur genieten van wat ze anno 2023 op de plank brengen. Het is oprecht en briljant.
“The Stronger” sluit het album af met een emotioneel pure en gepassioneerde verklaring van liefde en kracht. Op een bepaald moment verwachten we dat het nummer de lucht in zal schieten, en dat gebeurt bijna voordat het neerstort en uiteenvalt voor het einde. Ondersteund door zware synths, maar ook hier horen we de oude patronen terugkomen. De drumstoten van Mark O’Connell zijn even herkenbaar als ooit tevoren. Ook de gitaarlijnen van John Nolan voelen zelfs onder de dikke laag synthesizers heel vertrouwd aan, maar de zang van Adam Lazzara blijft het grootste referentiepunt. 152 is een zelfverzekerd, gedreven en meeslepend album dat zich onderscheidt in het oeuvre van Taking Back Sunday als het meest volwassen album tot nu toe. Dit is een plaat dat met succes de kloof overbrugt tussen wat was en wat is, en het verleden levend houdt binnen het heden. Het kan de meningen van fans verdelen, maar dat is alleen maar goed. We moeten allemaal af en toe muzikaal worden uitgedaagd, en met deze verzameling nummers is dat precies wat we krijgen. Het is radiovriendelijke rock uit de jaren 2000.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The One”, ons favoriete nummer van 152, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
