© CPU – Ann Carpentier
Het debuutalbum van Ane Brun viert dit jaar zijn twintigste verjaardag en hoewel veel artiesten ervoor zouden kiezen om het jubileum van dat album te vieren, koos de Noorse singer-songwriter ervoor om simpelweg twintig jaar carrière te vieren. Die carrière is gevuld met een heel wat hoogtepunten, van het oprichten van een eigen platenlabel en het verzorgen van het voorprogramma en de backingvocals voor Peter Gabriel, tot de soundtrack van Peaky Blinders.
Enkele minuten na half negen doofden de zaallichten uit en zette Bruns zeskoppige begeleidingsband de intro van “Balloon Ranger” in. Daarmee werd de spanning, nadat Brun al een dikke tien minuten te laat begon, nog wat verder opgebouwd en eenmaal de Noorse zangers op het podium stond, werd ze op luid applaus onthaald. Met de kenmerkende uithalen van het openingsnummer toonde Brun al meteen dat ze uitstekend bij stem was en simpelweg nog steeds een dito zangeres is. Door de sterk aanwezige elektronica leende de muziek zich ook voor enkele danspasjes en de Noorse haalde haar beste dansbewegingen al snel boven.
© CPU – Ann Carpentier
De drukke elektronisch aangedreven instrumentatie, die een extra laagje kreeg door een cello en viool, bood ook de mogelijkheid om visueel heel wat flistende dingen te doen. Achter de band hing het vol met vierkante tegels, waarop soms verschillende kleine dingen werden getoond die zich over het hele vlak verspreidden, maar soms werd het ook gewoon als één groot geheel gebruikt, om daarop een korte bijhorende video te tonen. De eerste momenten wist het hele visuele aspect te begeesteren, al werd de vaart er geregeld uit gehaald door een bindtekst van Brun zelf. Het is niet dat de zangeres geen zinnige dingen vertelde, maar het duurde simpelweg wat te lang.
We hadden het eerder al over het twintigjarig jubileum van Bruns eerste plaat Spending Time with Morgan en met “Humming One of Your Songs”, waarop ze haar gitaar voor het eerst bespeelde, kregen we het eerste nummer van dat album. Helaas vormde dat ook reden tot een net iets te lang verhaal, al kon er muzikaal wel maar weinig op afgedongen worden. Het zou misschien ook wel kunnen verklaren waarom het publiek lange tijd toch vrij afstandelijk bleef en los van het obligate applaus tussen de nummers door toch vooral zeer bedeesd bleef. Gelukkig greep Brun zelf wel in door energiek over de voorkant van het podium te dartelen en het publiek aan te manen om mee te klappen, wat ze dan uiteindelijk ook wel deden.
© CPU – Ann Carpentier
Dat de fans niet heel enthousiast waren bleek ook uit de opmerkelijke hoeveelheid toeschouwers die tijdens het concert hun plaatsje op de voorste rijen opgaven om een drankje te gaan halen, al hadden we daar geen last van. Waar we wel last van hadden was het voortdurende onderlinge gebabbel tussen het publiek, wat vooral tijdens kalmere nummers als “The Threehouse Song” en “Are They Saying Goodbye” – meteen ook het laatste nummer van de debuutplaat – enorm storend was. We kregen er wel wat voor terug, namelijk info over wat de helft van de toeschouwers het komende weekend gaan doen.
Brun had gelukkig enkele verrassingen om ons van het gebrek aan enthousiasme bij de fans af te leiden. Voor “To Let Myself Go” werd Shadi G van achter de coulissen gehaald om met haar soulvolle vocalen een extra touch toe te voegen aan een passioneel nummer, dat werd afgesloten met een gebalde vuist in de lucht en een oproep tot vrede. De Beyoncé-cover “Halo”, die Brun tien jaar geleden ook al in de studio opnam, was misschien een wat kleinere verrassing, maar zorgde wel voor een punt van herkenning bij het publiek dat meteen de smartphones bovenhaalde. Toch was de stripped-down versie van het iconische poplied niet zeer onderhouden, doordat het net zoals op plaat te braaf werd gebracht.
© CPU – Ann Carpentier
Naar het einde toe zwakte de set ook wat af met nog meer liedjes die live noch mossel nog vis waren. Het was niet ingetogen genoeg om voor kippenvel te zorgen, maar was tegelijk ook niet aanstekelijk of dansbaar genoeg om op dat vlak eruit te schieten. Gelukkig volgde na een nogal saai “Don’t Run and Hide” wel een wervelende versie van “Hand in Fire”, waarbij Brun haar uitgebreide stembereik en haar krachtige hoge noten nog eens demonstreerde.
Het publiek leek pas wakker te schieten toen Brun na een aangenaam “Take Hold of Me” van het podium verdween. Ineens gingen de handen harder op elkaar dan voordien en werd de hele Roma bijeen geschreeuwd. Het had anderhalf uur geduurd, maar we konden eindelijk van tweerichtingsverkeer spreken tussen de fans en artiest. Toen Brun weer het podium opkwam met haar akoestische gitaar en vervolgens samen met drie bandleden rond twee centraal opgestelde microfoons ging staan, wisten we al hoe laat het was. In een zeer intieme, muzikale bezetting bracht ze op zeer fraaie manier haar misschien wel bekendste nummer “All My Tears”, dat inmiddels bekender is dan het origineel van Julie Miller. De viool die de vocaal lege momenten opvulde was een leuke toevoeging, net als de harmonieën tussen Brun en twee van haar bandleden. Met “These Waters” bracht ze in haar toegift nog een onuitgebracht nummer, wat een nogal bizarre keuze was, gezien de toegift meestal is voorbehouden voor hits en lievelingsliedjes van de fans. Dat niemand het nummer nog al had gehoord zorgde ervoor dat het meezingmoment dat Brun had gecreëerd tijdens “Oh Love” niet nog eens herhaald werd en de boel weer even stil viel. Gelukkig was de absolute afsluiter “This Voice” er wel weer recht op, en met wederom sterk aanwezige elektronica en een flashy lichtshow, beëindigde Brun haar set op een hoogtepunt.
© CPU – Ann Carpentier
Het optreden van Ane Brun in De Roma was zeker niet slecht, maar had mede door een vrij apathisch publiek niet altijd veel te bieden. Desalniettemin stond de Noorse zelf wel vol enthousiasme op de planken, al werkte dat helaas pas tegen het einde aanstekelijk. Muzikaal zat het, mede door de straffe begeleidingsband, nagenoeg steeds zeer goed in elkaar, al waren er ook momenten zoals “Halo” of “Don’t Run and Hide” waarbij het net iets te weinig was. Ane Brun zelf was voor het gros van de avond zeer goed, maar zeker niet fenomenaal memorabel.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist
Balloon Ranger
One
Humming One of Your Songs
The Threehouse Song
These Days
Changing of the Seasons
Are They Saying Goodbye
To Let Myself Go (met Shadi G)
Do You Remember
Directions
Hanging
Halo (Beyoncé cover)
Crumbs
Don’t Run and Hide
Hand in Fire
Take Hold of Me
All My Tears (Be Washed Away) (Jullie Miller cover)
Oh Love
These Waters
This Voice
Hoe verschillend kan de perceptie zijn van een optreden. Dat gebabbel van het publiek viel me ook wel een keertje op, dat vind ik ook hinderlijk ja. Maar baseer je je enkel daarop om het publiek apathisch te noemen? Want die indruk had ik totaal niet, in tegendeel: het publiek was gewoon normaal enthousiast (naar Belgische normenzullenwe zeggen), van bij haar opkomst tot het laatste nummer. Wij vonden het een fantastisch optreden, haar stem klinkt beter dan ooit, en haar begeleidingsband tja, die is inderdaad heel straf. De cello & viool kregen geregeld ‘ruimte’ om hun ding te doen.
Ook de bindteksten stoorden totaal niet eigenlijk, gewoon fijn om te zien en horen hoe dankbaar ze haar publiek na zo’n rijkgevulde carrière. Het kwam de interactie met het publiek sowieso ten goede.
Ik zag Ane een achttal jaar geleden in de AB voor een overwegend rustig optreden. Mooi, maar niet zwaar van onder de indruk. Dit optreden heeft me echt volledig van m’n sokken geblazen. Perfecte combinatie tussen haar eerdere rustige werk en de ‘nieuwere’ elektropop-weg die ze daarna insloeg.
Een grote Madam ons Ane !