De carrière van Daniel Romano samenvatten in enkele zinnen, is onmogelijk. De man brengt al sinds 2010 albums uit, waarvan daar sinds 2020 ook platen met zijn band The Outfit bijkwamen. Op die manier is zijn discografie al 21 studio-albums rijk en zo kan je wel rekenen dat er nagenoeg ieder jaar nieuw werk van de Canadees te horen is. Vorig jaar hadden we zo het geweldige La Luna, met het jaar daarvoor het groovy Cobra Poems. Aangezien het al van 2019 geleden was dat hij nog eens in ons land kwam en nog nooit met zijn Outfit hier speelde, was het dus wel eens de moeite om op een stormachtige avond af te zakken naar Gent. De Balzaal van De Vooruit mocht dienstdoen als zijn podium en daar kregen we een verschrikkelijk snel en strak concert te zien.
Voor de opener had Daniel Romano gewoon iemand uit zijn band gevraagd om dat te doen. Julianna Riolino mag dan wel in The Outfit zitten, als opener werd ze zelf begeleid door Daniel Romano en band. Grappig dus om de volledige groep al als voorprogramma te zien, maar de opstelling stelde zich dus iets anders voor. Riolino bracht mooie countryrocksongs die soms een bepaalde energie uitstraalden en tegelijkertijd voor een rustige, maar eerlijke sfeer zorgden. Bij momenten durfde de zangeres uit te halen met haar stem om zo de songs van iets verrassend te voorzien, maar toch was ze als frontvrouw iets kalmer dan als lid van Romano’s band, zo zou later blijken.
In iets minder dan een uur werden er zoveel nummers door de set geramd, dat je heel aandachtig moest zijn om te beseffen dat je een bepaalde song had gehoord. Daniel Romano’s Outfit kwam meteen heel strak en energiek uit de coulissen om met “Nocturne Child” direct de vlam in de pan te steken. Waar de studio-opname al een bepaalde catchy groove uitstraalt, werd dat live nog sneller en harder gespeeld. De inleving van alle bandleden die zich volledig smeten en als bezetenen aan het dansen gingen en Romano zelf die zijn gitaar al eens liet gieren, toonden aan dat de live-ervaring van Daniel Romano’s Outfit toch nog een tikkeltje intenser is dan wat je kan horen op zijn albums.
Met een ruime discografie in de aanbieding, werd toch vooral gepuurd uit albums waarvoor ook The Outfit verantwoordelijk is. Dat de band een nieuwe dynamiek in het werk van Romano verzorgt, hoorde je heel duidelijk door de backings die ze telkens voor hun rekening namen. Julianna Riolino en Carson McHone zijn op zich al straffe muzikanten, maar als ze samen hun stemmen laten blenden in de grootse refreinen die Romano schrijft, dan klinkt alles heel rijk en hartverwarmend. Ook gaf Romano tijdens de show McHone de kans om twee van haar eigen nummers te spelen, die wederom samen met de voltallige band gebracht werd. Dit tussendoortje gaf een iets rustiger momentje in het midden van de show en we kunnen nu al met zekerheid zeggen dat zij op de volgende tour het voorprogramma zal mogen verzorgen.
Toch is het vooral de straffe muzikaliteit die tot de verbeelding sprak. Het was namelijk zo dat Daniel Romano’s Outfit nagenoeg nooit een rustpauze tussen de nummers liet. Zo vloeide iedere song vlot in de ander over, zonder dat je ook maar door had dat het vorige was geëindigd. Het beste voorbeeld daarvan was het trio “Impossible Green”, “Green Eye-Shade” en “Animals Above Our Town” helemaal in het begin van de set. Waar die eerste nog een gezellig liedje bleek te zijn, ontspoorde het al snel in meer pit met “Green Eye-Shade” en was ook “Animals Above Our Town” niet van de poes. Dat ze songs van verschillende albums zo perfect in elkaar lieten lopen, toonde wel aan dat ze weten waar ze mee bezig zijn.
Echte hits heeft Daniel Romano’s Outfit niet, al werd “Nerveless” toch door een klein deel van het publiek meegezongen. De zaal werd ook steeds meer opgehypet door het tempo waarmee de songs de revue passeerden. Er was geen ademruimte en de energie die de band op het podium weergaf, werd ook snel weerspiegeld in de zaal. Voor je het goed en wel besefte, was de set al driekwartier bezig en zat het einde eraan te komen, maar niet voor we nog eens verrast werden. “That’s Too Rich” bleek namelijk een stevige punkrocker te zijn (in tegenstelling tot de meer uptempo Americana rockers voorheen) waarbij er zelfs al eens geroepen mocht worden door Romano en zangeressen. Dat “Modern Pressure” als sluitstuk een grootse rocker was, bleek perfect te zijn om de cirkel volledig rond te maken.
Toch kwam de band nog terug, want na een rit aan tweehonderd per uur, wil je alleen maar meer en dat kregen we ook. “Empty Husk” begon nog rustig en breekbaar om dan uiteindelijk in stevige gitaren uit te breken, maar het was pas toen Daniel Romano wisselde van plaats met zijn broer en drummer Ian Romano dat we nog een ferm sluitstuk kregen. Voordien was er het krachtige “Walking Around Holding Hands”, dat rustig uitmondde in een cover van Fucked Up’s “Generation”. Hier liet Daniel Romano zijn Outfit alles kapot krijsen terwijl hij achter de drums goedkeurend toekeek. Riolino en McHone schreeuwden namelijk samen met een ferme break nog eens alle longen uit hun lijf om zo te tonen dat Daniel Romano niets zou zijn zonder zijn Outfit.
De Canadese rocker bracht samen met zijn Outfit een snel en snedig concert waarvan iedereen even moest bekomen, maar uiteindelijk wel erg aangenaam verrast was. Het was die intensiteit dat er ook voor zorgde dat het even duurde voor je alles op een rijtje kon zetten. De band weet namelijk met zo’n furiositeit uit te pakken en doordat ieder zijn eigen manier van spektakel brengt, beland je volledig in een trance. De show zat uitstekend in elkaar en ieder bandlid kreeg ook zijn moment in de spotlight waardoor niemand echt een ego diende te hebben. De uitstraling en energie van de volledige band waarbij er wild in het rond werd bewogen bij de stevige stukken, mocht er zeker zijn en op manier slaagden ze naar het einde erin de volledige zaal mee.
Dit concert werd georganiseerd door Democrazy.
Setlist:
Nocturne Child
Sucking the Old World Dry
Impossible Green
Green Eye Shade
Animals Above Our Town
The Long Mirror of Time
Nerveless
First Yoke
Hawks Don’t Share (Carson McHone)
Downhill (Carson McHone)
I’m Alone Now
Roya
When I Learned Your Name
That’s Too Rich
Modern Pressure
Empty Husk
Walking Around Holding Hands
Generation (Fucked Up cover)
