© CPU – Bert Savels
Tot op heden blijft het een groot vraagteken hoe de ruige gitaren dertig jaar geleden de hitlijsten binnenstormden. Zoveel jaar later slaan radiozenders en platenmaatschappijen ons om de oren met alom geprezen albums, videoclips, soundtracks, jubilea en zoveel meer. Backcatalogues zijn het nostalgische goud, maar worden soms nog uit onverwachte hoek afgestoft. The Breeders’ reünie, die de zussen Deal bracht naar Rock Werchter en La Madeleine, bracht met All Nerve hoop op een volgende doorstart. In plaats van post-corona een nieuw album te releasen, dook The Breeders in diens archieven uit de meest vruchtbare periode: 1993.
“Go Man Go” is namelijk een onuitgebrachte single van Last Splash. Waarom ze destijds het tweede album en de opvolgers niet haalde, komt als geen verrassing. De track is gewoon saai en bevat muzikaal geen spannende hooks. Dat Black Francis mee schreef aan de track, is voer voor discussies aan de festivaltogen. Desalniettemin doet The Breeders iets wat veel genregenoten niet goed kunnen: twee minuten en vijftien seconden doen lijken alsof ze vijf minuten duren. De gitaren en zanglijnen gaan gewoon traag hun gangetje, wat nog niet het ergste van de wereld is. Het is alleen jammer dat een groep die authentiek overkomt, ervoor kiest om met een matig muziekrestje diens nakende verjaardagstournee te promoten. Het is voor lo-fi gitaarmuzikanten alleszins een nuchtere gedachte dat The Breeders ook vroeger een mindere opnamedag hadden.
The Breeders vieren de dertigste verjaardag van Last Splash tot nu toe enkel in de Verenigde Staten.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
