Het Britse Bad Sounds doet het al enkele jaren bijzonder goed in het altpop genre, en dan vooral op het eigense Engelse vasteland. Erg verwonderlijk is dat nu ook weer niet, gezien de eeuwige catchiness en speelse twists die ze sinds het begin uit hun muzikale mouwen blijven schudden. Het laatste volwaardige album van de altpop band dateert alweer van 2018, maar aan materiaal zeker geen gebrek. De band, met de gebroeders Callum en Ewan Merrett als frontmannen, focust zich de laatste jaren voornamelijk op het uitbrengen van enkele kortere ep’s. In 2020 mochten we de ep Escaping from a Violent Time, Vol. 1 ontvangen die in 2022 een tweede deel kreeg en nu een logisch, derde gelijknamige deel krijgt. Of de reeks zich nog verderzet, blijft voorlopig een raadsel. Wat we wel weten is dat de band op deel drie nog steeds trouw blijft aan hun moeiteloos coole zelve, al durven ze hier ook wel wat meer om de hoek te loeren naar nieuwe invloeden.
Opener “Nu Me Nu Yu” is – voor wie de bizarre spelling nog niet had ontcijferd – het opvallende bewijs dat de band ook nieuwe horizonten opzoekt. De punchy breakbeat intro brengt direct een sterke nineties sfeer op gang, die toch een pak verder ligt dan de funky baslijntjes en coole popmelodieën die we van de band gewoon zijn. Of we het nu eclectisch of ronduit chaotisch moeten noemen, daar zijn we nog steeds niet over uit, maar dat er veel gebeurt in de nieuwe introductie tot Bad Sounds is een understatement. Met nog een mondharmonica, een discokoebel en een psychedelisch rave intermezzo staat “New Me Nu Yu” dus bol van verandering en scherpe contrasten. Al houdt het eeuwige feelgood karakter van de band meer dan ooit stand. De intro van vol. 3 ratelt en rommelt zowat aan alle kanten en laat bijna alle nieuwigheid in een korte brok op ons los. Ze hebben er duidelijk een groot introductiefeest van willen maken, al blijven wij zelf in de eerste plaats vooral overprikkeld achter. Het is hier eerder de violent uit de ep titel die ons nablijft, dan het gewilde “escaping” gedeelte.
Gelukkig valt er op de rest van vol. 3 wel nog voldoende herkenbare houvast terug te vinden, zij het met hier en daar een kleine nieuwe twist. Op “More Than I Can Afford” maakt de band bijvoorbeeld alweer rechtsomkeer naar de catchy pianomelodieën en gladde vocal combo’s die we van hen gewend zijn. Hoewel de spacy synth van “Nu Me Nu Yu” ook hier vaag nog een een kort ererondje loopt, blijven we eerder in de gekende Bad Sounds sfeer, waar zowat alles mag en niks echt hoeft. De band speelt naar goede gewoonte in op coole beatproductie, die met het rustige pianorefrein een fijn nummer oplevert. De song voelt misschien net dat tikkeltje groter en opener dan eerder materiaal aan, maar blijft vooral doorlopen in een geheel vrijblijvend optimisme. En zo is volume 3 van Escaping from a Violent Time zo nog wel een paar andere nummers rijk.
“Heart Attacks” bijvoorbeeld brengt ons ook in zonnige sferen terecht en ontplooit zich als een schattig zomerhitje waar positiviteit centraal staat. Het is duidelijk dat Escaping from a Violent Time ook voor deze ep bundel een passende titel blijft, en dat niet alleen in het zonnige klankpalet. Alle nummers draaien namelijk rond in thema’s van positiviteit, beter worden en de zoektocht naar vrijheid en steun: ‘There’ll be days I’Il orbit negative space / But If I’m looking like I could crack / Yes, I need you to pull me back’ en ook eerdere single “Hard MF 2 Luv” speelt met het idee van bezinning en erkenning van negativiteit. De nieuwe nummers bieden in ieder geval een mooie kans om even vluchtig te ontsnappen aan de realiteit. Je gaat er geen filosofische levensmantra in ontdekken, maar drie minuten fijne zomerontspanning, dat zeker. En soms is dat gewoon meer dan genoeg.
‘Alles kan en niks moet’ blijft ook in de laatste nummers het motto van de band. Bad Sounds blijft vasthouden aan de eerlijke openheid die zichzelf nooit echt geforceerd wil bewijzen, en dat ook niet hoeft te doen. Op het lieve lo-fi “Extra Beat” – een ideaal nazomer nummers dat Oh Wonder evengoed uit hun hoed had kunnen toveren – en de dromerige sfeer van “Hard MF 2 Luv” speelt de band wel lichtjes met de vocals, maar blijven ze zweven in het gekende patroon van pianomelodieën en schattige teksten. Al moeten we ook zeggen dat Tamzene een mooie zelfzekerheid toevoegt aan “Extra Beat”.
Op de nieuwste ep van Bad Sounds horen we bij momenten de “New Me” wel binnenwaaien, maar blijft de band gezellig vasthouden aan hun ontspannende catchiness. Kunnen we er onze gedachten bij verzetten? Gezellig meewiegen? Absoluut. Een herkenbare traan bij wegpinken? Zo ver snijdt het mes dan ook weer niet. Al geeft Bad Sounds de indruk dat ze daar ook niet per se naar op zoek zijn. Vol. 3 bezorgt vooral opnieuw een vrijblijvend optimisme waarin we veel plezier horen en waarvan de titel de verwachting inlost: ontsnappen en ontspannen.
Ontdek “Extra Beat”, ons favoriete nummer van Escaping from a Violent Time, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
