Somebody’s Child @ Trix (Bar): Rechtstreeks naar volwassenheid

Al van 2018 is Somebody’s Child bezig met hier en daar een singletje uit te brengen. Het project rond de Ier Cian Godfrey kon dat dit jaar eindelijk vervolledigen met een debuutalbum. Hoewel hij lang de tijd had om over een naam te denken, kreeg het album gewoon de naam Somebody’s Child, maar het bevat wel een resem anthems die we live moesten aanhoren. Op de Europese tournee van de band deden ze een goed gevulde Trix Bar aan en daar hoorden we een band met heel wat potentieel.

Voor de debatten door de Ieren werden geopend, mocht de landgenote Kynsy ons opwarmen. Dat deed ze helaas niet echt, want het werd best koud in de Trix Bar. De zangeres zei ons dat ze normaal met band speelt en dat was eraan te horen. Nu deed ze het alleen vergezeld door een drummer en daardoor vielen nagenoeg al haar nummers in het water. Niet dat het binnen regende, nee ze kon haar songs gewoon niet sterk genoeg spelen en telkens een refrein werd ingezet, ontstond één grote rommelboel. Een sterke indruk maakte ze met andere woorden niet.

Dan had Somebody’s Child het toch beter aangepakt om wel een band mee te pakken. Met zijn vijven pakten ze het kleine podium van de Trix Bar in en geen enkele plek werd onbenut gelaten. “Broken Record” zette meteen de toon van de avond: we zouden anthematische songs horen met grootse meezingbare refreinen in combinatie met rijke instrumentaties. Het publiek genoot er met volle teugen van en vooraan begonnen een resem fans zelfs al subtiel mee te bewegen. Ook opvolger “Sell Out” met zijn heerlijke gitaarlijnen, kwam live sterk binnen.

Toch misten we in het begin nog een beetje body in de sound. Het kwam een beetje flets binnen en even hadden we het gevoel dat de sterke nummers van de band hier iets minder fel zouden binnenkomen. Gelukkig werd er bij “TV Screens” al bewezen dat er ook details konden kruipen in de sound. Frontman Cian Godfrey nam ook een gitaar bij de hand wat de sound nog meer zijn grootsheid gaf en het catchy refrein met de verschillende riffs, werden goed bespeeld. Dat er daarna enkele songs het gaspedaal loslieten, was jammer.

We voelden bij “Love That Sound” een invloed van Ed Sheeran naar voor komen, iets wat we liever niet hoorden. Toch kregen we hier voor het eerst samenzang met de andere leden te horen, wat ons dan weer wel charmeerde. Ook “How Long?” was iets te braaf en daardoor verdween bij de aanwezigen de concentratie een beetje. Gelukkig had de band dat zo doordacht en werd niet veel later het feestje terug op gang getrapt met “Y.M.A.W.B.I.L”. Er werd een vitesse hoger geschakeld en al die energie reflecteerde zich ook op het publiek.

De grote euforie was er gedurende het concert nooit, maar naar het einde toe leek de zaal wel iets enthousiaster te worden. Zo gingen bij “Jungle” de handjes in de lucht en verdween Godfrey tijdens “I Need Ya” in de voorste regionen van het publiek. Die meer energieke songs op het eind zijn ook duidelijk de sterkte van een band als Somebody’s Child. De strakke gitaarsolo’s, het stadiongevoel en de volle sound hebben ze allemaal. Het is eigenlijk jammer dat de nummers niet worden opgepikt door de radio’s, want het zouden nochtans echte hitjes kunnen worden.

Natuurlijk zijn er veel gelijkaardige bands als Somebody’s Child en daar wringt het schoentje waarschijnlijk. Wat ze brengen is niet nieuw en kan je horen bij groepen als Two Door Cinema Club, Sam Fender en zelfs Tom Grennan. Toch weet de band dit live met een bepaalde, eerlijke overtuiging te brengen dat je er alleen maar sympathie voor kan krijgen. Een pintje dat getrakteerd werd door de bar werd bijvoorbeeld bedankt met een gratis cd en op die manier verwen je iedere nieuwe fan natuurlijk.

Afsluiter “We Could Start A War” is nu al een anthem vol emotionele kracht. De volwassenheid die een band als Somebody’s Child in zijn liveshows brengt, hoor je hierin het best. Het begint erg breekbaar om daarna volledig open te breken met fantastische gitaarsolo’s en zelfs wat steviger gitaarwerk. Ook de muzikanten springen bij de epische climax wild in het rond en op die manier kon de band een krachtig einde breien aan een boeiende set. Buiten een dipje in het midden van de show, konden de Ieren ons toch tonen dat grootse aanstekelijke rock iets is wat we niet zomaar uit het oog mogen verliezen. Geef ze een radiohitje en Somebody’s Child staat binnen de kortste keren in de grote zaal van Trix.

Op zondag 11 juni staat Somebody’s Child op Best Kept Secret,

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Broken Record
Sell Out
Top Drawer Romance
TV Screens
Love That Sound
How Long?
What I Said
The Lover
Y.M.A.W.B.I.L
Distance
Give It Up To Love
You Know What
Hold Me Like You Wanna
I Need Ya
Jungle
We Could Start a War