The Rose @ La Madeleine: Een boeket zwarte rozen

Er gebeuren heel wat spannende ontwikkelingen en aardverschuivingen in de Aziatische muziekwereld en een daarvan is de Zuid-Koreaanse band The Rose. Het viertal maakt gepolijste indierock met een K-poprandje en groeide in een paar jaar tijd uit tot een van de meest succesvolle indiebands van hun continent. Geen wonder dus dat de begeestering rond de band zich niet louter beperkt tot Azië en inmiddels ook in Zuid-Amerika, de Verenigde Staten en uiteraard ook in Europa een behoorlijke horde fanatieke fans het reilen en zijlen van hun idolen op de voet volgt. Nadat ze in 2020 even een pauze inlasten, keerden ze afgelopen jaar terug met het gloednieuwe album HEAL onder de arm. Een wereldtour kon uiteraard niet ontbreken en zo trapte The Rose gisteren het Europese luik af in een ruim op voorhand uitverkochte Brusselse La Madeleine.

Dat de fans al een behoorlijk lange tijd uitkeken naar het optreden van The Rose bleek aan de ellenlange rij die zich voor de deur van La Madeleine had gevormd. Het was met andere woorden drummen geblazen om tijdig binnen te geraken, maar dat kon een vertraging van een klein kwartier niet verhinderen. Een voorprogramma hadden ze niet nodig, want met “Definition of ugly is” speelden ze in het begin meteen een publieksfavoriet. De gestage uitbouw van het nummer monde uit in een erg knappe climax die live meer dan behoorlijk uit de verf kwam. Ook het volgende lied, “Insomnia”, deed het meer dan behoorlijk. Alleen jammer dat de zang iets te veel door de zaal galmde en er daardoor wat magie verloren ging. Het technische schoonheidsfoutje was gelukkig bij “She’s In The Rain” alweer rechtgezet. Het was overigens heel opvallend hoe de eerste nummers dezelfde formule hanteerden; een geleidelijke opbouw die uitmondde in een groots einde.

Met “Modern Life” ging The Rose voor het eerst de mist in. Lag het aan het feit dat Woo-sung even alle aandacht naar zich toe trok of gewoon aan de algemene structuur en kwaliteit van het nummer? Het antwoord situeerde zich gisteren ergens tussenin. Ook de speelse interactie met het publiek kon dat kortstondige mindere moment niet veranderen voor ons. Wat we wel leuk vonden was de nogal schuchtere voorstelling van de bandleden net voor “California”. The Rose vertelde er bovendien dat ze een heel speciale band hebben met Brussel, omdat ze vijf jaar geleden in de Europese hoofdstad hun allereerste show buiten Zuid-Korea speelden. Dat ons land dan ook een speciale plek heeft in hun hart was dan ook de logische conclusie die op luid gekrioel werd onthaald. Muzikaal ging het echter pas weer bij “I Don’t Know You” bergop. De leuke energie op het podium weerspiegelde zich ook in de zaal en kreeg ons weer mee op sleeptouw. Bovendien was het nummer behoorlijk straf gezongen, wat gisteren geen uitzondering zou blijken.

De fanatieke aanhang steunde hun idolen op het podium zo goed als ze konden. Dat lukte ze in het Engels net iets beter dan in het Koreaans, maar dat kunnen we moeilijk kwalijk nemen. Voor “See-Saw” hadden ze overigens een leuke actie in petto, waar de band ook behoorlijk door verrast leek te zijn. Voor aanvang van het concert werden posters uitgedeeld die op de tonen van de zachte ballade de hoogte in mochten. Een mooi moment die het persoonlijke nummer toch net iets memorabeler maakte. The Rose haalde met die andere ingetogen song “Childhood” nog meer vaart uit de set, al kon de meerstemmige zang in het refrein ons wel bekoren. Toch mocht het van ons net iets energieker op dat moment in de set en deemsterde onze aandacht jammer tijdens het toch luidkeels meegezongen “I.L.Y.” en “Shift” (inclusieve gitaarsolo) weg.

De productie die de band meebracht was behoorlijk sober, met slechts enkele schermen en lichten. Het viel ons vooral op hoe weinig die schermen effectief gebruikt werden om liedjes van wat visuele draagkracht te voorzien. Een gemiste kans, al zal dat de fans natuurlijk weinig uitgemaakt hebben. De hoofdattractie waren immers de vier gasten op het podium, die behoorlijk feilloos zongen en hun instrumenten bespeelden. Het erg zeemzoete “Time” trok de energiepijl weer wat aan en enkele songs later zette de band de zaal nog eens in lichterlaaie met hun doorbraaktnummer “Sorry”. Letterlijk iedereen zong de single met veel plezier mee en legde tegelijk geconcentreerd het moment vast met hun smartphone.

Als we nog een klein puntje van kritiek mogen geven, dan is dat wel dat The Rose hun inspiratie soms net iets te nadrukkelijk in hun eigen liedjes verwerkten. Zo klonk “Candy (So Good)” net iets te nadrukkelijk als The 1975 en hadden we bij “Beauty and the Beast” net iets veel gevoel alsof de band een eigen versie van Coldplay’s “Fix You” wou maken. Zelfs bij het daaropvolgende “Cure” konden we ons niet van de indruk ontdoen dat The Rose bij het maken van dat lied vooral veel naar Chris Martin & Co. heeft geluisterd. Inspiratie opdoen mag natuurlijk en moedigen we zelfs aan, maar ons konden ze live toch het meest bekoren met de nummers van hun meest recente album.

Kort voor slot haalden de Zuid-Koreanen nog een hoogtepunt tevoorschijn in de vorm van “Sour”. Het zuur kregen we dus niet van het nummer, meer nog: we genoten in volle tuigen van hetgeen The Rose door de luidsprekers liet komen. Het publiek zwaaide met veel lust en plezier mee met hun lampjes en keelde uiteraard luid mee. De climax was bereikt en toch kon La Madeleine er niet genoeg van krijgen. Gelukkig hield The Rose met “Black Rose” nog een pure fanfavoriet achter de hand, die iedereen nog een laatste keer in extase bracht. De bandleden namen daarvoor niet plaats achter hun instrumenten en focusten zich volledig op de zang.

Met een groepsfoto met het publiek nam The Rose afscheid van hun Belgische Black Rose-aanhang. Ook al was het soms net iets te zeemzoet of gepolijst, moeten we toch bekennen dat de Zuid-Koreaanse band weet hoe ze hun fans gelukkig kunnen maken. Technisch was er trouwens niets op aan te merken op de speelwijze van de band evenals over de zeer solide zang van Woo-sung en Dojoon. De band beloofde heel binnenkort terug te komen naar ons land met een verse portie nieuwe muziek en daar zeggen we na het redelijk vermakelijke optreden in Brussel geen neen tegen.

Facebook / Instagram / Website / Twitter

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

~
Definition of ugly is
Insomnia
She’s In The Rain
Modern Life (Sammy cover)
California
I Don’t Know You
Candy (SO GOOD)
RED
See-Saw
Childhood
I.L.Y.
Shift
Time
Yes
Sorry
Beauty and the Beast
Cure
–
Sour