De Australische Indigo Sparke deed ons aan het begin van haar carrière al wat aan de vroege Sharon Van Etten denken. Een mooie stem met een groot bereik, effectieve harmonieën (al zijn die minder uitgesproken dan bij Van Etten) en intieme semi-akoestische indiefolkliedjes. De gelijkenis is op deze tweede plaat nog sterker doordat Aaron Dessner achter de knoppen van de productie kroop.
Dessner is de gitarist en principiële songwriter van The National en produceerde onder andere Tramp van Van Etten en de laatste twee platen van Taylor Swift. Sparke ontmoette hem jaren geleden tijdens het Eaux Claire muziekfestival en besloot ooit met hem te zullen samenwerken. Toen ze hem een jaar geleden contacteerde, was Dessner zo enthousiast over de veertien demo’s die Sparke had opgenomen dat ze besloten deze tot een album uit te werken.
Al zet Dessner op Hysteria de stem van Sparke centraal, hij is zeker geen geringe invloed op dit album. Dessner schakelde enkele bevriende muzikanten in waaronder drummer Matt Barrick van The Walkmen en Muzz, en kleedde de demo’s van Sparke aan met smaakvolle arrangementen. Zo zorgt Barrick op “Why Do You Lie” met zijn subtiel maar sturend drumwerk voor de nodige punch, en op nummers als “Infinity Honey” horen we het eenvoudige maar robuuste Dessner-gitaargeluid.
De plaat klinkt dan ook wat voller en iets steviger dan debuut Echo, dat door Adrianne Lenker van Big Thief geproduceerd werd. Je merkt het, veel grote namen die bereid zijn met het opkomend talent samen te werken. Wij begrijpen wel waarom, want Sparke heeft een mooie stem, maar wij zijn toch niet helemaal overtuigd van de output van de muzikante.
Een goed zanger durft al eens overzingen, en bij liedjes als “Hold On” en “Time Gets Eaten” kunnen wij alleen maar denken ‘wat een gezaag’, wanneer Sparke naar haar hogere register grijpt. Bij “Gods Is A Women’s Name” komt ze er nog mee weg, maar het liefst horen wij de muzikante wanneer ze het vocaal wat soberder houdt, zoals in de vooruitgeschoven single “Pressure In My Chest”, waarin ze zingt over de constante stress die ze tijdens de lockdown ervoer.
De veertien liedjes op Hysteria komen er amper een jaar nadat Sparke haar debuutalbum uitbracht, en de Australische had beter nog wat extra nummers geschreven, of op zijn minst een aantal geschrapt. Wij horen niet meteen waarom Dessner zo enthousiast was over de demo’s. Sparke heeft talent, maar bereikt nog niet het niveau van haar muzikale helden. Hysteria is redelijk folkplaatje dat met een speelduur van 54 minuten te lang doorgaat.
Facebook / Instagram / Bandcamp / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
