© CPU – Chris Stessens (archieffoto)
Sinds 1 april 2020 werd het optreden van Jon Hopkins niet één of twee, maar slechts drie keer de toekomst in geschoven. Voor de destijds tweede verjaardag van Singularity werd met ‘Polarity’ een tour ingepland waarbij Hopkins zich niet enkel zou focussen op het elektronische, upbeat gegeven van zijn muziek, maar ook ruimte zou bieden aan de ingetogen, haast meditatieve kant. Dat we een contrasterende avond tegemoet gingen, was dus al een zekerheid. De manier waarop de Brit ons compleet zou wegblazen, was minder vanzelfsprekend. Laat het dan ook nu al voor zich spreken dat de kritische noot moeilijk terug te vinden zal zijn in aankomende alinea’s.
Voordat de bonzende beats op ons losgelaten werden, kregen we met Hayden Thorpe een bedeesde man, gewapend met stem en gitaar voorgeschoteld. Nadat hij zichzelf voorstelde met een verassend zachte stem, bezong hij ons met een mogelijks nog zachtere stem. Ontwapenend werkte het wel, echt indrukwekkend werd het nooit. Of toch, toen hij bij “Blue Crow” aan de slag ging met een looppedaal voor zijn gitaar en zich zelfverzekerd achter de piano neerpootte, wist hij toch even de onverdeelde aandacht naar zich toe te trekken. Thorpe wist zo alvast de fundering voor een fijne avond neer te zetten.
Over funderingen gesproken, nadat de bel door de gangen van het Koninklijk Circus weerklonk om iedereen naar zijn plaatsen te sommeren, nam Jon Hopkins op kousenvoeten plaats achter zijn piano. Bij elke toetsaanslag volgde zichtbare verwondering en bij elke stilte die de pianosnaar achterliet, zagen we de prominent hangende decibelmeter muisstil aangeven. Wanneer vervolgens gitaar en strijkers minutieus, laagje per laagje, het ensemble vervoegden, lag er niet enkel een laagje snelcement, maar een basis om een wolkenkrabber op neer te zetten.
Dit was het signaal voor Hopkins om de piano links te laten liggen en zich te schuifelen richting de keukentafel vol elektronica die zich centraal op het podium bevond. Hier gooide de man net iets minder minutieus en met grote bravoure de soundscapes als ingrediënten bij elkaar om pompende beats bij elkaar te koken die perfect samenliepen tot het dromerige “C O S M”. Het publiek kwam rechtop te zitten om vervolgens in een vloeiende beweging recht te veren wanneer Hopkins met slechts één stevige draai van zijn rechter de dromerige soundscapes tegen het toneel sloeg, om de bassen van “Emerald Rush” door ons lichaam te stoten. De betoverende verwondering maakte in een mum van tijd plaats voor een stevige raveparty en de eerder vernoemde decibelmeter kleurde rood. We kregen alles of niets, van een grijze zone was er geen sprake.
Telkens wanneer we dachten dat Hopkins het hoogtepunt van de set had bereikt, slaagde hij er opnieuw in om zijn publiek op de stoelen te krijgen met klassieke lagen die als een dekentje over ons heen kwamen te liggen. Gitarist, en tevens trouwe producer, Leo Abrahams wist samen met strijkersduo Smith/Moody telkens opnieuw de kalmte binnen te dragen met hun verschijning. Om dan weer opnieuw, geduldig, op te bouwen naar het betere technofeestje. Zo mocht ook “Singularity” een mokerslag uitdelen die onder luid gejuich onthaald werd. Hopkins liet de boel ontploffen, zijn muzikanten lijmden de stukjes weer bij elkaar
Onder een oorverdovend applaus kwam de Engelsman als encore nog een dj-set brengen waar menig clubeigenaar met verstomming naar zou staan kijken, om vervolgens op piano een ingetogen slotakkoord op ons los te laten. Jon Hopkins sprak zonder woorden, neem dat letterlijk want de man had geen microfoon bij en riep dan maar uitgebreid ‘Thank you!’ terwijl zijn handen fungeerden als megafoon. Hopkins beheerst de kunst om te ontwapenen, te kwetsen en vervolgens zelf te troosten. Om ons met zachte geluiden in een warm bad te laten glijden en vervolgens pompende beats als een emmer koud water over ons heen te gooien. Zalven en slaan, slaan en zalven.
