Bij zijn vorige album Immunity zagen we Jon Hopkins oprijzen als een heuse ster. De Brit kreeg het voor elkaar om grote concerthallen volledig uit te verkopen en kreeg veel mensen buiten de electronica kring mee zoals ook ooit The Field dat voor elkaar kreeg. Niet alleen was 2013 het jaar van zijn beste album, het gaf zijn stijl ook concreet vorm, waardoor gebroken techno beats met een dekentje van verwrongen trance geluiden en knipoogjes naar 2-step en IDM heel makkelijk naar hem verwezen konden/kunnen worden. Naast het intense “Collider” stond ook het serene “Abandon Window”, wiens dynamische lijn tussen bijna fysieke kracht en emotionele hypnose onhoorbaar goed overliepen in elkaar. Singularity vaart verder op op bovenstaand album, hoewel het emotionele level intensers lijkt te zijn.
Op de cover zien we een vallende nacht in een rustige vallei met flikkerende sterretjes aan de hemel. Nu moet u zich niet afvragen of we naar de grote beer of de kleine beer staren, want deze sterrencombinatie is niet astronomisch correct. Het DMT-molecule, of ‘The Spirit Molecule’, is het ingrediënt voor verschillende soorten geestverruimende drugs. Singularity is dan ook bedoeld om in zijn geheel te luisteren want het is, volgens Hopkins zelf, een trip.
Die molecule schiet meteen in actie want fase één van Singularity is helemaal niet rustig. “Singularity” (het nummer) begint met een donkere verwrongen waas die onder invloed toch wel wat angst zou kunnen oproepen, maar als de arpeggiator en de kick netjes tesamen opkomen begint de trancestatus systematisch te werken. Het nummer vormt een cluster met single “Emerald Rush, “Neon Pattern Drum” en tweede single “Everything Connected”. Allen hebben ze de herkenbare insteek van het vorige album met dezelfde repetitiviteit waarin juist de kleine nuances een zee van openbaringen worden. “Emerald Rush” heeft, anders dan de single versie, een piano inleiding en “Everything Connected” duurt gemakkelijk tien minuten in plaats van de vijf die we eerder kregen.
Een van Hopkin’s sterktes is hoe hij moeiteloos de illusie kan scheppen tempo en maatsoort om te draaien door maar één toon op het juiste moment ergens anders te plaatsen. Als we de hoge tonen in “Neon Pattern Drum” op pulserende wijze horen veranderen in kicks weten we niet meer wat er voor of achter ons beweegt, maar neem ons maar mee, dit gaan we niet bevechten. Bij “Feel First Life” valt dan uiteindelijk toch een rustpunt. Zijn meest hemelse ‘ik’ wordt bovengehaald met echoënde piano slierten waarbij een opkomend koor met minitieus berekende reverb een lange zwaai maakt naar elders, fase twee…
Op de B-kant van de plaat stapt Jon Hopkins uit zijn agressieve, maar prachtige party-zucht en maakt zijn brein plaats voor zachtaardige en zelfs tevreden tonen. “Echo Dissolve” telt met maar drie minuten als soort interlude voor het centrale “Luminous Beings”, waar het op het album om lijkt te gaan. Met bijna twaalf minuten neem Jopkins hier echt de tijd om pracht en duisternis met elkaar te combineren. De zware kicks komen terug, maar niet met dezelfde opzet als voorheen. Deze keer horen we meditatie, de staat die behaald behoort te worden onder invloed van ‘The Spirit Molecule’, wat zorgt voor een prachtige samenhang van flikkerende geluidjes op een lichtjes pulserende bas en alles wat eromheen gebeurt mag, maar voorzichtig.
Ja, Singularity is minstens even goed als Immunity, alleen schrikken we er niet meer van. Hopkins is als producer uitgegroeid tot een belangrijke vaste waarde in het elektronisch landschap. Nog nooit eerder werd er zo uitgekeken naar een album van deze man en hoewel de verwachtingen hoog lagen, geeft hij een duidelijk signaal met dit album: ‘ik ben hier om te blijven.’ We nemen het laatste nummer “Recovery” in. Hopkins’ mooiste pianocompositie overtuigt ons dat de trip voorbij is en we deze veilig overleefd hebben.
Singularity komt uit op 4 mei via Domino.
