Voor degenen die niet bekend zijn met de singer-songwriter afkomstig uit Oklahoma: hij begon als een typische singer-songwriter met een americana jasje aan. Net als op LP5 staat Moreland open voor muzikale experimenten met omgevingsgeluiden en elektronische beats op de achtergrond om meer textuur te geven aan het beeld dat hij schetst op Birds in the Ceiling, zijn zesde album. Gebruikmakende van sampling, sequencing en mellotron om zijn schijnbaar traditionele verhaalliedjes om te zetten in iets meer avant-garde, voegt hij een grotere dosis originaliteit toe. Dat wordt geëvenaard door de evolutie van de teksten van Moreland. Hij observeert de wereld, de mensen van wie hij houdt en heeft liefgehad, en hoe meer duidelijkheid hij vindt, hoe groter zijn verwarring.
“Ugly Faces” was de eerste single van de plaat die werd uitgebracht en het met piano geregen nummer heeft een mooie, stabiele beat waarmee Moreland een complex web van verhalen kan weven door zijn oprechte teksten. Vooral op deze plaat vertelt Moreland over zijn eigen levenservaringen en gebruikt hij zichzelf als de drager voor veel van de observaties die hij hier doet. Het is een leuke traktatie om uitgenodigd te worden in de persoonlijke ruimte van Moreland, en het maakt zijn muziek alleen maar meer vertederend. “Lion’s Den” gaat verder met wat meer experimentele beats, vergelijkbaar met hoe hedendaagse artiesten zoals Rostam hun muziek hebben georganiseerd om dingen interessant te houden. De achtergrondgeluiden leiden of overheersen nooit de scherpe vocale levering van Moreland en het zorgt voor een algeheel mooie luisterervaring.
Op “Cheap Idols Dressed in Expensive Garbage” komt Moreland zijn vaste hand bij het schrijven van liedjes nog duidelijker in beeld met een trefzekere beat in combinatie met een akoestische gitaar zodat hij zijn eigen verhaal kan vertellen. Zijn boeiende teksten brengen je nog dichterbij, want je zou geen van zijn wijze woorden willen missen om mee te nemen op je eigen reis. “Generational Dust” en “Dim Little Light” reflecteren beide goed op elkaar en zijn logisch in de volgorde van het album. Vooral tijdens “Dim Little Light” vervolgt Moreland zijn lyrische schrijven naar het introspectieve terwijl hij nadenkt over zijn plaats in deze gekke, uitgestrekte wereld.
Maar het is pas tijdens “Claim Your Prize” dat de puzzelstukjes in elkaar vallen. We horen een geweldig klinkend nummer dat nog steeds een aantal unieke achtergrondgeluiden bevat in combinatie met Moreland zijn indrukwekkende gitaarspel dat uit de luidsprekers explodeert. Vooral dit nummer deed denken aan het solowerk van Brian Fallon, met even aangename resultaten. Het grootste experiment van Birds in the Ceiling moeten we dan nog krijgen in de vorm van “Neon Middle June”. Het nummer opent met een chaotisch piano-intermezzo voordat de zang van Moreland je terugbrengt voordat je zou wegdrijven in de afleiding.
John Moreland zijn stem wikkelt zich als een warme deken om je koptelefoon terwijl hij met de grootste passie rijke anekdotes en lessen uit zijn leven vertelt. Als er fouten te vinden zijn op Birds in the Ceiling, dan is het dat een deel van het materiaal te veel lijkt op de nummers die ervoor kwamen, maar aan de andere kant zou dit kunnen worden geïnterpreteerd als een samenhangend artistiek statement. Hij vindt plaat na plaat meer zijn eigen geluid en je voelt dat hij graag die grenzen opzoekt, maar toch blijft meestal mooi binnen de lijntjes kleuren. Nooit voel je dat hij experimenteert om te experimenteren. Hij zet zijn zoektocht naar dit soort experimentele folkrock verder met zijn ongeëvenaarde artistieke authenticiteit en dat in een klassiek, oud genre. Daar kunnen wij alleen maar fan van zijn.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
