Op het erg bescheiden Aspen Edities label verschijnt een nieuw, lichtjes verbluffend album van Linus, een van de vele muziekprojecten van de Antwerpse gitarist Ruben Machtelinckx.
Wie Light As Never beluistert, krijgt een bijzondere luisterervaring voorgeschoteld. De muziek is sober en elegant, maar vooral hoogstpersoonlijk en intiem. Het is als het ware “kleine” muziek die heel los en ongedwongen zijn eigen gang gaat. Inspirerend, daar het alweer een onconventionele set aan klankkleuren bevat, maar de luisteraar van meet af aan meetrekt in een delicate, maar zowel fascinerende als intrigerende geluidswereld waar je nooit meer afscheid meer van zou willen nemen.
Kenmerkend voor het album is de manier waarop Machtelinckx (gitaar, bariton gitaar, banjo,..) en co. (Nils Økland op hardanger fiddle, Thomas Jillings op tenorsax, altklarinet en synth, Niels Van Heertum op euphonium en trompet en Ingar Zach op percussie) nieuwe wegen verkent. Mijlenver weg van hedendaagse muziekstromingen, maar daar op een of andere manier tezelfdertijd toch weer uit puttend. Zo hoor je in de wonderlijk opgebouwde geluidswereld van Linus diverse elementen uit de hoognoordelijke folk, abstracte elektronica soundscapes en vooral de enorme, weelderig schone vrijheid van improvisatie. En dat alles in een weliswaar kleine, maar bovenal erg hechte bezetting.
De muziek van Linus ademt hartverwarmende spontaniteit met frisse composities die zowel spontaan als organisch tot stand zijn gekomen. Met opener “Playful” wordt meteen duidelijk waar het deze groep om te doen is: Spelen, improviseren en daaruit niets minder dan pure schoonheid abstraheren. Dat doet ook het erop volgende, ronduit prachtige en langzaam bedwelmende “Ostinato”, middels een stug en weerbarstig
motiefje dat zich in je oren nestelt en waarmee het weer heerlijk verdwalen is naar nieuwe muzikale horizonten.
Minstens zo fraai is de titeltrack “Light As Never” dat grotendeels geweven wordt rond spaarzaam en delicaat akoestisch gitaarwerk. Eerlijk, een eerder naar het abstracte neigende compositie als het bevreemdende “Affirms Nothing” vraagt wat van de luisteraar. Toch zet het aan tot denken. Affirmatie? Zo ja, van wie, wat of hoe? Tegen dat die vraag gesteld word, is er “Conway” dat ietwat vreemde folk koppelt aan suggestieve, avant-gardistische en naar lui als Jon Hopkins knikkende elektronica. Een solide hoogtepunt, waarna iets als “First Notes” – een track die de emotionele huishouding nog maar eens overhoop haalt – volgt. Dan is er nog de finale, “Echo” is kaal, sober en minimaal en doet zelfs héél even aan Dans Dans denken. Een knap slot van een werkstuk dat helemaal op zichzelf bestaat. Waarvoor hulde.
Het uitstekende Light As Never is een prachtalbum dat weer maar eens de intrinsieke artistieke en creatieve waarde van het heerlijke Aspen Edities label onderstreept.
