Na enkele voorafgaande singles zoals “Glances” en het knappe “Treg” verschijnt nu het nieuwe album Oceanic Feeling van componist/pianist Koki Nakano. Met de opvolger van Lift (opgenomen met cellist Vincent Ségal) en het recentere Pre-Choreographed brengt de in Japan geboren, maar naderhand naar Parijs uitgeweken pianist een meditatie op de tijdelijkheid van het leven en zoekt hij de grenzen van de lichamelijkheid op.
Net zoals op het Pre-Choreographed-album streeft Nakano naar een kruisbevruchting tussen muziek en dans. Dat wordt meteen duidelijk via de openingstrack “Oceanic Feeling”. Een kaal pianomotiefje en wat warrige geluidsmanipulaties verwelkomen de luisteraar in een erg aparte geluidswereld.
Her en der lonkt Nakano richting akoestische groove. Leg je oren maar te luister bij een vinnige en met knisperige elektronica gelardeerde track als “Mue”. Elders vang je echo’s op van Nils Frahm (zoals tijdens “External Cephalic Division”) of word je herinnerd aan de ingetogen elegantie van Ryūichi Sakamoto.
Nakano brengt met Oceanic Feeling een grotendeels instrumentaal muziekalbum. Die kan je eigenlijk beschouwen als een filmische score bij een dansvoorstelling. Zo brengt hij sfeervolle composities die deels terug te brengen zijn op piano, maar in hoofdzaak vooral de grenzeloze mogelijkheden ervan laat horen.
Sommige passages op Oceanic Feeling zijn dromerig, romantisch of speels (zoals bijvoorbeeld “Mirroring”). Andere, zoals het druggy, tergend langzaam naar een bedwelmende roes toewerkende “Hydrocode”, zijn dan weer veeleer abstract of experimenteel van aard. Op de achtergrond blijkt ook dat Nakano een pianist is die zijn vingervlugge pianolickjes afwisselt met ambient geluiden en danig verknipte (spoken word) samples .
Allerminst een doordeweeks album, dit Oceanic Feeling, dat zich ergens in het grensgebied tussen klassiek, experimenteel en avant-garde positioneert, zoals te horen aan de soms bizarre wendingen in “Glances” en het donkere en ijle van “Irié”. Toch weet Nakano met zijn muziek de luisteraar even uit de dagelijkse beslommeringen te halen en hem of haar nieuwe zuurstof te geven. Het maakt van Oceanic Feeling een gelaagd, maar weliswaar niet altijd even toegankelijk album.
