Alex Edkins leidt al heel lang het krachtpatser noiserocktrio Metz, een band die nog steeds stevig doorgaat. Nu heeft Edkins echter ook een heel ander muzikaal project, waar hij in zijn eentje muziek maakt onder de naam Weird Nightmare. Het project kwam van de grond tijdens de lockdown. Met zijn dagjob aan de grond genageld en een hoop ideeën tot zijn beschikking, zag hij de maanden van opsluiting als een goed moment om enkele nummers tot leven te brengen. Na dagen waarin hij zijn zoon thuis les gaf, bracht Edkins zijn nachten door in Metz’ studio, met dit zelfgetitelde solodebuut Weird Nightmare als resultaat.
Als een frontman van een bekende band solo gaat, is het altijd de vraag hoe sterk het werk op dat van de oorspronkelijke groep zal lijken. Met uitzondering van de twee zeer Metz-achtige tracks “Nibs” en “Dream”, waarvan de laatste zelfs begint met het wanhopige geluid van mislukte mechanica, bewandelt Edkins een iets meer melodieus pad. Edkins draagt zijn hart ook op zijn tong en maakte in interviews duidelijk dat hij zich erg aangetrokken voelt tot popmuziek zoals die van The Beatles, veel bands uit de Britse invasie en garagerock. Ook het openingsnummer, “Searching for You” en het zwaardere “Sunday Driver” grijpen terug naar de begindagen van de punk, toen melodie nog een belangrijkere rol speelde in het genre. Edkins’ gefrustreerde kreet ‘I fell asleep behind the wheel’ aan het eind van “Searching for You” schetst een wanhopig beeld van zelfverklaard falen, nadat hij de luisteraar heeft meegenomen op een stampende stoeipartij van een reis.
Doorheen het album valt het toch op dat de frontman moeite heeft met zich los te werken van wat hij met Metz doet. De schrapende nummers “Darkroom” en “Oh No” neigen naar de luidruchtigere kant en verliezen veel van hun grip op een melodieuze kern. Op veel manieren doen de nummers in vlagen denken aan werk van Dinosaur Jr. of Hüsker Dü. Jammer genoeg wordt het nooit interessant genoeg om echt ten gronde met deze twee vergeleken te worden. “Lusitania” slaagt er wel beter in om een lo-fi rock-‘n-rollinvalshoek te kanaliseren en is hiermee ook een van de beste nummers op de plaat. Er zijn enkele verschroeiende stukken noise, maar in de kern is het een luchtige, en ja, toch wel poppy aangelegenheid.
“Zebra Dance” is een kort intermezzo waarbij een tokkelende gitaar en het geluid van zijn zoon op de achtergrond de sfeer van lockdown proberen over te brengen. Het draagt wel bij tot het dromerige aspect van het album, maar echt een meerwaarde is het natuurlijk niet. En dan is er de afsluiter “Holding Out”, de grootste afwijking van Metz’ kenmerkende geluid. Langzamer en meer methodisch, klinkt het een beetje als vervaagd slaapliedje. Zeker na deze laatste heb je het gevoel dat het maken van dit solodebuut deugddoend was voor de zanger. We besluiten dat dit album zeker een luisterbeurt waard is, maar Alex Edkins zal voorlopig toch nog steeds bekend staan als de frontman van voorgenoemde band.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
