De meeste houseduetten zijn kort geleefd. Soms zit een producer wat rond te zooien in zijn studio, wanneer hij plots denkt: ‘Verdorie dat zou toch wel lekker klinken met een beetje zang erbij.’ Hij doet dus een paar telefoontjes en even later staan er al een heer en een dame de longen uit hun lijf te zingen achter de microfoon. Nadat de plaat af is, is het echter ook meteen tijd om afscheid te nemen. Bij Confidence Man gaat het er allemaal wat dynamischer aan toe. De gezichten van deze Australische groep zijn zangers Janet Planet en Sugar Bones, terwijl de gemaskerde Clarence McGuffie en Reggie Goodchild de instrumentatie op hun rekening nemen. Hun project begon eigenlijk als een soort grap, wat je waarschijnlijk wel van hun kleurrijke pseudoniemen kon afleiden. Toen ze beseften dat er potentieel in zat, begonnen ze het echter au sérieux te nemen. Even later was de eerste single “Bubblegum” een feit en een jaar later was het de beurt aan hun debuutalbum Confident Music for Confident People. De laatste jaren brachten ze hier en daar een nummer uit en vandaag ziet hun nieuwe album TILT eindelijk het levenslicht.
Er is geen sprake van een langdradige intro. De beat wordt op “Woman” in zijn volle glorie geïntroduceerd. Een diepe kickdrum begeleidt een hypnotiserende pianoloop, terwijl een synthesizer op de achtergrond een kokende koffiepot nabootst. Janet laat er geen gras over groeien en geeft ons meteen een levensles aan de hand van een inspirerende monoloog. ‘Don’t call me the spark, I’m the fire and the flame. Okay?’ Het nummer barst vervolgens los in een van de meest catchy baslijnen die we dit jaar al hoorden. Larry Heard zou trots zijn, daar zijn we zeker van. Alles zit eigenlijk zo goed als helemaal snor, behalve de piano. Het klinkt alsof de verantwoordelijke pianist er weinig zin in had op de opnamedag en er liever zo snel mogelijk vanaf wou zijn om op café te gaan. Buiten dit kleine detail, is er eigenlijk niets negatiefs op te merken. Een variatie aan verschillende beats, basklanken en in stukjes gehakte vocale samples, houden ons geïnteresseerd van begin tot einde.
Plots wanen we ons in een Amerikaanse kerkceremonie, wanneer een gospelkoor de naam van het volgende nummer introduceert alsof het Christus was. We hieven onze ogen bijna ten hemel om een gebedje te doen, maar een typische breakbeatsample zet ons gelukkig weer in dansmodus. Een minimalistische maar efficiënte baslijn neemt wederom de leiding en de piano klinkt al een tikkeltje interessanter. Het schoentje wringt hier echter bij het refrein, want de songtitel wordt hier zo’n vijftig keer nageschreeuwd door dat verdomde gospelkoor. Op het einde van het album had een dergelijk bombastisch gebeuren ons misschien kunnen overtuigen, maar zo ver zijn we nog niet. Op “What I Like” gaat het er al heel wat kalmer aan toe. De melodie is tof en het refrein is meezingwaardig, maar we hadden het geprefereerd als Sugar Bones gewoon had kunnen zwijgen. Zijn gezang klinkt allesbehalve charismatisch en we gingen er eerlijk gezegd een beetje van cringen.
De groep stootte blijkbaar al snel op een creatieve blok wat baslijnen betreft, want na een tijdje begin je te merken dat alle deuntjes gewoon varianten van elkaar zijn. Gelukkig brengt de overige instrumentatie nog wat sfeer in huis, of dat probeert het toch. Zo is de akkoordenprogressie van “Luvin U Is Easy” er eentje om op te bouwen, al lijkt hij verdacht hard op een verwaterde versie van de pianomelodie van “Both Of Us” van Jayda G. Op “Trumpet Song” valt geen plagiaat te bespeuren en gelukkig maar. De trompet klinkt hier al afgrijselijk genoeg, dus we komen er liever niet achter welk monster dit muzikaal misbaksel geïnspireerd zou kunnen hebben. Hierna zijn de lichtpuntjes schaars. “Angry Girl” is verre van een muzikaal meesterwerk, maar de ludieke en energieke zang deed ons af en toe grinniken. “Push It Up” is ten slotte het laatste nummer dat melodisch ietwat interessant klinkt. Een symfonie van synthesizers brengt onze stijve heupen hier eindelijk een beetje in beweging, terwijl de zang net aanstekelijk genoeg is om onze stembanden wakker te schudden.
Je las het ondertussen waarschijnlijk al een honderdtal keer op ons platform: ‘alle nummers waren goed, maar ze leken te hard op elkaar’. Helaas is de muziek op TILT noch uniek, noch goed. We hebben de indruk dat de songwriters van Confidence Man na een paar sterke singles simpelweg besloten om hun resterende discografie te baseren op oud succes. Hierdoor klinkt de groep meer en meer naar een afgezaagde versie van zichzelf, naargelang hij zich dieper begraaft in de put van vergane glorie. Misschien zouden we wel overtuigd kunnen worden door de kracht van een liveshow, maar wij spenderen onze zuur verdiende centjes toch liever aan iets plezanter.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
