© Christophe Brysse
Eind vorige week vernamen we het droevige nieuws dat de Kortrijkse stonermetalband King Hiss na tien jaar een punt zet achter haar carrière. Met de coronaperikelen in ons achterhoofd namen we digitaal contact op met drummer Jason Bernard en frontman Jan Coudron. We hadden een aangenaam gesprek over het nakende einde, zijprojecten en de speciale afscheidsshows.
Laten we meteen met de deur in huis vallen. Hoe komt het dat King Hiss zo ineens stopt?
Jason: We releaseten Earthquaker in november 2019. Daar ging een lang en creatief proces aan vooraf. Dat was voor de band vrij intensief want dat was onze derde langspeler en vijfde release. We waren ook allemaal blij en opgetogen dat we met die nieuwe plaat konden touren. Onderling hadden we er alle vier nood aan om gewoon shows te spelen en niet meer na te denken over het creatieve aspect. In totaal speelden we met Earthquaker zeven shows en door corona was het plots gedaan met de pret.
Om tijdens de lockdowns relevant te blijven, namen we twee livesessies op. Eentje bij Dunk! en eentje in de Penthouse Studio. Samen met Off The Cross en Fleddy Melculy organiseerden we Hellgium. Dat was allemaal tof, maar benaderde niet het liveverhaal waar we zo hard naar smachtten. We hadden ook alle vier geen zin om tijdens die periode voorbij corona te kijken en aan iets nieuws te beginnen. We bleven alles maar uitstellen totdat we op een gegeven moment tot de vaststelling kwamen dat we nu al anderhalf jaar leven in corona.
Het eerste idee dat er kwam om in 2022 relevant te blijven, was om te werken rond ons tienjarig bestaan. We gaan de ep Snakeskin remasteren en uitbrengen op vinyl. Daarnaast wilden we niet werken aan een nieuwe plaat, maar wel aan een single. Dat leek ons in eerste instantie een redelijk makkelijke opgave, maar zelfs dat bleek onhaalbaar. De inspiratie was weg. Joost (gitarist) is een van de drijvende krachten achter het schrijven van de muziek. Hij steekt nu al zijn tijd en energie in zijn blackmetalproject, Dudsekop. Dominiek (bas) is nog altijd bezig met de uitbouw van Studio Scampi. Jan en ik zijn vorig jaar gestart met de nineties tributeband Pablo Honey. Jan is ook nog eens betrokken bij Carneia. Na enkele gevoelige gesprekken bleek dat niemand zin had om King Hiss op een laag pitje te houden. We hopen er nog voor één jaar alles uit te halen. Met andere woorden stoppen we op een hoogtepunt en steken we King Hiss in de diepvriezer. Moest later de zin terugkeren om iets te schrijven, zien we het wel. Als dat gevoel niet terugkeert, dan was het toch mooi geweest.
Jan: Ja, dat creatieve was een vrij belangrijk aspect tijdens het beslissingsproces om te zeggen van: kijk, we gaan er voorlopig een einde aan breien. In de beginperiode van King Hiss gebeurde het schrijven van nummers vrij spontaan. We stonden daar niet lang bij stil. Vandaar dat we tijdens ons tienjarig bestaan vrij productief waren met het uitbrengen van albums. Maar tijdens het schrijfproces van Earthquaker merkten we dat de fut er een beetje uit was. Het was een opdracht en als iets een opdracht begint te worden, komen er automatisch spanningen. Op termijn kan je die spanningen wegmasseren door shows te spelen. Maar die shows waren er niet. Daardoor was het niet meer evident om onszelf warm te maken voor een nieuw hoofdstuk.
Stel dat jullie niet zouden stoppen. Was Earthquaker recent genoeg om festivalspots te krijgen in de zomer van 2022?
Jason: Neen. Alles dat pre-corona uitkwam, mag je per definitie in de vuilnisbak gooien. Je kan daar geen promotie meer rond voeren. De enige manier om dat nog een beetje relevant te houden in 2020 en 2021 waren livestreams en studiosessies. Hoe goed dat je nummers zijn, op een gegeven moment is ook dat concept gewoon uitgemelkt. Voor ons was het sowieso al moeilijk. Als je speelt in een metalband weet je dat je niet altijd de radiostations achter je hebt. We hadden vorig jaar wel het geluk dat “Snakeskin” eerst binnenkwam in de Zwaarste Lijst van Studio Brussel en daarna in de Staalhard Top 100. We hopen dat dit jaar te overtreffen.
Het is ook zo dat we altijd alles zelf deden. We kregen nooit de ondersteuning van een label waardoor je in alles veel tijd en energie moet steken. Wanneer je er dan weinig of niets voor terugkrijgt, moet je je toch opnieuw opladen. In plaats van alles te laten aanslepen, drukten we gewoon op de pauzeknop. Tijdens de Staalhard-uitzending van vorige week draaide Andries “G.T.W.H.R.” en vermeldde hij dat ‘King Hiss een band is die altijd zijn eigen verhaal creërt. Ook voor hun einde nemen ze het heft in eigen handen’. Dat is ook mijn visie.
Jullie zitten allebei in Pablo Honey, vernoemd naar het gelijknamig debuut van Radiohead uit 1993. Het is geen Radiohead-coverband, toch?
Jason: Neen, dat is een beetje de inside joke. Die eerste plaat van Radiohead werd destijds gecatalogeerd als grunge terwijl het dat totaal niet was. Het leek ons dan een leuke instinker om dat dan als naam te gebruiken voor een grunge tributeband. Jan en ik zaten al lang met dat idee om zoiets in de steigers te zetten.
Jan: Awel ja. Een paar jaar geleden werd ik gevraagd voor een paar nummers te brengen op Nacht van de Punch. Dat is gelijkaardig aan Night of the Proms, maar dan in West-Vlaanderen. De organisatie wilde een grungetribute met nummers van Pearl Jam, Foo Fighters,… Dat smaakte naar meer. Vandaar kwam dan het idee om met Jason te brainstormen. Jurgen was daar toen ook nog bij betrokken.
Jason: Ja, dat is Jurgen Vandewalle. Dat is een goeie vriend van ons en vaste technieker bij King Hiss en aanverwante projecten.
Hoe hadden jullie Guillaume Lamont, de gitarist van RHEA, erbij betrokken?
Jason: We wilden een veelzijdige rockgitarist die tegelijk jong en dynamisch is. Guillaume is een heel straffe gitarist. Voorlopig doen we het met één gitarist. Hij moet heel goed zijn plan kunnen trekken, want veel van de nummers die we coveren, zijn afkomstig van bands met twee gitaristen. Hij hapte vrij snel toe op onze vraag. Eén van de redenen waarom hij dat deed, kwam omdat hij die nummers nu op een andere manier moet benaderen. Hij moet ze anders leren spelen en dat beïnvloedt zijn gitaarspel. Dat was voor hem een manier om zo zijn gitaarspel te verbreden. Hanne Vanderkerckhove is een ander verhaal.
Jan: Ja, ook voor de basgitaar zochten we naar een jong iemand en ik wist dat het nichtje van mijn lief bas speelde. Ze speelt bas bij Aarde Aan Daan en Umm. Toen ik haar voorstelde om bij Pablo Honey te spelen, moest ze even slikken. Ze had zo iets van: ja, dat is niet helemaal mijn comfortzone. Ze zag het wel zitten om een paar repetities te doen. Uiteindelijk was ze verkocht en waren we vertrokken.
Jason: Tijdens onze afgelopen shows voelen we dat dat nostalgiegevoel leefde onder de mensen. We kregen veel positieve reacties en zeker op de cover die we deden met Tijs Vanneste. Met hem coverden we “Hunger Strike” van Temple of the Dog. Van de vijf shows dat we speelden, trokken we die lijn ook live door. Niet alleen op ons spelplezier, maar eveneens op de nummerkeuze en de algemene vibe van de set. We zijn er volgens mij in geslaagd om dat jaren negentiggevoel weer een beetje naar boven te brengen. We zijn nu achter de schermen de setlist aan het bijschaven. Hopelijk mogen we dan volgend jaar een hoop shows spelen.
Terug naar King Hiss. Volgend jaar bestaan jullie dus tien jaar. Wat waren jullie persoonlijke hoogtepunten?
Jan: Mijn buikgevoel zegt onze show in MC Heracles in Retie. Dat was tijdens de beginperiode. Die show ging door in een soort van motorclub. Ik had toen het gevoel dat het daar zwaar kon tegenvallen of juist meevallen. Achteraf was dat een van onze meest intense shows die we ooit speelden. Dat publiek ging helemaal loos. Na de show kropen we met gans King Hiss en een fles whisky in de zelfgemaakte jacuzzi. Zo’n herinneringen draag je mee voor de rest van je leven.
Jason: Bij zo’n vraag denkt de buitenwereld aan de grootste shows. We speelden ondertussen toch al drie keer op Graspop en één keer op Pukkelpop. Dat was natuurlijk supertof. Vooral de allereerste keer Graspop in 2013 was vrij indrukwekkend. We bestonden toen nog maar een anderhalf jaar. Op dat moment hadden we enkel een demo en een ep. Graspop is in België het mekka van de hardere muziek. Als je daar dan de eer hebt om met je band op een podium te staan, heb je toch iets bereikt.
Was het daarna evident om met King Hiss naar het buitenland te gaan?
Jason: Neen, het is sowieso al moeilijker als je dat moet doen zonder een label of een internationale boekingsagent. We hadden wel een boeker in België en zaten bij een boekingskantoor in Nederland omdat we daar wat voet aan de grond hadden. In het begin gebeurde dat via Jan De Bie van ruffstuffmusic. Hij zat niet ver van de Nederlandse grens en kon ons daar promoten. Dat ging goed, maar de internationale tours bleven toch wat uit. We hebben in 2017 een tour gedaan met He Is Legend. Toen speelden we op tien dagen negen shows in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Als er iets is waar dat we misschien spijt van hebben, is dat we nooit zelfstandig een grotere tour als support van een grote act konden bewerkstelligen. We deden veel supports, maar dat waren telkens eenmalige shows zoals voor Epica, Red Fang, Life Of Agony en Therapy?.
Jan: Je mag dat ook niet onderschatten. Alle leden van King Hiss werken voltijds. King Hiss is iets dat iedereen binnen de band heel serieus neemt. We zijn er altijd in geslaagd om dat te verzoenen met ons privéleven. Soms botste dat ook wel eens en zeker als we dan discussieerden over de mogelijkheden om te touren in het buitenland.
Hebben jullie verder zicht op wie jullie gat zou kunnen opvullen in de Belgische metalscene?
Jason: Er zijn in Vlaanderen momenteel genoeg actieve metalbands die perfect ons niveau kunnen halen. Kijk naar de line-up van Alcatraz 2021. Vorige zomer trok de organisatie daar volop de kaart van de Belgische metal. Voor ons was dat geen verrassing, maar veel van de Belgische bands die daar toen speelden, waren erin geslaagd om een kwalitatieve show neer te zetten. Veel bands krijgen niet de kans om te spelen op zo’n podium. Verder zitten Fleddy Melculy en Carnation boven ons niveau. Off The Cross speelt op hetzelde niveau. Bij ons in West-Vlaanderen en Antwerpen zijn er nog zo voorbeelden: Crowsview, Fields Of Troy, Aeveris, Tangled Horns, BARK,… Je kan er tientallen opsommen.
Jan: Wat mij opvalt, is dat metal populairder wordt en er lokaal overal kleine festivals uit de grond gestampt worden. Dat bewijst dat metal wel leeft. Toch blijft het een ietwat ouder publiek aanspreken. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de geselecteerden van de Humo’s Rock Rally, dan zie je weinig zware muziek of metal. Let op: er zijn nog jonge gasten die luisteren naar metal of metal spelen. Maar je merkt dat het een pak minder is dan tien of twintig jaar geleden. Ik vraag me soms af wat de toekomst gaat brengen. Metal gaat sowieso altijd een niche zijn. Dat gaat nooit meer terug mainstream worden zoals in de jaren negentig met Metallica’s Black Album en de hoogdagen van Channel Zero.
Jason: Alhoewel… Toen we dit jaar speelden op Alcatraz en de Kontrabasfeesten in Ingelmunster, zei mijn gevoel dat er een jong publiek aanwezig was. Er was niet alleen veel volk, maar die iedereen zong de nummers mee. Dat was echt geschift. Ik heb zelden meegemaakt dat een jong publiek zodanig mee was met hetgeen wij doen. Ik was ook geschrokken van het niveau van Divided. Dat is een STAKE-achtige groep. Zij speelden voor ons. De lijst is eindeloos: Whorses, STAKE, Fire Down Below,… Kijk eens naar wat er allemaal zit op Polderrecords. Maar als je dan kijkt naar de affiche van Graspop 2022 zie je weinig Belgische bands. Op een affiche van om en bij de 120 acts staan er maar vijf Belgen ofzo.
In 2013 was dat niet anders. Ik herinner mij dat we toen veel vragen ontvingen over hoe we dat voor elkaar kregen. Dat was grotendeels geluk. We deden onze releaseshow van Snakeskin in Club de B in Torhout. Dat was in samenwerking met Strike vzw. Voorzitter Anthony Becelaere was fan en werkte via Strike samen met Bob Schoenmaekers voor de acts die hij niet kan programmeren in de Biebob of Trix. Onze releaseshow verkocht uit en werd een dik feest. Anthony mailde daarna naar Bob om ons te checken. Twee weken later kreeg ik een mail met de vraag of we de Metaldome wilde openen op Graspop 2013. Dat zorgde ervoor dat we opeens een grote naamsbekendheid hadden. Tijdens de bandaankondiging op Facebook gebruikten ze onze videoclip van “Snakeskin”. Dat gaf ons een enorme boost en sindsdien is dat blijven groeien. We zijn hen daar nog altijd dankbaar voor.
King Hiss bestaat nog één jaar. Mogen we ons verwachten aan speciale shows?
Jason: Ja, we spelen nog op Fumprock in Diepenbeek en Grensrock in Menen. Maar dat zijn uitgestelde shows van vorig jaar. Dan doen we nog enkele uitgestelde shows in Nederland. De effectieve boekingen voor de shows daarna worden pas de volgende twee maanden bekendgemaakt. Iedereen is nu een beetje aan het uitkijken naar het volgend Overlegcomité en of die voorgestelde datum van 29 januari behouden zal blijven. Het wordt afwachten. Wat we al kunnen verklappen, is dat we een persoonlijke afscheidsshow gaan organiseren. Die staat onder voorbehoud gepland voor december 2022.
Jan: We gaan tijdens ons laatste jaar onze ouwe gouwe spelen die we al lang niet meer gespeeld hebben. Voor de laatste show zal er sowieso nog gediscussieerd worden over wat het laatste nummer zal zijn.
Jason: Als de mensen naar meerdere shows komen kijken, zullen ze speciallekes horen die dat we vroeger niet speelden.
