Sound Track: Finale Limburg @ Muziekodroom (Hasselt)

Gisteren was voor heel wat bands een superbelangrijke dag, gezien de finales van kansenparcours Sound Track op de planning stonden. Overal in Vlaanderen – in Brussel vindt de finale pas zondagavond plaats – kwamen we te weten wie met de eindoverwinning van deze tweede editie aan de haal ging. Wie dat in Limburg zou zijn, bleek geen al te gemakkelijke keuze, gezien alle acht de bands een totaal ander genre beoefenen. In speelvolgorde kregen we sets van Desmond Dandies, Niels Orens, Grizmo, -tje, Sevens, Monks., Osaka Riot en Koala Disco voorgeschoteld, al was het vroege speeluur – de finale begon al om 17 uur(!) – geen geschenk voor eerstgenoemde bands.

Desmond Dandies

Het publiek dacht misschien effectief dat Hasselt niet bestond, want ondanks dat de finale uitverkocht was, trapte Desmond Dandies de finale op gang voor slechts een handjevol mensen. Zoals weliswaar vaker het geval is, hadden de afwezigen ongelijk. Het viertal uit Halen liet er namelijk geen gras over groeien en veegde een twintigtal minuten lang de vloer aan met de Muziekodroom. Tijd voor bindteksten of poespas in het algemeen was er niet, want de riffs knalden lekker stevig door de speakers. Over het algemeen voelden we een vette knipoog naar de sound waarmee SONS al enkele jaren het mooie weer maakt, al liet Desmond Dandies wel geregeld de rock-‘n-roll winnen van de garage. Dat is zeker een compliment, want de band wist ons aangenaam te verrassen. Gewoon rechttoe-rechtaan knallen, zo hebben we het graag. Nu nog de podiumprésence wat opkrikken en we zijn ervan overtuigd dat dit niet het laatste was wat we van het viertal hebben gehoord. Dat bleek ook de algemene tendens in een tegen dan al wat meer volgelopen Muziekodroom.

Niels Orens

Niels Orens kwam speciaal overgevlogen vanuit Londen om zijn eer in de finale hoog te houden. De jongeman deed daarvoor zeker zijn best, maar als totaalplaatje wist hij ons niet van onze sokken te blazen zoals zijn voorgangers. De set startte nochtans intrigerend, want Niels samplede zijn zelf ingespeelde celloklanken om er dan mee aan de slag te gaan, maar na verloop van tijd was het interessante er wel van af. Hij gooide wat industriële technogeluiden over zijn cellosamples, waardoor je meteen in een of andere kelderrave werd in gekatapulteerd. Op zich klonk dat wel cool en vernieuwend, maar voor een zittend publiek was het geheel net iets te statisch. Als er hier en daar dan ook nog wat gepraat doorheen de beats weerklonk, werd de sfeervolle bubbel stilletjes aan doorprikt. Geen hapklare muziek dus, maar ook niet zomaar een dj-set.

Grizmo

Iedereen heeft wel zo’n stereotiep beeld van een Genkse rapper die optreedt in een trainingspak van een of andere voetbalploeg. Grizmo maakte dat beeld gisterenavond helemaal waar door zijn set af te handelen in een joggingbroek van Manchester United. Net zoals bij Harry Maguire bij het eerste elftal van de Red Devils, vroegen we ons helaas ook bij de jongeman af wat hij eigenlijk in de finale kwam doen. Grizmo zou UK grime moeten brengen, maar deed eigenlijk niet zo heel veel meer dan af en toe stukken tekst over zijn backingtrack roepen. Het was bij momenten dan ook de ongezond hoge dosis cringe van zijn dj die de show stal. Hij gedroeg zich namelijk zo overdreven opvallend, dat het leek alsof hij de nummers ter plekke uitvond in plaats van ze gewoonweg af te spelen van Spotify. Toch bewees de Genkenaar één keertje dat hij talent had. Bij een nummer opgedragen aan zijn recent overleden mama, ging die irritante dj eindelijk eens rustig achter een piano zitten, waarna Grizmo een gevoelige snaar wist te raken. Voor het overige was ‘cringe’ het codewoord voor zijn twintig minuten podiumtijd (lees: de man maakt nummers over Pokémon en liet die voor de coolheid op zijn schoenen borduren).

-tje

Al tijdens de soundcheck werd duidelijk dat -tje een trapje hoger speelde dan alles wat we al zagen. Het drietal mag dan nog wel geen enkel nummer hebben uitgebracht, het totaalplaatje stond er zo goed dat het haast niet anders kon dat deze band met de eindoverwinning aan de haal ging. Binnen de paar seconden had de band de Muziekodroom met ingehouden adem rond zijn vinger, waardoor het geheel nog wat intrigerender overkwam dan initieel gepland. De stem van frontvrouw Lindy kroop onder onze huid en zorgde voor kippenvel. Het drietal mag dan nog maar weinig ervaring hebben, de internationale sound van de band was er eentje die ons nog lang zal bijblijven. -tje mag dan wel een verkleinwoordje zijn, we zijn ervan overtuigd dat deze band tot grootse dingen in staat is.

Sevens

Met Sevens stond misschien wel de bekendste naam uit de Limburgse finale op het podium. Die ervaring speelde de jongeman dan ook zowat perfect uit. Thibaut beschikt daarnaast ook nog eens over een klok van een stem, waardoor het totaalplaatje uiterst professioneel overkwam. De Hasselaar bracht een aantal tracks uit zijn debuut-ep, die live nog meer tot leven kwamen. Sevens werd een keertje begeleid door een gitarist – wat overigens een serieuze meerwaarde was – en hing ook zelf de gitaar om zijn nek. Muzikaal is het weliswaar niet super gevarieerd, maar de jongeman wist duidelijk zijn stempel te drukken op zijn set. Mocht het nog niet duidelijk zijn: Sevens ging voor de eindwinst.

Monks.

Met Monks. kregen we wederom een dj-set voorgeschoteld, al was deze van een heel ander kaliber dan Niels Orens. De jongeman leek al vanaf de eerste tonen een duidelijke richting uit te gaan, waardoor we meteen mee waren in zijn verhaal. Visueel was het plaatje ook interessanter dankzij de projecties die de Hasselaar had meegebracht. De manier waarop zijn muziek evolueerde getuigde dan ook van een grote kwaliteit, waardoor we dit totaalplaatje eigenlijk ook al op grote podia zouden zien. Met een aantal fijne overgangen liet hij zelfs enkele vreugdekreetjes door de zaal weerklinken, waardoor we er zeker van waren dat dit een van de sterkste voorkomens van de avond was. Donker, mysterieus en toch lekker dansbaar. Jammer dat we op een stoel moesten blijven zitten.

Osaka Riot

Ook Osaka Riot verschuilde zich achter een tafel vol modulaire synths, al weten we op dit moment nog altijd niet echt wat we nu precies hebben gezien. De man improviseerde zijn muziek vol gekke geluidjes ter plekke en had ook een danseres bij zich die eveneens ter plekke een moderne choreografie bedacht. Toch hadden we de indruk dat we twee aparte shows bekeken, en dan verkreeg het dansgedeelte onze voorkeur. Op zich was het zeker indrukwekkend dat hij alles op het podium uit zijn mouw wist te schudden, maar na een tijdje hadden we de indruk dat Osaka Riot twintig minuten exact hetzelfde deed. Heel wat hoekige beats en donkere vibes, maar helaas te weinig om ons te blijven boeien.

Koala Disco

Als afsluiter van de avond kregen we eindelijk nog eens een full band gepresenteerd, en wat voor een. Koala Disco – ‘We maken niet eens discomuziek’, aldus de frontman – mocht dan wel kampen met wat technische problemen, de muziek die de band bracht, was van hoog niveau. Ondanks het feit dat het geheel een beetje rommelig klonk en de vlam nooit helemaal in de pan schoot, was hun mix van gitaren, elektronica en een vleugje psychedelica de kers op de taart. Koala Disco speelde zich op die manier ook rechtstreeks ons hartje in.

Sound Rank

Een keuze maken tussen acht bands die stuk voor stuk muziek maken in verschillende genres was helemaal niet makkelijk. We kunnen ons dus inbeelden wat voor een helse opdracht het was voor de jury om de laureaten van 2021 te kiezen. Onze top drie zag er alvast als volgt uit:

3. Sevens / Koala Disco
2. Monks.
1. -tje

De jury was het echter niet helemaal met ons eens en verving -tje door Niels Orens. Koala Disco mocht dan weer met de publieksprijs gaan lopen ter waarde van 1000 euro. De drie winnende acts krijgen voor de komende maanden een parcours uitgestippeld met coachingsessies en podiumkansen. De winnaars van de andere provincies ontdek je hier.