Ook al brengen we dagelijks verslag uit van de nieuwste muziek die we konden vinden, we vergeten de steeds groter wordende catalogus niet van iedereen die muziekgeschiedenis heeft geschreven. Iedere maand zetten we vijf jubileumplaten in de kijker en geven we mee welke nummers je nooit mag vergeten.
Tin – Tien jaar
Oneohtrix Point Never – Replica (8 november 2011)
Daniel Lopatin is hoogmeester in knip-en plakwerk. Hij snuist rond naar godvergeten liftmuziek, eighties nietszeggerij en advertenties over pakweg koffieapparaten om ze vervolgens uit te spannen in atmosferische composities. Hij stond mee aan de bakermat van de vaporwavebeweging onder zijn alias Chuck Person. Maar het is Replica, onder de naam Oneohtrix Point Never, wat Lopatins meest grensverleggende werk vormt. Al bij al is het album een lofdicht voor herinterpretatie. In de lijn met vaporwave verkondigt het dat nietszeggende geluidsfragmenten kunnen leiden tot nieuwe meesterwerken. Snippets uit oude tv-commercials worden op een vervreemdende manier uitgerokken, herhaald en bewerkt tot ze het ongeëvenaarde smeltpunt tussen glitch en ambient bekomen.
Onze favoriet: Replica vertaalt zich het best in de vorm van een albumluisterervaring. Maar toch schiet “Power of Persuasion” erbovenuit. Het is een nummer vol hakkende, hypnotiserende pianoloops die alsmaar blijven verbazen in de details.
Porselein – Twintig jaar
P!nk – M!ssundaztood (20 november 2001)
Het tweede album van P!nk is mogelijks het belangrijkste album uit haar hele carrière. Met M!ssundaztood liet de Amerikaanse zangeres de r&b van haar debuutalbum grotendeels achterwege en ging ze zich meer focussen op popmuziek met invloeden uit onder meer rock. Op de daaropvolgende albums krijgen we nog meer rockinvloeden te horen, al kennen we P!nk anno 2021 vooral als popartiest. Op M!ssundaztood vinden we verschillende grote hits terug zoals “Get the Party Started” en “Just Like a Pill”, beiden worden nog steeds tijdens vrijwel elk optreden gespeeld.
Onze favoriet: P!nk slaagt er op elk album in om vreugde en feest te combineren met oprechtheid en heel persoonlijke nummers, en dat is dus niet anders op M!ssundaztood. Tussen de feel good muziek vinden we ook “Family Portrait” terug, een r&b-ballade over de scheiding van haar ouders en wat dit met haar deed.
Parel – Dertig jaar
My Bloody Valentine – Loveless (4 november 1991)
Perfectionisme loont. Kevin Shields en zijn groep My Bloody Valentine deden maar liefst 2,5 jaar over de opnames van hun magnum opus Loveless en dat kostte Creation Records naar schatting een ruime 300.000 euro. Maar elke opnamedag en elke euro bleken het meer dan waard te zijn, want Loveless wordt nog steeds gezien als een meesterwerk, de grootste mijlpaal in het shoegazegenre.
Loveless is in zijn kern een popalbum, met nauwkeurige melodieën en eenvoudige gevoelige teksten, maar bood tegelijk een revolutie binnen de gitaarmuziek. Rond de zachte kern van de plaat zit er een abstract en overweldigend geluid van luide galmende gitaren, langgerekte feedback, gefluister en hypnotiserende loops. Dertig jaar later laat het album nog steeds een spoor van tal van geïnspireerde bands achter en staat Loveless er nog steeds als een rots dankzij de onverslijtbare muzikale gedrevenheid die er achter schuilt.
Onze favoriet: Loveless luister je het best van begin tot eind, maar als we er toch een nummer moeten uitkiezen, is het “When You Sleep”. Het middelpunt van het album vat perfect de ijzersterke songwriting en de imponerende productie samen.
Robijn – Veertig jaar
Soft Cell – Non-Stop Erotic Cabaret (27 november 1981)
Wie jaren tachtig zegt, zegt synths, synths en nog eens synths! Dat is bij het debuutalbum van Soft Cell uiteraard niet anders. Non-stop Erotic Cabaret vormt op die manier dan ook een niet weg te denken pareltje uit dat tijdperk. Met leadsingle “Tainted Love” scoorden Marc Almond en David Ball een monsterhit, maar val niet te hard van je stoel wanneer we je meedelen dat het nummer eigenlijk een cover is. Gloria Jones bracht het al uit in de jaren zestig, weliswaar zonder de extreem funky en dansbare vibe. Met zo’n 393 miljoen streams méér dan het origineel, is het natuurlijk niet onlogisch dat de Soft Cell-versie ons bekender in de oren klinkt.
De wereldberoemde dansschijf is echter niet het enige toppertje op het album. “Say Hello, Wave Goodbye” en “Bedsitter” haalden eveneens zonder moeite de hitlijsten in de UK, maar ook minder gekende nummers zoals “Chips On My Shoulder” of “Sexdwarf” (let even op die fantastische titels) mogen er wezen. Ook leuk is bovendien dat het album soms de neiging heeft precies in één track opgenomen te zijn, vandaar het woord ‘non-stop’ in de titel. Achttien nummers lang hard blijven gaan zonder pauze dus, want stilzitten is quasi onmogelijk op de bliepjes van Soft Cell!
Onze favoriet: We kiezen voor “Fun City“, tot nu toe het minst beluisterde nummer van het album, maar daarom zeker niet minderwaardig.
Goud – Vijftig jaar
Harry Nilsson – Nilsson Schmilsson (1 november 1971)
Moest de Amerikaanse muzikant Harry Nilsson niet in 1994 overleden zijn aan een hartaanval, dan hadden we hem een grote taart met vijftig kaarsjes kunnen bezorgen ter ere van het gouden jubileum van zijn zevende album. Nilsson Schmilsson straalt een zekere nonchalance uit, met Nilsson in kamerjas op de hoes en natuurlijk de ironische albumtitel, maar toch is de muziek tot in de puntjes verzorgd. Nilsson had een sterk gevoel voor melodie, een knappe stem en hij wist maar al te goed hoe hij een aanstekelijk nummer moest schrijven.
Met Nilsson Schmilsson bracht hij bovendien een erg gevarieerd album. Zo horen we komische calypso in “Coconut”, zwoele blues in “Down” en stevige rock in “Jump Into The Fire”. Geen wonder dat Paul McCartney en John Lennon fan waren van de verlegen muzikant. Toch was het een legendarische cover van Badfingers’ “Without You” die Nilsson de grootste hit bezorgde. Dit nummer staat op zowat elke compilatie van de jaren zeventig, maar dit album heeft nog heel wat meer te bieden. De melodieuze piano- en gitaarliedjes vormen een ideale plaat voor zondagochtend, en zo begrijpen we toch nog waarom Nilsson in kamerjas op de hoes staat te glunderen.
Onze favoriet: “Without You” is natuurlijk een tijdloze klassieker, maar wie verkiezen toch de speelse opener “Gotta Get Up”. Het nummer zet meteen de toon voor de rest van het album en blijft na één luisterbeurt meteen in je hoofd zweven.
