Alles komt terug, ook in de muziek. Zo is ook het discogenre de afgelopen jaren aan een ware revival bezig. Menige disco-invloeden slopen de afgelopen jaren terug het muzieklandschap binnen alsof het genre nooit was weggeweest.
Ook de Duitse dj en producer Purple Disco Machine (what’s in a name) sprong op de discotrein en maakte verschillende uiterst dansbare remixen van grote artiesten zoals Dua Lipa, Foals, Duke Dumont en onlangs nog onze eigenste Balthazar. Sinds zijn doorbraak in 2018 met “Dished” – een nummer dat je te pas en te onpas begon te fluiten toen – werkte hij gestaag aan zijn eigen materiaal. Ruim drie jaar later wordt nu Exotica uitgebracht, een hedendaagse discoplaat vol interessante samenwerkingen.
De uitgesponnen spacy intro van “Can’t Get Enough” lijkt eerder weggeplukt uit een serie van de jaren 80, maar als de eerste beats hun werk doen, herken je meteen de signatuur van Purple Disco Machine. Het tempo wordt meteen opgeschroefd op “At The Disko” waarbij er gretig gebruik gemaakt wordt van vocoders en vrolijke synths. Het is meteen duidelijk dat het moeilijk zal worden om je foute dansmoves aan de kant te laten bij het beluisteren van deze plaat.
De oorspronkelijke release van de plaat was een pak vroeger gepland, maar door het wereldwijde succes van “Hypnotized” – het nummer kampeerde meer dan een jaar in de hitlijsten – veranderde het label van tactiek. Zo werden naar aanloop van het album al verschillende nummers gedropt die tevens vlot hun weg vonden naar de verschillende radiozenders. “Fireworks”, “Dopamine” en “Exotica” borduurden allen voort op dezelfde gemakkelijk verteerbare ingrediënten. Eenvoudige en catchy vocals worden vakkundig gedrapeerd over de tropische percussie en nestelen zich eenvoudigweg meteen in je hoofd.
Voor die vocals ging Tino Schmidt voor maar liefst elf van de dertien nummers op zoek naar de passende artiesten. De overgrote meerderheid van de namen zal allicht geen belletje doen rinkelen, maar het neemt niet weg dat de samenwerkingen weldoordacht werden samengesteld. Vooral het frêle stemmetje van de Australische zangeres Sahara Beck op “Can’t Get Enough” en de nagenoeg identieke stemmen van het Londense popduo Bloom Twins in het tragere “Opposite of Crazy” kunnen ons – naast de eerder uitgebrachte singles – bekoren.
De vraag kan gesteld worden of je als producer nog voldoende kunt vernieuwen en verrassen als je jezelf zo hard vast pint binnen hetzelfde genre. Na enkele luisterbeurten zijn we eerder geneigd om te zeggen dat dit niet het geval is. De meeste nummers kleuren mooi binnen de discolijntjes en zijn stuk voor stuk gepolijst tot hapklare popnummers. “Playbox” ligt qua structuur het meest in lijn van het eerdere, hoofdzakelijk instrumentale werk van Purple Disco Machine en is een welgekomen variatie in de plaat.
Al bij al levert Purple Disco Machine met zijn eerste langspeler een vermakelijk debuut af dat perfect van pas zal komen indien je een album zoekt om jouw dansbenen op te warmen voor een nachtje stappen. De plaat mist echter de nodige verrassing en variatie om memorabel te kunnen zijn binnen zijn genre.
Website / Instagram / Facebook / Twitter
