Stacey Kent ademt jazz. De Amerikaanse muze musiceert al sinds jaar en dag, met een heuse waslijst van een discografie als resultaat. Gouden en platinum platen aan de man brengen blijkt geen probleem, want Stacey Kent kent de kneepjes van het vak. Over haar nieuwe album Songs From Other Places is het bij ons echter niet een en al lof dat de klok slaat.
De covergrage artieste heeft niet gelogen; op twee exemplaren na komen de songs van Songs From Other Places effectief van other places. De mosterd werd bij verschillende muzikanten gehaald, de instrumentatie mochten ze houden. Samen met pianist Art Hirahara brengt Kent namelijk ingetogen interpretaties van nummers als “Blackbird” (The Beatles), “Landslide” (Stevie Nicks) of “American Tune” (Paul Simon). Het blijkt een album voor elkeen die het concept ‘knuffelcontact’ nog eens tot leven wil brengen om zich van kop tot teen te wentelen in Kents fluwelige tederheid.
Op “My Ship” (Kurt Weill en Ira Gershwin), “Imagina” (Antônio Carlos Jobim) en “Craigie Burn” horen we een Stacey Kent zoals we ze graag hebben. Opmerkelijk is de dynamiek tussen een lieflijke indruk en een ongeforceerde vitaliteit. De nummers voelen als thuiskomen doordat de beeldrijke sfeer zo goed eigen te maken is. Nergens op het album is oprechtheid zo aanwezig als hier.
Songs From Other Places wiegt zachtjes tussen jazz en pop. Ondanks de onophoudelijke suggestiviteit en de eenvoudige schoonheid als troeven wordt er echter ook gewiegd richting gelijkvormigheid. Openstaan voor het ‘less is more’-principe is geen magje, maar een moetje, gezien het album quasivolledig draait rond de piano en Kents uiteraard nog steeds fantastische stem. Hoewel daar in theorie niets op aan te merken valt, kunnen we ons zeker tijdens de popnummers “American Tune” en “Landslide” niet ontdoen van de intuïtie dat more toch niet altijd als less had moeten worden afgeschreven.
Na het voorbije anderhalf jaar zal het warme en aangename sentiment in teruggrijpen naar herkenbaarheden voor niemand een ‘het horen donderen in Keulen’-situatie zijn, alleen al omdat reizen niet aan de orde was. Zo weet ook Stacey Kent op “I Wish I Could Go Travelling Again”. Comfort wordt aangemoedigd, maar onderhand zijn er meer nummers over merels (ja, “Blackbird”) dan er effectief merels in omloop zijn. Deze versie is simpelweg geen meerwaarde. Integendeel zelfs wanneer je voelt hoe de la-pianotoets echt te frequent en te letterlijk onder handen genomen wordt. Nog een harde noot om te kraken is hoe de piano soms wat finesse mist. Zo ook bijvoorbeeld in “Tango In Macao”. Natuurlijk moet het een uitgesproken en vurig tangogevoel tentoonspreiden, maar tegelijk inboeten aan charme lijkt niet de bedoeling.
Het moet weliswaar gezegd dat Stacey Kent zich niet laat afschrikken door een interpretatie meer of minder. De gekozen originele nummers overtreffen was duidelijk nooit Kents doelstelling. Zij blinkt uit in haar kleine versies en net daarin kan haar grootsheid schuilen. Zo nu en dan komt dat naar boven, maar spijtig genoeg blijkt Songs From Other Places in zijn geheel genomen wel de Fatboy van de muziek: aantrekkelijk op het eerste zicht, zalig om even in weg te zakken, maar sneller dan verwacht krijg je last van die houding en wil je je er al kreunend uithijsen. Slecht is het niet, maar het mocht duidelijk wat meer zijn. Wie weet is het voor opvolger Summer Me, Winter Me, dat gepland staat voor 2022.
Website / Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
