Bruis Maastricht (Dag 2): Symbiose tussen gitaar en dans

Nadat de Belgen van dEUS en High Hi gisteren Maastricht veroverden, was het zaterdag opnieuw feest op Bruis. Zo zagen we met Balthazar opnieuw een van de grootste Belgische muzikale exportproducten aan het werk, maar werden we ook omver geblazen door Sylvie Kreusch, maakten we kennis met de solomuziek van Ruben Block en ontdekten we vooral heel wat fijne Franse postpunkbandjes. Een gevarieerde dag waarop er gedanst en gezongen werd, maar ook waarop er vooral heel veel plezier werd gemaakt onder het aangename nazomerzonnetje.

Sylvie Kreusch

Sylvie Kreusch stond al op Bruis met Warhaus, maar nu voor het eerst helemaal alleen. Onder het blakende zonnetje liet de zangeres de temperatuur nog wat hoger oplopen met haar zwoele muziek. Gedurende drie kwartier dompelde ze Maastricht onder in haar wondere wereld der sensuele beats en dromerige gitaren. Binnen een paar weken verschijnt eindelijk haar debuutplaat montbray en als we haar performance mogen geloven, belooft dat een indrukwekkend album te worden. Ze wisselde nieuwe nummers af met ouder materiaal, maar van een kwaliteitsverschil konden we nooit spreken. Sylvie Kreusch is een rasartiest die haar rol helemaal waarmaakte. Tijdens “Seedy Tricks” zette ze haar stem op een fantastische manier in de spotlights, om met “Just a Touch Away” de weide te laten dansen. De zangeres sloop over het podium alsof het haar natuurlijke habitat was en liet Maastricht uit haar hand eten alsof het niets was. Hopelijk tot heel snel.

Ramkot

Met Ramkot stond er ook een van de nieuwste telgen der Nieuwe Lichting op het programma. Zo gek was dat niet, want de jongens zijn de afgelopen zomer bezig geweest met het opbouwen van een goede livereputatie. Met drie maken ze lawaai voor tien, waardoor Bruis meteen werd wakker geschud. De wisselwerking tussen gitarist en bassist zorgde voor een leuke sfeer op het podium, al stoorden we ons wel een beetje aan enkele onrespectvolle toeschouwers die doodleuk op de grond bleven zitten voor het podium. Hoe dan ook maakte Ramkot er een leuke show van, waarin ook nieuwe single “Fever” mooi tot zijn recht kwam. Het zit dus wel snor met de set, zeker doordat hun muziek heel herkenbaar in het oor ligt. Dat voelde je ook aan het publiek, dat naarmate het concert vorderde, steeds enthousiaster deelnam aan het gebeuren.

Mad Foxes

Dansende beertjes en boze vosjes, het zou het scenario van de volgende Pixarfilm kunnen zijn, maar het is gewoon je favoriete muziekblog die naar het Franse Mad Foxes keek. En of het drietal boos was! Al vanaf de eerste noot schreeuwde de frontman furieus en licht agressief zijn teksten in zijn microfoon, met ditto bijbehorende muziek. Ook in Frankrijk is postpunk met andere woorden weer gigantisch populair. Je hoorde invloeden van bands als IDLES, maar ook met wat nonchalance van pakweg FEET en Sports Team. Het totaalplaatje klopte, ondanks de nogal saaie indeling dus wel. Muzikaal stond Mad Foxes als een huis en de vos werd alsmaar razender. Je zou haast denken dat de frontman echt boos was, maar als een Fransman Engels begint te praten, valt al zijn seriositeit toch meteen in het water. De gitaren leken, zeker na Ramkot, nu ook met dit drietal te zegevieren.

MADMADMAD

Afgaande op de bandnaam was MADMADMAD drie keer zo boos als de voorafgaande vossen, maar niets bleek minder waar. Van woede was helemaal geen sprake; er was enkel plezier! Het Brits-Franse duo verschool zich achter een hoop synths en elektronica, met nog eens een gitaar en een bas om hun nek hangen, waardoor er zowel heel veel als heel weinig tegelijk gebeurde. Aan de setting veranderde met andere woorden niets, maar muzikaal hielden de twee zich druk bezig. We hoorden invloeden van Daft Punk, The Strokes en zelfs een beetje Queen, maar verder dan de eerste paar rijen raakte het enthousiasme helaas nooit. Leuk was de muziek van MADMADMAD zeker en vast, want er werd hier en daar gedanst, maar om drie kwartier te blijven boeien, was het net ietsje te veel van het goeie. Later op de avond had de set voor een groter feest kunnen zorgen, maar er was blijkbaar nog niet genoeg drank gevloeid om helemaal los te kunnen gaan.

Ruben Block

Nog maar één single uit hebben en toch al als voorlaatste de Main Stage mogen betreden: het is niet iedereen weggelegd. Gelukkig heeft Ruben Block dankzij zijn reputatie bij Triggerfinger eigenlijk niets meer te bewijzen. Toch kwam zijn set niet meteen van de grond. Logisch, want niemand, zelfs wij niet, kende de muziek die hij bracht. We kunnen uiteindelijk concluderen dat Block solo donkerder en mysterieuzer uit de hoek komt dan we gewoon zijn. Fans van Triggerfinger zullen het misschien wat moeilijker hebben om vertrouwd te geraken met zijn naar noiserock neigende nummers, maar het geheel mocht er zeker zijn. Met de nodige cool – en zonder zonnebril zowaar – showde de man zijn mooie collectie aan gitaren, maar stal hij vooral zelf de show. Zijn uiterst professionele band bleef beperkt in aandacht, waardoor Ruben het middelpunt van de belangstelling werd. Het publiek kon de set, ondanks de onbekende nummers, wel smaken en zong hier en daar zelfs wat mee. Dat betekent tegelijkertijd dus ook dat de liedjes misschien een tikkeltje voorspelbaar klonken. Verrassend was wel de cover van Madous “Niets is voor altijd”, waarmee Block het ook eens in het Nederlands probeerde.

Het is vooral de naam die het ‘m doet bij Ruben Block, want geen enkele andere band zou met één nummer zo hoog op de affiche staan. Is dat daarom onverdiend? Helemaal niet; de zanger heeft zijn strepen in de muziekwereld zeker dubbel en dik verdiend. We misten gewoon hier en daar wat diepgang en een tikkeltje vernuft, want nu hebben we vooral het gevoel dat de man graag even zijn eigen zwartwitte gangetje wil gaan en gewoon wil doen wat hij zelf leuk vindt. Uiteindelijk zal hij er ook solo wel geraken, dus er is zelfs voor vaste waarden nog groeipotentieel.

Pays P.

Aan de andere kant van de weide was dankzij Pays P. opnieuw Frankrijk aan zet. Het drietal bleek lawaai te kunnen maken als geen ander, al duurde het even voor we helemaal mee waren in hun verhaal. Aan het begin van de set leek het zelfs even of de drie bandleden elk een ander nummer aan het spelen waren, maar geleidelijk aan bloeide de show open in een krachtig en soms zelfs indrukwekkend geheel. Het was met momenten zelfs moeilijk te vatten wat voor een groots geluid er uit de ietwat timide lijkende frontvrouw kwam. Pays P. mag dan wel totaal geen bekende naam zijn, de band toonde aan dat ze zeker kan uitgroeien tot een van de opkomende talenten binnen de postpunk- en noiserock wereld. Zeker al het feit dat de frontvrouw het in het Frans doet, zorgt voor iets opvallends.

Balthazar

Net als vrijdag was de rol van absolute headliner weggelegd voor de Belgen. Uit een wazige rookwolk doemden om negen uur stipt de silhouetten van Jinte Deprez, Maarten Devoldere en gevolg op, om er met “Hourglass” meteen in te vliegen. Ondanks dat we Balthazar altijd kenden als de band met twee frontmannen, viel het op Bruis al snel op dat Maarten alle aandacht naar zich toe zoog, terwijl Jinte redelijk voorzichtig op de achtergrond bleef. Jammer, want daardoor ging de chemie een beetje verloren. Desalniettemin draait de geoliede machine nog steeds op volle toeren, waardoor er muzikaal weinig tot niets viel aan te merken op de set. Op “Grapefruit” mocht Tijs Delbeke zijn gang gaan op zijn trombone, waardoor er al tijdens het tweede nummer kippenvel op onze armen stond. Toen dan ook nog de tonen van “Do Not Claim Them Anymore” volgden, at Maastricht al vrolijk uit de hand van de band.

Balthazar had ook een indrukwekkende lichtshow meegebracht, die voor het eerst helemaal tot zijn recht kwam bij “The Boatman”. Het totaalplaatje was compleet en het vijftal stevende alweer op een overwinningstocht af. Toch voelde het alsof er een puzzelstukje miste. De band doet zijn job uitstekend, maar om de een of andere reden werden we niet van onze sokken geblazen zoals dat anders wel het geval was. Nieuwe nummers als “Moment” en “You Won’t Come Around” werden dan wel prima gebracht, ze hielpen door het ietwat tragere tempo niet meteen met het vinden van die missende chemie.

Gelukkig kan Balthazar teren op een serieuze lijst aan meezingers en nu “Blood Like Wine” terug zijn plekje op de setlist heeft vervorverd, moeten we er geen tekeningetje meer bij maken. Ook het nieuwe “Linger On” mag zich tot het lijstje der hits in wording rekenen, want ook die track surfte mee op het enthousiasme van het publiek. Eens het fantastische basriedeltje van “Fever” op Maastricht werd afgevuurd, leek de eindspurt definitief ingezet. Toch kwam de climax niet helemaal binnen zoals gewenst, doordat het nummer minutenlang werd uitgerokken. Gelukkig redde de indrukwekkende outro de boel en kregen we dankzij “Entertainment” en bisnummers “Bunker” en “Losers” nog een aantal fijne meezingers op ons bord.

Balthazar speelde met andere woorden een foutloze show, maar leek dat iets te veel op automatische piloot te doen. Daar is op zich niets mis mee, want het publiek genoot zichtbaar, maar we misten de vonk die alles definitief in vuur en vlam stak. Hoe dan ook hebben we ons samen met Bruis geamuseerd en dat is, zeker na het afgelopen anderhalf jaar, misschien wel het belangrijkste.

Yin Yin

De eer om het feestje door te trekken was weggelegd voor Yīn Yīn. Redenen voor een feestje waren er in elk geval genoeg, want niet alleen vierde een van de bandleden zijn verjaardag, het vijftal speelde ook nog eens een thuismatch. Er was liefde, er was vrede en er was vooral heel veel goeie muziek. Nooit zagen we iemand zo intensief zulke rustgevende nummers spelen, om ze dan te doen ontploffen in een energieke vreugde-uitbarsting. Yīn Yīn zorgde voor een leuke mix van disco, oosterse psychedelica en heerlijke baslijntjes. Een geweldig feestje, waardoor er nog tot in de late uurtjes werd gedanst in Maastricht.

Op dag twee van Bruis waren het met andere woorden opnieuw de Belgen die domineerden, al deden de Nederlanders en de Fransen meer dan hun best. Het resulteerde in een muzikaal sterke dag, waarin gitaren werden afgewisseld met danspasjes en soms zelfs hand in hand gingen. Een leuke mix van vanalles en nog wat, waardoor de Muziekgieterij wederom kan spreken van een geslaagde festivaldag. Op de slotdag belooft in elk geval alles aan flarden te worden geknald, met De Staat en Goose. Nu al zin in!