Bruis Maastricht (Dag 1): België

We mogen ons in België gelukkig prijzen, want we hebben met onder andere Crammerock en Suikerrock een gigantisch druk festivalweekend voor de boeg. Bij onze Noorderburen is dat op dit moment iets waar ze enkel van kunnen dromen. De overheden beslisten daar namelijk dat de coronamaatregelen nog iets langer van kracht zijn, waardoor er heel wat in het water viel. In Maastricht, net over de Limburgse grens, had de Muziekgieterij het ook even lastig. Hun festival Bruis werd bijna geannuleerd, maar gelukkig werd er een deal gevonden, waardoor er toch 750 bezoekers per dag aanwezig mochten zijn. De organisatie wist een mooie affiche neer te zetten met onder andere Balthazar, De Staat en dEUS. Het was dan ook die laatste die gisterenavond de boel in vuur en vlam stak.

Come On Hero

Om half zes werd Bruis op gang getrapt door de mannen van het lokale Come On Hero. Een thuismatch met andere woorden, al was daar niet al te veel van te merken. Het vijftal zegt geïnspireerd te zijn door bands als Foo Fighters en Nothing But Thieves, maar die vergelijking snapten we helaas niet helemaal, of het zou moeten verwijzen naar de matige cover van die laatste hun nummer “Sorry”. Hoe dan ook bleek de band gewoon de gemiddelde festivalopener, niet meer of niet minder. Met wat cringe dadrock probeerde de frontman, die er nochtans zichtbaar zin in had, het publiek mee te krijgen. Dat lukte verrassend slecht, zelfs voor Nederlandse standaarden, want tijdens de rustige nummers viel pas echt op hoe ongeïnteresseerd iedereen erbij stond. Come On Hero deed een verdienstelijke poging, maar we vrezen dat dit een van de hoogtepunten uit de carrière van de mannen zal worden. Niet dat de muziek zo verschrikkelijk slecht was, maar wat het vijftal doet is gewoon niet bijster vernieuwend of interessant, waardoor ze zullen verdrinken in de zee van duizend en een dezelfde rockbandjes.

Daddy Unchained

Nog geen minuut nadat Come On Hero het voor bekeken hield, knalden de riffs al van aan de andere kant van de weide door de boxen. Daddy Unchained telt maar drie leden, maar de band maakt lawaai voor tien. Met een postpunk-achtige neometal-sound deden ze de een beetje amateuristisch ogende – zeker in vergelijking met de gigantische PRIMUS Stage – maas! Stage trillen. Zoals wel vaker weet je met zulke bandjes natuurlijk wat je kan verwachten, maar wat Daddy Unchained deed, mocht er zeker zijn. Met een mix van stevige riffs, strakke drums en donkere vocals dompelde het drietal Bruis onder in hun wereld vol knotsgek mysterie. Zeker doordat ze allemaal in pak uitgedost waren en uiteindelijk zo ruig voor de dag kwamen, was de band een aangename verrassing.

The Homesick

Met The Homesick stond er alweer een ietwat populairdere naam op het programma, althans binnen de Nederlandse landsgrenzen. Het drietal stond voor hun drie kwartier durende set in een nogal statische driehoeksopstelling, maar wist wel te overtuigen. Met hun elektronisch klinkende postpunk veroverden ze binnen de kortste keren de eerste rijen. Geleidelijk aan kwam de rest van de weide ook wat losser, al bleven de jongens braafjes achter hun instrumenten verstopt. Dat was uiteindelijk een beetje jammer, want de mix tussen hun twee albums mocht er zeker zijn. Leuk en gezellig met de ondergaande zon erbij, maar het eerste concert dat ons echt omver wist te blazen was het nog niet helemaal. Het feit dat ze zelf ook niet echt loskwamen en de muziek niet supergevarieerd is, zal daar ongetwijfeld voor iets tussen gezeten hebben.

Elle Hollis

Met Elle Hollis stond er nog een talent uit thuisstad Maastricht op de affiche. De jonge Nederlandse heeft nog niet zo gek veel muziek uit, maar leek wel een duidelijke visie te hebben. Logisch, aangezien ze met de hoofdprijs aan de haal ging bij de Nu of Nooit-wedstrijd, een Nederlands equivalent van onze De Nieuwe Lichting. Volgend jaar mag ze zelfs het grote Pinkpop openen, maar eerst was Bruis nog aan de beurt. De zangeres had een leuke mix van soul en pop voor ons meegebracht, waardoor ze ons een half uurtje kon overtuigen. Langer dan dat speelde ze ook niet, maar dat was helemaal geen probleem, want Elle amuseerde zich zienderogen. Bij momenten deed ze wat denken aan onze Tessa Dixson, waardoor we zeker potentieel zagen in de jongedame. We zijn alvast benieuwd naar hoe ze in de toekomst zal evolueren.

Rats on Rafts

Met een kwartiertje vertraging begon het vijftal van Rats on Rafts zonder al te veel woorden aan zijn set. Sterker nog, de frontman zou in de drie kwartier durende set zelfs niets anders zeggen dan zijn teksten. Het paste in elk geval perfect binnen de wereld die de Rotterdammers op poten probeerden te zetten. Muzikaal klonk de band alsof de donkere riffs van een Whispering Sons een relatie hadden met het nonchalance van een Sports Team. Dat zorgde voor een bij momenten intense sound, die de hele weide innam. We kregen dan ook al heel wat nummers te horen van de nieuwe plaat die er binnenkort zit aan te komen en die belooft zeer degelijk te worden.

Robin Kester

Het Nederlandse muziekblad OOR en BBC Radio 6 hangen al een tijdje aan de lippen van Robin Kester, dus bleek het hoog tijd dat ook Bruis kennismaakte met de jonge zangeres. Ze trakteerde de maas! Stage een klein uurtje op breekbare electropop, die langzaam openbloeide in een dromerig en dansbaar geheel. Soms ging het tempo voorzichtig wat de hoogte in, waardoor er hier en daar wat werd meegeknikt, maar echt van de grond kwam de set nooit. Het publiek leek, zoals al de hele dag het geval was, niet echt onder de indruk van wat Kester uit haar mouw schudde, waardoor de nummers een beetje wegdeemsterden tot achtergrondmuziek. Jammer, want wat ze deed, mocht er heus zijn en de liedjes die ze speelde klonken leuk. De toekomst kan er dan ook zeker veelbelovend uitzien voor Robin, maar dan zal er toch nog wat aan het totaalplaatje moeten worden gesleuteld. Voor nu houden we het op een ‘leuk’, maar haar echt herinneren zullen we helaas nog niet doen.

dEUS

Met een glas sterke drank in de hand en een sigaret in de mond kwam Tom Barman nonchalant het podium opgewandeld en meteen werd duidelijk: dit is dé headliner van de avond. dEUS zou normaal gezien één luttele show spelen op Pukkelpop, maar heeft er nu een handvol op het programma staan, ook over de landsgrenzen heen. Met ondertussen al twee shows achter de rug, draaide de machine dus al op volle toeren. Opener “The Architect” was een regelrecht schot in de roos en het begin van een wondermooie overwinningstocht van de Antwerpenaren. ‘Goeienavond Mestreech!’, riep Barman die daarna met “Sun Ra” een volgende tik uitdeelde. Het publiek voelde dat het een speciale avond zou worden, met dEUS als hoofdrolspeler.

De mannen van Daddy Unchained trokken op “Fell Off the Floor, Man” een eerste moshpitje open, terwijl de band er een leuke disco twist tegenaan gooide. Ondanks de dubieuze vestimentaire keuze – al kan niemand een Hawaiaans hemdje zo cool doen lijken als Tom Barman – zat de set ijzersterk in elkaar. Toen niet veel later “Instant Street” volgde, was het hek helemaal van de dam. Met zijn gekende laksheid bespeelde gitarist ad interim Mauro Pawlowski zowel gitaar als Maastricht, om het geheel te laten ontaarden in een fantastische outro. Het daaropvolgende “Quatre mains” kon de honger naar meer nog steeds niet stillen.

Er zou ook meer dEUS komen, want Barman teasde gretig naar een nieuwe plaat voor volgend jaar, maar speelde in plaats van een nieuw nummer gewoon “Hotellounge (Be the Death of Me)”, weliswaar op een ijzersterke, lang uitgesponnen manier. De eindspurt werd definitief ingezet toen de schelle viooltonen van “Suds & Soda” door de boksen knalden. ‘De muziek klonk fantastisch en ook wij waren fantastisch’, aldus de frontman. Met “Roses” kregen we dan nog een finale uppercut in ons gezicht, waarna de rode lichten langzaam dimden. dEUS toonde ook op Bruis zijn gigantische klasse en speelde alle Nederlandse voorgangers los van de mat. België – Nederland: 1-0.

High Hi

Na headliner dEUS verlieten al heel wat festivalgangers de weide, maar er stond nog een Belgisch dessertje op het programma, en wat voor een. Het drietal van High Hi stond in de namiddag nog op Suikerrock en begon in Maastricht dus al aan zijn tweede show van de dag. Van vermoeidheid was er alleszins geen sprake, want Anne-Sophie Ooghe dartelde nog altijd even fris, monter en vooral bomvol energie over het podium. ‘Dit is heel leuk!’, riep drummer Didi Gonzalez terwijl hij hitjes als “94A9” en “Commuter” op Bruis losliet. De sfeer zat er met andere woorden dik in en de afwezigen hadden ongelijk. Met “Baseball” verbaasde de frontvrouw ons nog maar eens met haar klok van een stem, om dan alle remmen los te laten. “Firepool” stak het vuur aan de lont en terwijl je met “Alligot” de spanning voelde stijgen, ontplofte de boel met, natuurlijk, “Daggers”. Er was natuurlijk al heel wat drank gevloeid, waardoor kleine moshpits overal opdoken. Afsluiter “Break” was dan ook de klap op de vuurpijl.

Op de eerste dag van Bruis zagen we heel wat lokale Maastrichtse bandjes, ietwat grotere, veelbelovende Nederlandse artiesten en twee Belgische acts. We willen niet chauvinistisch overkomen, maar het waren toch wel die laatste twee die er met kop en schouders bovenuit staken. Begrijp ons niet verkeerd, er zat zeker en vast veel talent en potentieel verscholen in de vroege avond, maar bands als dEUS en High Hi hebben – de een natuurlijk wat minder dan de ander – niet al te veel meer te bewijzen. Hoe dan ook ziet het ernaar uit dat Bruis wederom op een leuke editie kan rekenen, die nu goed is ingezet. Wij staan hier zaterdag in elk geval terug, met opnieuw heel wat Belgen op de affiche!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!